Βλέπω τις παλαιές φωτογραφίες που βάζουμε τώρα με τα τσάλεντσηζ και ανακαλύπτω ΤΟ ΠΟΣΟ νταρκίλα έχει φάει η γενιά μας στο πετσί της – Δεν μιλώ μόνο για την μουσική και τα παιδικά με τους Βρουκόλακες Πάριους και Μπιθικώτσιδες ή τα θανατερά δράματα της Κάντυ Κάντυ – αλλά και οι φωτογραφίες! Οι φωτογραφίες που δεν αποθανάτιζαν με τίποτα το κόκκινο, αλλά το αποτύπωναν σε σκοτωμένο αίμα βυσσινί – που τι λέω; Και κιτρινάκι να φορούσες σαν τον ήλιο του Μαγιού και τα στάχυα του Ιούνη, αυτό έβγαινε στις φωτογραφίες βυσσινί. Όλα βυσσινοΜατζέντα σαν γουλιές ντεθικού βερμούτ και τα προσωπάκια μας σαν το μπεζ κρεπ της μπότας – Πράγμα που εξηγεί για πιο λόγο στα νάηντης εγίνκαμαν όλοι ρέηβερς και να σου τα χρώματα, νασου τα ηλεκτρίκ, νάσου τα περτικαλία που ναι, έχει εξήγηση, διότι μέχρι τότε όλα ήταν βυσσινί και μπεζοκρέπ και το πιο έντονο χρώμα που μας τύχαινε, ήταν αυτό το μαύρο το κατάμαυρο που βουτούσαμε για να πάμε στην Ρημπάουντ. Το μαύρο χρώμα που δεν άλλαξε ποτέ, ίδιο έμεινε ανά τις δεκαετίες. Τιμιότης.
Author: Δημήτρης Ντουραμάνης
-
Όλοι οι παχουλοί πλέον θα μπορούμε να πούμε ότι τα κιλά τα πήραμε με αυτό τον άτιμο τον εγκλεισμό. Δίδει μια τραγικότητα πιστεύω βοηθάει.
-
Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
Δεν ξέρουμε και δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει, διότι δεν έχουμε ξαναζήσει παρόμοιες καταστάσεις.Πόσο δύσκολο είναι να το αποδεχτεί κανείς αυτό; Είναι το πιο τίμιο. Γιατί όλοι ψάχνουν να βγάλουν συμπεράσματα τόσο νωρίς;Δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω. Πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ας αναπαυθούμε στην βεβαία αβεβαιότητα του σύμπαντος. Αφού ακόμη και όταν εμείς νιώθουμε σίγουροι, αυτό είναι αβέβαιο. Τι πρεμούρα ειν’ αυτή να εξηγήσουμε, να εξιχνιάσουμε, να προβλέψουμε και να βγάζουμε συμπεράσματα από τόσο νωρίς; Ζούσαμε άφοβοι γνωρίζοντας ότι κατοικούμε σ’ ένα σφαιρικό πλανήτη που πλέει σε τροχιά στο διάστημα. Δεν έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο ότι ο ήλιος θα βγαίνει κάθε μέρα. Κατ’ επέκταση, αν αύριο ξημερώσει η μέρα ας είναι αρκετό. Μην βιαζόμαστε. Κατά την γνώμη μου χρειάζεται υπομονή. Μετά από κάποιο καιρό και πάλι δεν θα ξέρουμε, ποτέ δεν ξέραμε – αλλά η υπομονή είναι μια σημαντική αρετή και η παρατήρηση του αγνώστου είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία. Ας μην προκαλεί τρόμο ή επιπολαιότητα αλλά ενδιαφέρον. -
Είναι σαν βομβαρδισμός. Μόνο που δεν ακούς τις βόμβες να σφυρίζουν ούτε και να σκάνε. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μένεις μέσα και να φέρεσαι υπέροχα στους υπόλοιπους ανθρώπους, έστω κι από μακριά. Να νοιάζεσαι τηλεφωνικά, καθησυχαστικά και αισιόδοξα.Όταν τελειώσει όλο αυτό, τίποτα δεν θα είναι ίδιο και θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο το να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί είχαμε αρρωστήσει χρόνια.
