My Blog

Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

  • Έμαθα ότι θα κλείνουν τα μπαράκια για κάποιο διάστημα στις έντεκα το βράδυ.
    Βασικά σε ολόκληρο τον νομό Φθιώτιδας η απορία είναι γιατί ανοίγουν έτσι κι αλλιώς με την μουσική που παίζουν.

  • Οκτώ Αυγούστου Παγκόσμια Μέρα γάτας (ακριβώς δηλαδή όπως χτες, αύριο και μέχρι το τέλος του κόσμου)

    Μάτια μου μεγάλα, κι αμυγδαλωτά
    γούνα από βελούδο κι όμορφα αυτιά
    βλέμμα όλο σκέρτσο, κίνηση με χάρη
    μακρυά μουστάκια, του σπιτιού καμάρι.
    Θε μου πως κρατιέμαι, να μη σε ζουπήξω
    στο νιαούρισμα σου, ποτέ δεν θα λείψω.
    Όταν σκαρφαλώνεις, μεσ’ την αγκαλιά μου
    η καρδιά μου λιώνει είσ’ η συντροφιά μου.
    Κι όταν ζαβολίζεις, κι όταν με ξυπνάς
    κι όταν μ’ εκνευρίζεις, όλα όταν τα σπας
    πάντα σε λατρεύω, είσαι η ζωή μου
    οι άλλοι σ’ έχουν γάτο, μα εγώ παιδί μου.
    Να μου γουργουρίζεις, πάντα ευτυχισμένος
    στην αυλή να παίζεις, τρισχαριτωμένος.
    Είναι ευλογία, όλη σου η αγάπη
    κι ας μη το μελετάω, θα σου πω και κάτι.
    Πρόσεξε γατί μου, μη βγαίνεις στον δρόμο
    έχει κάτι ρόδες, με γεμίζουν τρόμο.
    Πήγαινε στα δέντρα, άραζε στην μάντρα
    να σε καμαρώνω, χνουδωτέ μου άντρα.
    Θα ‘μαι πάντα εδώ, φίλος και μπαμπάς σου
    ανάλαφρη αγάπη, σαν περπάτημα σου.
    Μια ευχαριστία, γι αυτή την πατούσα
    που όλο μου χαιδεύει, όσα αγαπούσα.
    Κι αν αυτό το ποιήμα, ακούγεται χαζό
    ειν’ μόνο για σένα, που σε αγαπώ
    για όλο αυτό το χρόνο, που ζήσαμε μαζί
    κι εκατό να είχα, δεν θα ‘ταν αρκετοί.
    Κοίταξα το σπίτι, και είσαι η ψυχή του
    Θέ μου σε ευγνωμονώ, που μ’ έφερες μαζί του.
    Τώρα σταματάω, ώρα για κροκέτες
    και μετά ταινία με μοτοσυκλέτες
    οκ αν γουστάρεις, βλέπουμε και θρίλερ
    μ’ εσένα δεν φοβάμαι, της αγάπης ντήλερ.
    Γράφω ακόμη στίχους, νταξ το χω γαμήσει
    μα γι αυτό το αίσθημα, ποιος ν’ αντιμιλήσει.
    Να, δεν συνεχίζω, ειμ’ άλλωστε σκληρός
    γιατί αν το δει ο σκύλος, θα πρέπει ασφαλώς
    τόσα κι άλλα τόσα, να γράψω και γι αυτόν
    οπότε σταματάω, τελειώσαμε λοιπόν.

  • Άραγε τα σπουργίτια να νιώθουν για τα χελιδόνια ότι νιώθω εγώ για τους παραθεριστές του καλοκαιριού που έρχονται στο χωριό;
    Άραγε να χαίρονται κι αυτά, όταν επιτέλους φεύγουν παίρνοντας μαζί τα τσιριτρί και τσιριτρό και τα «καλά μιλάμε είναι τέλειο» τους αφήνοντάς μας ήσυχους στο να υπερασπίσουμε την σκοτεινή ερημία του χειμώνα, μέχρι να ξαναρθούν για να μας πουν ότι η ζωή είναι όμορφη στα μέρη μας;
    Να μιλούν για τα μέρη μας, τα μέρη που τα τρέφουμε με την ίδια την ζωή μας όλο τον χρόνο, μόνο και μόνο για να ρθουν αυτοί και να τα χτυπήσουν στην πλατούλα, για να ρευτούν;

