Θυμάμαι στο μάθημα των καλλιτεχνικών, ακόμη και οι πιο άγριοι ατίθασοι μάγκες του σχολείου, γινόντουσαν αρνάκια από μια μικροσκοπική καθηγήτρια με γυαλάκια. Ένας είχε πάει να την τρολάρει και άρχισε να ζωγραφίζει με τα δάχτυλα. Η νεαρή κυρία Καρά όχι μόνο δεν τον μάλωσε αλλά επαίνεσε την δημιουργικότητα του πράγμα που κανένας άλλος καθηγητής απ’ τα ζαγάρια που μας δίδασκαν τότε δεν είχε κάνει. Από κείνη την μέρα δύο πράγματα συνέβησαν. Ο ατίθασος μαθητής έγινε ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του μαθήματος αφού σ’ όλα τα άλλα τον έλεγαν κούτσουρο κι εγώ ανακάλυψα την δύναμη της τέχνης πέρα απ’ τους Ντουράν Ντουράν. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση καταργεί τα καλλιτεχνικά μαθήματα απ’ τα σχολεία, εκτός απ’ το ότι μας οδηγεί σε επικίνδυνο σκοτάδι με κάνει και έξω φρενών. Γονείς, μην ανεχτείτε αυτό το αίσχος. Τα καλλιτεχνικά είναι το μόνο μάθημα που δεν είναι ανταγωνιστικό, που η κάθε ιδέα είναι αποδεκτή, που βρίσκει καταφύγιο η πετσοκομένη φαντασία του παιδιού σας, που ο μαθητής καλλιεργείται ουσιαστικά μαθαίνοντας καλλιτεχνικά ρεύματα, ιστορία της τέχνης, ακόμη και σχέδιο, μάθημα που θα κληθεί να δώσει στις πανελλαδικές, αλλά κυρίως τα καλλιτεχνικά είναι ένα μάθημα όπου κανένας φτωχός διδάσκαλος δεν θα αποκαλέσει την αγάπη σας κούτσουρο. Η κατάργηση των καλλιτεχνικών απ’ τα σχολεία, είναι πολύ πιο καταστροφικό απ’ ότι φαντάζεστε. Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, εκτός απ’ το να τους κάνετε την ζωή δύσκολη, απαιτείστε το να μην ισχύσει αυτό το θλιβερό αίσχος, μέχρι να φύγει αυτή η επικίνδυνη υπουργός από την διάπλαση των παιδιών μας.
Author: Δημήτρης Ντουραμάνης
-
Αθήνα
Σας είναι πολύ δύσκολο να φύγετε απ την Αθήνα; Πιθανολογώ πως ναι. Αν είναι και ο τόπος που γεννηθήκατε ειδικά, έχετε συναισθηματικό δέσιμο για μία πόλη με ιδιαιτερότητα στην ομορφιά της. Το χάος, οι τηλεοπτικές κεραίες και οι στενοί δρόμοι, τα παγωτά έξω από τα πυρακτωμένα ψιλικαντζίδικα του καλοκαιριού. Η Πλάκα, η Κηφισίας και η Λένορμαν τα σκουπίδια αλλά και λαμπερές βιτρίνες του Συντάγματος, οι αναμνήσεις από τα φιλιά του φροντιστηρίου και τα στέκια των ναρκομανών, οι μπάτσοι, ο ηλεκτρικός τα ξέφωτα της Πανόρμου η κατρουλίλα του Ψυρρή, το φως των πανεπιστημίων και τα τετραγωνισμένα μικροσκοπικά πάρκα. Η Αθήνα, η μοναδική στην ουσία πόλη της Ελλάδας. Με την ντεκαντάνζ γοητεία και την ενέργεια απ’ το πάνλευκο μάρμαρο του Παρθενώνα. Είναι πολύ δύσκολο να την αφήσεις. Εμένα σαν επαρχιώτη με δέχτηκε σκληρά στην αρχή αλλά μου τα έδωσε όλα σαν πανέμορφη πρεζού γκόμενα. Όποιος δεν έχει ζήσει στην Αθήνα, δεν δικαιολογείται να την κακολογεί, είναι άσχετος και άδικος. Θα σας πρότεινα να φύγετε, γιατί η αποκέντρωση είναι κατά την γνώμη μου η μοναδική έκφραση ουσιαστικής επανάστασης. Αντί αυτού όμως σας προτείνω αγώνα, για να την επανακτήσετε απ τον κάθε χαρτογιακά Μπακογιάννη. Η πόλη δεν ανήκει σε κανέναν δήμαρχο. Η πόλη ανήκει στους πολίτες της και στα όνειρα τους ακόμη και όταν αυτά γίνονται εφιάλτες. -
Διάβασα σε σάητ την φράση «Συνελήφθη και ανακρίνεται η Βιτριολίστρια». Σκέφτομαι συμφωνική ορχήστρα με δεμένους δημοσιογράφους και μια βιτριολίστρια που ανάλογα με το σε ποιο σημείο του σώματος τους βιτριολίζει μ’ ένα σταγονόμετρο, βγάζουν και διαφορετική νότα.