-
Ο άλλος αγόρασε δεκαπέντε κιλά κατεψυγμένο γαλέο -φανταζόμουν να τρώει όλο αυτόν το γαλέο. Κι άρχισα να κλαίω.
-
Έκκληση σε όλους τους Εθνοφύλακες, φρουρούς, προστάτες, κυνηγούς κεφαλών.Σε μερικές μέρες έρχεται το Άγιο Πάσχα των Ορθόδοξων Ελλήνων. Μαζί με το Πάσχα όμως, θα έλθουν και ρυπαροί Αθηναίζοι να το γιορτάσουν στα μαζί μας, κουβαλώντας όλες τις βρωμερές και δολοφονικές ιώσεις μαζί τους. Θα έλθουν στους τόπους μας μολύνοντας εμάς και τα παιδιά μας. Φλύκταινες και σαπίλα θανάτου ελλοχεύει για τα άσπιλα αγνά πνευμόνια μας, που έχουν μάθει να ανασαίνουν τον κέδρο. Την ελιά. Το κουκουνάρι. Ελάτε να μας βοηθήσετε με την ναρκοθέτηση καθώς και τις περιπολίες. Λέμε όχι στην Λαθρανάσταση. Να καθήσουν να ψήσουν στα ρετιρέ τους, δεν τους θέλουμε στις εκκλησίες μας. Έξω οι ξένοι. Ζήτω η Ελλάς.
-
Όσο κι αν κρύβεσαι από τις υπέροχες γυναίκες, θα έρθει μια στιγμή που θα πρέπει να τις ξανά αντιμετωπίσεις.
-
Ξέρεις, όλοι θα φτάσουμε σπίτι μια μέρα
Όταν οι μικρές θαλάσσιες χελώνες σκάνε απ’ τ’ αυγό, τρέχουν σαν παλαβές προς την θάλασσα. Εκεί θα βρούν καταφύγιο απ’ τα εναέρια αρπακτικά, τροφή, και μεγαλύτερη ευκολία στην κίνηση.
Κάπως έτσι μοιάζει και η πορεία του ανθρώπου στην ζωή. Το πρόβλημα του είναι όμως ότι ποντάρει υπερβολικά στο τι συμβαίνει στην άμμο, συχνά γίνεται αρπακτικό και ο ίδιος. Χτίζει “δυνατές” φωλιές, κάνει αμμίσια όνειρα, θέλει και προσπαθεί να είναι μοναδικός και αξέχαστος -καλύτερος απ’ τους συνανθρώπους του, και αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να σκεφτεί την σωτήρια βεβαιότητα της θάλασσας, γιατί την ονομάζει “θάνατο”, “τέλος” ή “χαμό”. Φαντάζομαι ότι όσο πιο πολύ βαρύνει απ’ τα άγαρμπα και ανόητα ατοπήματα του στη στεριά, τόσο πιο δυσκίνητος θα είναι την ώρα της κολύμβησης.
Μου φαίνεται ότι ο άνθρωπος πολύ συχνά, είναι πιο ανόητος από ένα χελωνάκι. -
Να ερωτεύεσαι σημαίνει να χάνεις
Δεν ξέρω αν ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν συνδέσει τον έρωτα με την θλίψη ή την απώλεια. Δεν ξέρω αν ζηλεύω τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τον έρωτα σαν έναν απλό προπομπό της ζεστής και γόνιμης αγάπης. Δεν ξέρω αν ο Μιμίκος και η Μαίρη, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ο Σιντ και η Νάνση θα συνέχιζαν να είναι όμορφοι στα εξήντα τους διαβάζοντας βιβλία δίπλα απ’ την σόμπα. Ξέρω μόνο ότι τα δέντρα κρατούν για πολύ λίγο τα τέλεια άνθη τους, και σε όσα δεν σκορπίσει ο άνεμος τα πέταλα τους μακριά, γίνονται στην συνέχεια φρούτα γλυκερά, που τελικώς σαπίζουν.
-
Απ’ ότι είδα τους χαρταετούς τους πετούν οι μεγάλοι, τα παιδάκια κάθονται δίπλα σαν δικαιολογία.