  • Συζήτηση με την καλοσύνη

    Ότι πιο όμορφο μου έτυχε φέτος το καλοκαίρι.
    Μια πολύ ηλικιωμένη κυρία που μετά βίας μπορούσε να περπατήσει, μετέφερε ένα κουβαδάκι με νερό. Πέρα δώθε, πέρα δώθε ατέλειωτα δρομολόγια.
    Που πάτε, επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω της είπα μιας και κάθε βήμα της γινόταν με φανερή δυσκολία.
    Εδώ παιδί μου είπε. Ποτίζω τις γλάστρες και τα παρτέρια γιατί κανείς δεν τα ποτίζει. Δεν έχουν λάστιχο και χρησιμοποιώ αυτό το κουβαδάκι γιατί δεν μπορώ να σηκώσω περισσότερο βάρος.
    Την αγκάλιασα και της πήρα το κουβαδάκι απ’ τα χέρια, “Αφήστε με θα τα ποτίσω εγώ” – Όχι μου απάντησε ευγενικά. Εγώ στο σπίτι μου δεν έχω μέρος να βάλω λουλούδια, οπότε έρχομαι και φροντίζω αυτά. Μάλιστα εγώ τα φύτεψα μου έκανε με ζαβολιάρικο χαμόγελο.
    Ξέρεις τι θέλω από σένα λεβέντη μου; Να πεις παιδί μου να ρίξουν λίγη κοπριά, τους λέω συνέχεια και αμελούν, βέβαια έχουν πολύ δουλειά στα γραφεία το καταλαβαίνω, αλλά τα λουλούδια χρειάζονται κοπριά.
    Εγώ είχα συγκινηθεί πολύ και την ρώτησα αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για να την βοηθήσω.
    Να, μου είπε. Αν μπορείς να τους πεις εκεί στον δήμο, έχει στην παρατημένη παιδική χαρά λίγα λουλούδια και χρειάζονται νερό. Έχουν πάρει το λάστιχο και τα πόδια μου δεν αντέχουν να με πάνε μέχρι εκεί.
    Την διαβεβαίωσα ότι το απόγευμα θα πάω εγώ με μπουκάλια να τα ποτίσω. Με ρώτησε ποιοι είναι ο γονείς μου, της είπα, μου χαμογέλασε, συνέχισε την αργή πορεία με το κουβαδάκι της, κι εγώ έφυγα για την δουλειά ξέροντας ότι σήμερα το πρωί κουβέντιασα με την καλοσύνη.
  • Εκείνα τα τετράγωνα ψυγεία με τα παγωτά και τις λαστιχένιες μαύρες πόρτες υποβρυχίου που σκαρφάλωνες και έμπαινες ο μισός μέσα. Τα μπουτάκια σου ζεματάγαν γιατί φόραγες σορτσάκι και ακουμπούσαν στο μέταλλο ενώ το στήθος και ο εγκέφαλος σου πάγωναν καθώς προσπαθούσες ν’ ανακαλύψεις που είναι το Ρόκετ στον πολύχρωμο πυθμένα, ναι Ρόκετ για τους έμπειρους γιατί είχε την πιο πολύ ποσότητα για τα λεφτά του.
    Αριστερά ήταν οι χιονισμένες χάρτινες θήκες με τα πλαστικά κουταλάκια, κι απ’ έξω ακουγόταν η απόκοσμη φωνή μιας μανιασμένης περιπτερούς να φωνάζει “Τελείωνε και κλείσε την πόρτα” – Θα έπρεπε έστω για μια φορά να είχα πέσει όλος μέσα.

