Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Μέχρι στον γκρίζο Τίβερη – επήγαινα ντελίβερι
μα σαν με απολύσανε – δυο πάπιες μου μιλήσανε
“Μήτσομ, μην απελπίζεσαι, κι απ την δουλειά ζορίζεσαι
νιώθεις αγόρι άτυχο, στο χτένισμα το άτριχο?”
Πάπιες ειναί, κι ας κεληαδούν, Παπούλες ειν, κι ας λένε
μα εμένα τα ματάκια μου, δεν σταματούν να κλαίνε
Θέλω δουλειά παπούλα μου, θέλω δουλειά πουλί μου
ή έστω μεροκάματο, ας δώσουν στο σκυλί μου
Στην όψη κει του Σύριζα, την αλλαγούλα μύριζα
μα μ έκανε καχύποπτο, το κράτος μου το ύποπτο.
Πλέον στολίδια δε φορώ, δε πάω καφετερία
στο σάμπλερ μου κουμπί πατώ – Γαμώ την κοινωνία
Και η παπούλα πέταξεν, και η παπούλα πάει
στην πουπουλένια ράχη της, τον Νηλς πια κουβαλάει
Κι έμεινα να κοιτάζομαι, χωρίς να περιμένω
ασανσέρι ακαθρέφτωτο, λελούδι μαραμένο.
Χτυπάει μία η Δεη, το αίμα αυλάκι κάνει
χτυπάει και ο Ενφια, το αίμα τάφρο κάνει.
Οπόταν δυο επιλογές, μου έμειναν ν’ αδράξω
ή να ποθάνω μίζερος, ή όλα να τα γράψω
Κι έτσι την ρόδα καβαλώ, απ το ποδηλάτο μου
ρουτς ρέγγε νταμπ να τραγουδώ, που ‘ναι για το καλό μου.
Παντρεύτηκα τα σύγννεφα, και πέτρες τα παιδιά μου
χορτάρια τα εγγόνια μου, κι ευφραίνεται η καρδιά μου.
Έσκισα το πτυχίο μου, και έφτιαξα χαρτάκια
πάει και το βιογραφικό – Πάνε και τα φαρμάκια.
Δες ο χειμώνας πέρασε, και τέλεψε το κρύο
κι αν είχα χθες μία χαρά, σήμερα έχω δύο

Ήταν καλλιτέχνιδα από την ανατολική Ευρώπη, το όνομά της Irma Vep. Δίδασκε τους χορούς Παριζιέν σε όλη την αριστοκρατία του Βερολίνου, έγινε γρήγορα διάσημη για την μεταδοτικότητα και την αφοσίωση στην κίνησή της. Ήταν λεπτή και διάφανη, και κανείς ποτέ δεν την είχε συναντήσει έξω από την σχολή που δίδασκε.
Πάντα λιγομίλητη και πάντα φρόντιζε καλά τους λογαριασμούς της με τους πελάτες. Ο νεαρός Hugo την ερωτεύτηκε παράφορα, συνήθιζε να περνάει άπειρες ώρες στην σχολή της. Παράτησε τις σπουδές του στην νομική και φρόντιζε να έχει την Irma συνέχεια στο οπτικό του πεδίο. Τον μάγευε ο τρόπος που κινούταν πάνω στο ταπέτο.
Ο ευγενικός νέος είναι τώρα μια εβδομάδα που έχει να φανεί στο σπίτι του ή στην σχολή της. Η μητέρα του Gertrude Von Hassemberg ειδοποίησε την αστυνομία. Όλοι ψάχνουν τον Hugo σε όλο το Βερολίνο. Ανακρίσεις, ντετέκτιβ, αφίσες στον δρόμο “Είδατε αυτόν τον νέο?” δεν απέδωσαν τίποτα. Όλα εις Μάτην. Μέχρι που ο Πάστορας του ναού της Αγίας Ατέλα επισκέφθηκε την ξακουστή σχολή της Irma, το μέρος που ο Hugo αγαπούσε να περνάει τις περισσότερες ώρες του.
Ο Ιερέας στάθηκε στην βιτρίνα και διάβασε στο τζάμι την επιγραφή. Έβγαλε το σημειωματάριο του και έγραψε “Irma Vep”. Κατόπιν άλλαξε την σειρά των γραμμάτων και έγραψε “Vampire”.