-
Τότε αυτή έκατσε επάνω στο στόμα του κι αυτός άρχισε να μιλά χρησμοποιώντας λέξεις με υγρά σύμφωνα όπως Λ και Ρ.Λωρίδα, Ρακόμελο, Πολυουρεθάνη, Λολομπρίτζιτα.– “Θανασάκη οι άνθρωποι εκεί έξω κάνουν επανάσταση κι εμείς…”– “Κάθε ερωτευμένος άνθρωπος επαναστατεί ενάντια στην ησυχία του θησαυρέ μου”
-
Το πνεύμα είναι μια ορθή δικαιολογία και ένα καταφύγιο για όλους όσους τα σκατώσαμε με την ύλη.Χρόνια πολλά σ’ όλα τα πνευματικά παιδιά.
-
Γερμανικό πολυβολείο στην Νορμανδία γαζωμένο από συμμαχικά πυρά κατά την απόβαση στις 6 Ιουνίου του 1944.
-
Η μόνη ένωση
Δεν θέλω να ενωθώ με κανέναν για να έρθει η δικαιοσύνη. Δεν θέλω να κάνω επανάσταση με παρέα. Δεν θέλω να ρίξω το σύστημα για να φέρω ένα άλλο. Θέλω να έχω το πολύ εκατό γνωστούς, πενήντα αγαπημένους, χιλιάδες να με εμπνέουν και κανένα φίλο, γιατί φίλος σημαίνει προσδοκία. Δεν θέλω να σωθεί ντε και καλά η ανθρωπότητα αν δεν το αξίζει. Θέλω μόνο να πεθάνω χωρίς να γίνω ποτέ μουνόπανο και θέλω να εμποδίζω όποιον πειράζει αβοήθητα ζωα που δεν έχουν φωνή για να φωνάξουν βοήθεια. Έχω ανάγκη να βοηθώ τον τσακισμένο μόνο και μόνο για να τον βλέπω να σηκώνεται αλλά μη μου ζητάτε να ενωθώ με τίποτα και με κανέναν εκτός και αν πρόκειται για ρέηβ που δεν θα παίζει τράνς. Δεν υπήρξε ούτε ένα σύστημα στην παγκόσμια ιστορία που να ζήλεψα, εκτός από ένα ελεύθερο ρέηβ χωρίς τοίχους πορτιέρη και είσοδο. -
Ότι πιο λυπητερό είδα σήμερα.Άνθρωποι που προτιμούν να διαβάζουν ζωές αντί να τις ζουν και να τρέφονται με έτοιμη φιλοσοφία χωρίς να μπουν στην διαδικασία να την σκεφτούν οι ίδιοι.Τα βιβλία εκτός από θαυμάσια, είναι και μια παγίδα. Όπως όλα τα θαυμάσια πράγματα άλλωστε.
-
Βρυκόλακες
Θα σας πω ένα μυστικό.Μέσα στα κλαρίνα των τωρινών πανηγυριών της Φθιώτιδας, κατοικούν Βουρκόλακες (βούρκος και λάκος).Βουρδούλακες που μετατρέπουν τους οργανοπαίχτες αλλά κυρίως τους άντρες τραγουδιστές σε βρουκολάκους.Γι αυτό η αλληλουχία απ’ τις νότες παράγουν μια πένθιμη μουσική ψυχρή και σκοτωμένη. Αν παρατηρήσετε, κανένα τραγούδι δεν είναι εύθυμο, όσο και αν προσπαθούν οι στίχοι. Όλα τα τραγούδια είναι ένα ατέλειωτο γοτθικό μοιρολόι με νεκρικό αρμόνιο Φαρφίσα σαν τις φαβορίτες του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και δεν έχουν να κάνουν φυσικά με δημοτική μουσική. Επίσης, το βάθος και το έκο που ακούτε στον ήχο, δεν είναι από την κονσόλα. Είναι απ τους βρυκόλακες (βρύα και λάκος). -
Δύο εκφράσεις δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί έχουν υποτιμητική χροιά.Η μία είναι η “για τον γάιδαρο καβάλα” μιας και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος θέλησε να δείξει την ταπεινότητα του μπαίνοντας στα Ιεροσόλυμα πάνω σ’ ένα ταπεινό γαϊδουράκι. Η άλλη είναι η “για τον πούτσο”, διότι τι κακό έχει ο πούτσος και τι λάθος φέρει το αντικείμενο της τέρψης ή του πόθου του. Ας μάθομε σωστά Ελληνικά. Ο Κασιδιάρης είναι για τα μπάζα.(Μια φορά σε πριβέ πάρτυ στο Mad μας είχαν πει ότι το σύνθημα για τον πορτιέρη ήταν το “είμαστε για τα μπάζα” και όταν το είπαμε μας έδιωξε)