My Blog

Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

  • Support Art Workers? Better Support Humans

    Το Support Art Workers είναι η μεγαλύτερη παπαριά που είδα μέσα στο 2020 με διαφορά.
    Δηλαδή για να καταλάβω. Δέκα χρόνια κρίσης και οι πρώτοι που υπέφεραν ήταν οι καλλιτέχνες. Όσοι ελάχιστοι ζούσαν με την καλλιτεχνία τους αναγκάστηκαν πολύ γρήγορα να πιάσουν την πιο σκατένια δουλειά του ποδαριού για ένα κομμάτι ψωμί και συνέχισαν να δημιουργούν, αλλά και πιο παλιά. Από τότε που το νάπστερ έκλεισε τις δισκογραφικές, η μουσική έγινε ελεύθερη παντού, τα λάπτοπ απέλυσαν τους μερακλήδες ντιντζέηζ βινυλίου, το φέησμπουκ τείνει να καταργήσει τους εκδοτικούς, με το youtube ο κάθε μαθητευόμενος μάγος μπορεί να έχει το δικό του τηλεοπτικό σόου -και τώρα μιλάμε για support art workers? Σαπόρτ στους μακροχρόνια άνεργους που σώνεται το καντήλι της ζωής τους παιδιά. Πραγματικό σαπόρτ και όχι με φωτογραφιούλες προφίλ.
    Ο καλλιτέχνης ΔΕΝ είναι επάγγελμα, είναι μια εσωτερική ανάγκη που είσαι ανήμπορος το να μην την εκφράσεις. Όποιος ήθελε μια σταθερή ζωή ας προσπαθούσε να τον βάλει ο μπαμπάς του σε καμιά τράπεζα. Η καλλιτεχνία είναι σαν την θάλασσα. Ελεύθερη, απρόβλεπτη, θλιμμένη ή χαρωπή, ήρεμη μα και τόσο άγρια που μπορεί να σε πνίξει. Όποιος θέλει σαπόρτ για να είναι καλλιτέχνης, τότε είναι μια σκέτη αποτυχία και ας μας κάνει την χάρη να τα παρατήσει γιατί αρκετά φτωχά και άκαβλα δημιουργήματα έχουν γεμίσει την πραγματικότητα μας. Όποιος έχει την ανάγκη να καλλιτεχνίσει, ακόμη και με ένα ποτήρι νερό και ένα κομμάτι ψωμί θα το κάνει. Και θα το κάνει γιατί έτσι γεννήθηκε και είναι καταδικασμένος να το πράξει. Θα καθαρίζει τα κατρουλιά μεθυσμένων σε τουαλέτες μπαρ για 10 ευρώ και το πρωί θα γράψει ποιήματα για την ευωδία του γιασεμιού, γιατί αυτό είναι και σ’ αυτό υπάρχει. Στην ευωδιά των δημιουργημάτων του -που δεν είναι καν δικιά του- ένας απλός μεταφορέας, ένας διαβιβαστής είναι ενός καλλιτεχνικού έργου που προϋπήρχε κάπου αυτόνομα και αυτός είχε την ευαισθησία ώστε να μπορεί να το δει και να το μεταφέρει στον εδώ κόσμο. Το καλλιτεχνικό έργο υπαγορεύτηκε σ’ αυτόν κι αυτός, σαν καλός γραμματέας, απλά μας το παρουσίασε.
    Όλο αυτό το γελοίο πανηγυράκι που στήθηκε στα σόσιαλ ελπίζω να σταματήσει σύντομα γιατί είναι πραγματική ντροπή και η αποθέωση της ασχετοσύνης ή και ίσως μια μαλακισμένη ανάγκη κάποιου να διατυμπανίσει ότι είναι καλλιτέχνης έτσι ώστε να το μάθουμε.
    Όλοι θα ζήσουμε παλεύοντας με ότι μπορούμε και όποιος χρειάζεται ενίσχυση πέρα από ένα μπράβο και μια στάλα σεβασμό για να δημιουργήσει, ας μας κάνει την χάρη να μην δημιουργήσει ποτέ ξανά. Δεν ζητώ καν συγγνώμη για τα νεύρα μου, το όλο θέμα είναι εκνευριστικά γελοίο ειδικά όταν σκέφτομαι σπουδαίους καλλιτέχνες, αριστουργηματικούς θα έλεγα που όχι μόνο δεν έζησαν απ’ την τέχνη τους, αλλά και που δεν τους έμαθε ποτέ κανείς όμως αυτοί πέθαναν ικανοποιημένοι και γεμάτοι από την μαγεία που η ίδια η τέχνη τους χάρισε απλόχερα. Όσο γι αυτό το ξαφνικό κύμα φιλευσπλαχνίας απ’ όλους, ας το διοχετεύσουν στον Ρέμο και την Μποφίλιου, εμείς σαν καλλιτέχνες στην πείνα έχουμε κάνει χρόνια προπόνηση.
    Now go support humans in general. (You fuckin idiots).
    Μετά τιμής, το άφραγκο αγόρι.