Δεν ξέρω πότε είναι η γιορτή του άντρα, αλλά η αποθέωσή του είναι σίγουρα όταν φορέσει ένα διακριτικό μακιγιάζ.
Το αντρικό μακιγιάζ κυριαρχούσε ανά τους αιώνες. Αρχαία Αίγυπτος, ευγενείς του μεσαίωνα, Μπελ επόκ. Από τον Τουτανχαμόν εως τον Έρολ Φλύν, και από τον Τσάρλι Τσάπλην μέχρι τους Σαρακηνούς πειρατές που λημαίνονταν την Μεσόγειο θα συναντήσουμε ένα μαύρο μολύβι στα μάτια, ένα άηλάηνερ που έκανε τα αντρικά μάτια να καιν σαν φωτιά.
Με το μακιγιάζ οι άντρες γινόντουσαν τόσο ποθητοί, που οι γυναίκες ένιωθαν ανήμπορες να αντισταθούν, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαροί τριγμοί στο οικοδόμημα της κοινωνικής ηθικής που ήθελαν να κυριαρχήσει. Έτσι φτάνουμε στον μύθο του Σαμψών όπου μας παρουσιάζεται ότι χάνει την δύναμη του όταν του κόβουν τα μαλλιά και όχι όταν ανακαλύπτει ότι η Δαλιδά του έχει εξαφανίσει το αδιάβροχο κονσίλερ.
Τα τελευταία χρόνια και ειδικά στην πατρίδα μας, κυριάρχησε η μόδα του μπρουτάλ. Άντρες με μούσια, μορφές που παρέπεμπαν στον πρώτο άνδρα Αδάμ, μια εικόνα που αγκαλιάστηκε από τον γυναικείο πληθυσμό σαν το αρχέγονο κάλεσμα της φύσης, ειδικά όταν ο μουσάτος εραστής φοράει ένα καλαίσθητο κραγιονάκι, στα γήινα χρώματα του φθινοπώρου.

Κρετίνε κυνηγέ.
Την ώρα που σκοτώνεις ένα πουλί στο δάσος…στο σπίτι η γυναίκα σου, δίνει ζωή σε ένα άλλο.

To σεντόνι μου είναι ζεστό, καπνίζοντας γουήνστον μπλέ, κοιτάζω μια ακόμη μέρα που πέρασε. Από τι, δεν ασχολούμαι.
Παγωμένο νερό, σώμα γυμνό, μέχρι να δροσίσουν τα σεντόνια, ναι. Μέχρι απ’ το παράθυρο να μπει άρωμα από ώριμα φρούτα, σαν φιλιά με κραγιόν.
Με αφορά η επικαιρότητα των κήπων.
Σήμερα ένα γεράκι έφαγε ένα μπλε πουλί, κράτησα ένα πούπουλο. Πούπουλο. Πούπουλαν καρδιές, να σου πάρω μια.

Όταν παίζετε με την κιθάρα, το “Μόνα, ξιά μου όλα”, κάτω από ένα δέντρο, μην χαμογελάτε στα απλωμένα του φύλλα, που σας προσφέρουν την δροσιά.
Είναι μούντζες.
Κυρίως αν είναι πλάτανος.