  • Πρέπει ν’ αρχίσουν επιτέλους ενημερωτικές εκπομπές τύπου – “Πώς να φτιάξετε ένα τόξο” (όχι Talkshow). “Η σωστή εμφύτευση των ζαρζαβατικών”. “Ασθένειες και φροντίδα της κότας”. “Απλές αμυντικές παγίδες με ξύλο”. “Χίλιες και μία συνταγές για το κουκουνάρι”. “Η δική μου ηλεκτρική ανεμογεννήτρια”. “Κραγιόν από παντζάρι και μάσκαρα από φούμο”. “Η αρκούδα και πως να την αποφύγετε”. “Φτιάξε την δική σου τάφρο”. “Το βασικό λεξικό με σήματα καπνού”. “Αερισμός και διακόσμηση σπηλιάς”. “Η σωστή τραχειοτομή μ’ ένα στυλό μπίκ”. “Τα φυσικά αντιβιοτικά του κήπου μας”.
    Προτείνω ΤάκιΤσαν με Χαρμάνη για βασικούς παρουσιαστές.

  • Αυτοί που κάθονται και μετράνε τις μέρες της καραντίνας, είναι οι ίδιοι που σε έπιαναν στην ημερήσια εκδρομή του σχολείου την ώρα που χόρευες στην ντισκοτέκ και σου έλεγαν «Σε ένα τέταρτο ο κύριος είπε ότι φεύγουμε».

  • Το ταμπούρλο

    Ο Θανασάκης είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, ωστόσο ζει μόνος του και μοναχικά αρκετά χρόνια. Ξαφνικά είδε όλους τους ανθρώπους να κάθονται μέσα. Ξαφνικά το μένω συνέχεια σπίτι σαν καλό φαντασματάκι, έγινε η κανονικότητα. Στην αρχή υπέθεσε ότι θα έβρισκε μια ανακούφιση στο γεγονός ότι όλοι πλέον ζουν σαν κι αυτόν μιας και δεν θα έβλεπε φωτογραφίες ψυχαγωγίας που θα τον έβαζαν σε σκέψεις για το τι τρέχει με την δικιά του ζωή. Ήξερε ότι όλα αυτά θα τελειώσουν όμως, και ότι ο κόσμος θα ξαναβγεί έξω. Αγχώθηκε για το ότι η κλεισούρα του θα φάνταζε χειρότερη μετά από κάτι τέτοιο. Την ώρα όμως που έπινε το δροσερό νεράκι του σε ήρεμες γουλίτσες μια σκέψη παρουσιάστηκε στο κεφάλι του. Αν έμεναν όλοι για πάντα μέσα. Αν σταματούσαν τα πάρτυ και οι έρωτες, τα ταξίδια και οι εκδρομές και κυρίως αν σταματούσαν για πάντα οι αγκαλιές. Ποια πράγματα θα είχε να φαντάζεται ότι συμβαίνουν εκεί έξω; Κάποιοι πρέπει να ζήσουν. Κάποιοι πρέπει να ζήσουν ξέφρενα σαν αγριόπαπια που τρέχει στο νερό για ν’ απογειωθεί. Κάποιοι πρέπει να συνεχίσουν την ζωή έτσι ώστε να μπορεί ν’ ακούει από μακριά τον θόρυβο τους. Αυτή η ησυχία τόσες μέρες, δεν είναι γαλήνια. Αυτή η ησυχία είναι εκκωφαντική κυρίως γιατί εισέβαλε σαν μπότα της Βέρμαχτ αφού κανείς δεν την κάλεσε. Όχι αυτή η ησυχία δεν ήταν επιλογή. Η γαλήνη του δεν είχε κανένα νόημα αφού όλα ήταν βουβά. Δεν είχε τι να αποφύγει κι από τι να κρυφτεί. Αμέσως ένιωσε την ανάγκη να βγει έξω φορώντας ένα μικρό ταμπούρλο, να το χτυπάει και να φωνάζει ― “Ζήστε. Ζήστε ρε βγείτε έξω. Θέλουμε επιτέλους την ησυχία μας. Κάντε θόρυβο να βρούμε επιτέλους την χαμένη μας γαλήνη. Δεν μπορείτε να μας το κάνετε αυτό, πολύ απλά δεν μπορείτε”.

  • Δεν ήταν ποτέ “Κούλης”

    Tον έλεγαν Κούλη και χαζούλη. Κορόιδευαν τα γουρλωμένα του μάτια αλλά αυτός έγινε πρωθυπουργός.
    Εκεί που τα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο έχοντας μπατσοποίησει την χώρα χάνοντας δημοφιλία ήρθε η κρίση του covid-19 η οποία πολιτικά τον βόλεψε απίστευτα.
    Μετά τον χθεσινό του διάγγελμα που πολύ σωστά οι ευφυείς άνθρωποι κράξανε σαν ένα λαϊκιστικό άρλεκιν, ενδυναμώνεται κατά την γνώμη μου κατά πολύ στην ηγεσία της χώρας, παρουσιαζόμενος σαν τον σταθερό ηγέτη-τιμονιέρη που σώζει τον λαό του από τα βράχια κοιτάζοντας τους Έλληνες υπεύθυνα στα μάτια. Τι να κάνουμε, τα άρλεκιν πάντα πουλούσαν περισσότερο απ’ τον Ντοστογιέφσκι και ο Πρωθυπουργός δεν νοιάστηκε στο να πάρει νόμπελ λογοτεχνίας αλλά να εδραιωθεί πολιτικά.
    Ο Κούλης δεν ήταν ποτέ Κούλης αλλά ένας αδίστακτος Μητσοτάκης που γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και πλασάροντας πανέξυπνα το προφίλ του ακίνδυνου χαζούλη κοίμισε τους επικριτές του. Εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά άριστα την κρίση, τα αποτελέσματα των επιλογών του άλλωστε τον δικαίωσαν πανηγυρικά και πλέον μπορεί να πείσει τον κόσμο ότι είναι η αιτία που βγαίνει ο ήλιος ή ότι πέφτει η βροχή στους κάμπους με αποτέλεσμα να παίζει χωρίς αντίπαλο.
    Το πιο λυπηρό απ’ όλα, είναι ότι δεν υπάρχει στ’ αλήθεια αντίπαλος.

  • Μεγάλη Εβδομάδα

    Σήμερα άρχισε η Μεγάλη Εβδομάδα. Η Εβδομάδα με τα πιο δυνατά τροπάρια. Η εβδομάδα που περιγράφει τα πάθη, τα μαρτύρια, το μέγα έλεος, το πένθος και την φωτεινή ανάληψη της Αναστάσεως Του στους ουρανούς.
    Ακόμη και αν δηλώνει κάποιος μαχητικός Άθεος χρειάζεται έναν Θεό για ν’ αμφισβητεί. Έναν Θεό για ν’ αρνείται.
    Είναι τόσο άδικο να καπελώνεται τόση μεγαλοσύνη αγάπης και συγχώρεσης από τοξικούς Χριστιανοταλιμπάν ή εμπόρους αγιοσύνης. Είναι κρίμα να βλέπω τόση κυνική απόρριψη από ανθρώπους με πλούσιο πνευματικό υπόβαθρο, που δίκαια αηδίασαν με αυτά που είδαν να γίνονται στο όνομα Του, μην μπαίνοντας στον κόπο να ψάξουν ποτέ ένα διαφορετικό νόημα, που τόσο επιμελώς κρατείται κρυμμένο από τους σύγχρονους Φαρισαίους των ημερών μας.
  • Όταν η καρδιά μου γεμίζει λύπη, χαίρομαι που δεν υπάρχει ποτέ κανείς κοντά για να τον στενοχωρήσω.
    Κάπως έτσι αποκτάς την αίσθηση του χιούμορ.
    Όταν αντιμετωπίζεις την λύπη σου αθόρυβα, σαν το βάδισμα του γάτου που σ’ αγαπά.
    Νομίζουν όλοι ότι είσαι διαρκώς χαρούμενος. Εμφανίζεσαι με ένα καταπληκτικό αστείο που σου ήρθε στο μυαλό, που στην ουσία είναι ένα παράσημο που σου έδωσε η στενοχώρια, μόνο και μόνο επειδή δεν την μαρτύρησες.