Θάλασσα θέλει το κοριτσάκι μου σήμερα; Το κορίτσι θέλει θάλασσα; Θάλασσα με την μία φύγαμε, και χωρίς κουβέντα.
Μαριδάκι θέλει το κορίτσι σήμερα; Έγινε, και παραγγελία για φρεσκότατη παρακαλώ, στο τηγάνι να κολυμπήσει, σαν τον Ζακ Υβ Κουστώ, τον ξακουστό κοκόνα μου εσύ, μερακλού μου, γοργόνα μου.
Ρωτάει για ομπρελίτσα η αγάπη μου; Μα θα ξέχναγα εγώ ποτέ, να πάρω ομπρελίτσα για το μωρό μου;
Λουκουμάδες στα Καμένα Βούρλα πόθησε η μπέμπα μου; Βουνά τα μέλια, πλούσιες οι κανέλες, ό,τι θέλει το αστέρι μου, να γλυκάνει το στοματάκι του, να ευχαριστηθεί η ομορφιά μου.
Μεράκλωσε για μπριζόλες, πείνασε η καρδούλα μου; Στα καλύτερα κάρβουνα θα το πάω γω, αχ το μανάρι μου. Να φάει, να βελάξει από ικανοποίηση η βασίλισσά μου.
Ποτάκι, θέλει ποτάκι για μετά, να δείξει το φουστανάκι που του πήρα το μωρούδι μου; Ποτάκι και τσεκ ιν στα καπάκια α του κάνω ‘γω, αστέρι μου αλλόκοτο εσύ, ζημιά μου.
Βόλτα με φουσκωτό ζήλεψε η γυναίκα μου; ‘γω ο ίδιος θα το φουσκώσω, με το στόμα μου, ότι θέλει το παιδί, παιδιιί μου.
Άκουσε για κλαρίνα στο πανηγύρι της άνω Τιθωρέας, και με ρωτάει αν θα πάμε; Μάνα μου, είμαστε ήδη εκεί ζωγραφιά μου. Να λάμπεις στο προαύλιο, σαν την καινούργια την Μπεμβέ, χρώμα μεταλικό Θεάρα μου εσύ, εργαλείο.
– Και ρακέτες, και φλαμίνγκα, και αθλητικές σαγιονάρες που είναι στην μόδα, και γυαλιά πεταλούδες, και τατού, και βόλτα με το Σκόντα το τουμπανιασμένο, και ό,τι θέλει η αγάπη μου, φτάνει να ξεχαστεί λίγο, απ’ τον πόνο που έφυγε η Αρήθα, άλλο που την έλεγε Αρήθρα, χάλια έγινε το μωράκι μου, την πείραξε πολύ, είδα εγώ κρυφά το προφίλ της χτες.
Το μωρό μου.

Θαύμα;
Κάθε δεκαπενταύγουστο, όσοι δουλεύουν σε καφετέριες, τους βγαίνει η Παναγία.

Σήμερα τ’ απόγευμα με την θεία μου, ακούγαμε επί πέντε λεπτά έναν έντονο βόμβο, από πάνω μας. Η θεία είπε πως μπορεί να είναι κάποιο μελίσσι που έφυγε, να προσέχουμε, να έχουμε το νου μας. Ακολούθησα τον ήχο.
Σήμερα που ήταν η πρώτη φορά, που είδα (και άκουσα) ντρόουν να πετάει, η άμεση και αυτόματη επιθυμία μου, ήταν να θέλω το καταρρίψω με κάτι. Ίσως γιατί στον ουρανό, πρέπει να βλέπεις, να πετούν πουλιά.  Χωρίς έλικες και κάμερα. Σκέτο πούπουλο και ράμφος.

Ένας μεγαλόσωμος σκύλος, μπορεί να τραφεί ικανοποιητικά για δέκα μήνες, με τα χρήματα που αξίζουν τα αθλητικά παπούτσια, ενός πρωταθλητή (σ’ όλα τα σπορ παντοτινά).  Και να φανταστείτε ότι ο πρωταθλητής δεν μπορεί να βαρέσει καν, παλαμάκια με τ αυτιά του.