  • Περί θεωριών συνωμοσίας

    Θα μας βάλουν σε όλους το τσιπάκι, για να μας παρακολουθεί μια ελιτ 250 ανθρώπων που είναι οι κακοί, οι οποίοι θα πεθάνουν απο γηρατειά και θα έχουν αφιερώσει όλη την ζωή τους στο να μας παρακολουθούν γιατί είμαστε τόσο πολλοί που δεν θα έχουν χρόνο για κάτι άλλο. Πλέον όποτε γίνονται τσεκ ιν, θα μπορούν να δουν αν όντως είμαστε εκεί που λέμε. Το μόνο που με ανησυχεί με την νέα τάξη πραγμάτων είναι να μην αλλάξει η υφή της κοινωνίας και ο καθένας κοιτάζει τον κωλαρίκο του ενώ τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να να μας βάλουν να πιστεύουμε ότι αγοράζοντας πράγματα θα προσεγγίσουμε την ευτυχία. Έναν τέτοιο κόσμο δεν θα τον άντεχα. Θα μου πεις μια τέτοια κατάσταση φαντάζει τόσο μακρινή, αλλά μήπως είναι ήδη εδώ και μας χτυπά την πόρτα?

    Πέρα από το ειρωνικό χιουμοράκι πάντως ….
    Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που ο κόσμος δεν κοιμίζεται με ποδόσφαιρο αφού διακόπηκε και έχει άπειρο χρόνο να σκεφτεί έστω και μαλακίες, αφού δεν τον απομυζεί κανένα οκτάωρο.
    Είναι πρώτη φορά στην ζωή μου που ο κόσμος δεν κυνηγά αποχαυνωμένος το καρότο της επιτυχίας.
    Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που βλέπω μαζικά ανθρώπους να ρωτάνε “τι γίνεται όλα καλά φίλε;” παρά να μοστράρουν το διογκωμένο εγώ τους.
    Είναι η πρώτη φορά που βλέπω κόσμο αποφασισμένο να θέλει να συμμετάσχει στην υφή της επόμενης μέρας παρά να κλαψομουνιάζει με ηττοπάθεια.
    Αυτά που ανησυχεί ο μέσος συνωμοσιολόγος να μην χάσει, έχουν χαθεί ήδη από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης. Δεν έχει μείνει να χάσουμε πολλά ακόμη.
    Μόνο επιτέλους να κερδίσουμε.
  • Τι ωραίο πράγμα που είναι να βρίσκεις μια σβάστικα σ’ ένα τοίχο, και να την μετατρέπεις μ’ ένα χοντρό μαρκαδόρο σ’ έναν χαρούμενο χαρταετό.

  • ΣοκοΧλωρίνη

    Έχω φίλη νοσηλεύτρια, και άκουσα την συμβουλή της. “Εγώ απολυμαίνω τα ψώνια απ’ το μάρκετ με χλωρίνη αραιωμένη σε νερό”.
    Και το έκανα. Για καλύτερα αποτελέσματα δεν την αραίωσα, και τώρα οι σοκολατούλες μου μυρίζουν σαν εκείνα τα φυτά που φυτρώνουν στα πάρκα έξω από το Χίλτον που μυρίζουν σπέρμα. Και θα περάσει το χλώριο την συσκευασία και θα πεθάνω. Και έχω πιαστεί στον σβέρκο αριστερά, και μ’ έπιασε και πονόλαιμος πάλι στ’ αριστερά (ρημάδα αριστερά) και το γατί μου με τυραννάει, ο σκύλος κλαψουρίζει για βόλτα στην βροχή, και δεν μ’ αγάπησε ποτέ καμία αληθινά όλες θέλανε μια μποέμικη περιπέτεια και κατόπιν γύρισαν στην ασφάλεια του γκόμενου τους -και πεθαίνω (το τονίζω) απ’ το χλώριο- σ’ αυτή την σκληρή ζωή για καρκίνους, που τόσο άδικα μας βγάλανε το όνομα ότι είμαστε γκρινιάρηδες. Και πονάω.