  • Απαξιώνοντας τα γαλόνια της τέχνης

    Αναλογιζόμενος την ζωή μου, όπως άλλωστε κάθε ηλικιωμένος άνθρωπος κάνει, εντύπωση προκαλεί ότι τους ανθρώπους με την μεγαλύτερη μικροπρέπεια, εμπάθεια, φθόνο και κόμπλεξ τους γνώρισα μέσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Μέσα στην τέχνη δηλαδή, εκεί που υποτίθεται ότι οι άνθρωποι παλεύουν για να εξευγενίσουν και να εξευγενιστούν και όχι για να πάρουν κάποιο είδος πρωτάθλημα με εμμονή Ολυμπιακού.
    Θα μου πεις ότι γνώρισα, και είναι αλήθεια αυτό, και τόσα υπέροχα παιδιά, τόσους φωτεινούς και ταλαντούχους ανθρώπους, εμπνευσμένους με πραγματικά ανώτερα ιδανικά.
    Το θέμα είναι ότι οι μαλάκες δυστυχώς, πάντα κατάφερναν να ηγούνται σε χώρους και κέντρα, με αποτέλεσμα του να καπελώνουν ένα σορό κόσμο, χρησιμοποιώντας παιχνίδια δύναμης, φοβούμενοι μήπως αποκαλυφθεί η αμπαλοσύνη τους από κάποιο πραγματικά ικανό.
    Ακόμη βλέπω (χωρίς ιδιαίτερη λύπη) ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται με αρκετό κόσμο που ψαρώνει με τα φτηνά τεχνάσματά τους, συντηρώντας τον κούφιο μύθο τους γεμάτοι οπαδική δουλικότητα, κάνοντας τεμενάδες σε κάτι σκατούλες με άμπστρακτ τουπέ, ξινίλα, και μηδαμινό ουσιαστικό έργο. Με φούμαρα δηλαδή. Φούμαρα αγαπητοί φίλοι, διακοσμημένα με αξιόλογες γραφιστικές δουλειές και δελτία τύπου ομολογουμένως αλλά φούμαρα. Φού-μά-ρά.
    Είναι τόσο δυνατή η έπαρσή τους που όταν είσαι νέος νομίζεις ότι κάτι πάει λάθος μ’ εσένα. Μεγαλώνοντας όμως και διατηρώντας μια δίκαιη κριτική σκέψη, όλο και πιο πολύ νιώθεις την ανάγκη να υψώσεις το μεσαίο σου δάκτυλο, αποφεύγοντας φυσικά το να αφομοιωθείς στην γελοία μικροκοινωνία τους, έστω και με τον τιμητικό βαθμό του υπολοχαγού, ακόμη και του συνταγματάρχη.
    Εύχομαι στους νέους καλλιτέχνες λοιπόν, να είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και να μείνουν για πάντα μακριά από τέτοια καλλιτεχνικά ιερατεία που θα επιχειρήσουν να τους αγκαλιάσουν. Εύχομαι να αναλώνουν περισσότερο χρόνο στο να δημιουργούν παρά στο να γίνουν κάποιου είδους μούρες σε “αντεργκράουντ” σουαρέ του κώλου, γιατί η τέχνη είναι πολιτισμός και τα καλλιτεχνικά έργα μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά το λαό όταν είναι αληθινά, εμπνευσμένα, αυθεντικά και στερούνται ελιτισμού.
    Εύχομαι στους νέους καλλιτέχνες να προχωρήσουν ανεπηρέαστοι και σε όποια σαθρή καλλιτεχνική αυθεντία τους πλησιάσει, τάζοντάς τους τα γαλόνια του κύρους ή της καταξίωσης, να βροντοφωνάξουν ένα “Γαμιέστε Στρατηγέ μου” και ν’ αφοσιωθούν στην πραγματική μαγεία αλλά και την μόνη αληθινή επιτυχία της τέχνης, που δεν είναι καμία άλλη από την ίδια την δημιουργία.
  • Ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός θ’ αγαπούσε τα κουνούπια, αν αντί για αίμα ρουφούσαν λίπος.
  • Σήμερα Κυριακή και σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η τεμπελιά. Ή πόσο αποστρέφομαι την υποχρεωτική δουλειά.
    Ξυπνητήρι, παπούτσια, πού είμαι, τι κάνω και πόση ώρα ακόμη για να σχολάσω.
    Ω ναι, είμαι ένας απαίσιος τεμπέλης, o χειρότερος των τεμπελαραίων μάλιστα που το μόνο που θέλω απ’ την καλοκαιρινή ζωή είναι ντουζ, καρπούζι, πορνό και ξάπλα. Ούτε σεξ μήτε κολύμπι. Μόνο τεμπελιά σε δροσερά σεντόνια μέχρι να πέσει ο διεστραμμένος αυτός ήλιος. Να συμπονώ το τραγούδι του τζίτζικα, να ποτίζω με ζωή τα λουλούδια και να στρέφω τον ανεμιστήρα σ’ εμένα και τον γάτο μου.
    Ναι μόνο αυτά θέλω. Αυτά και μεταλλικό νερό απ’ το ψυγείο. Σκιά, δροσιά και γύμνια. Καθόλου δουλειά.

  • Η δικαιοσύνη του ύπνου

    Πάντα αγαπούσα τον ύπνο ας μην τον είχα ποτέ εύκολο.
    Αγαπώ την δικαιοσύνη του βασικά, γιατί εκεί πλούσιοι και φτωχοί, μόνοι και ζευγαρωμένοι, καλλίγραμμοι και παχουλοί κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα – κοιμούνται. Κανείς δεν κοιμάται αγαπητοί μου δυνατός ή αδύναμος, ερωτευμένος ή βαριεστημένος, λυπημένος ή χαρούμενος. Κοιμάται κατά βάση κουρασμένος.
    Αν το καλοσκεφτείς, ποιο είναι το πρωταρχικό που ζητά ένα θηλαστικό σαν τον άνθρωπο για την επιβίωση του; Τροφή για να γεμίσει το στομάχι του, και ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθεί προφυλαγμένος από τα στοιχεία της φύσης και τα άγρια ζώα. Αν σκεφτούμε δε, πόσες ώρες της ζωής μας περνούμε κοιμισμένοι, είναι απορίας άξιο γιατί μας απασχολεί αποκλειστικά το τι συμβαίνει στο ξύπνιο μας και σχεδόν καθόλου το τι συμβαίνει στον ύπνο μας. Εκεί που τελούνται τόσα ανδραγαθήματα, έρωτες, περιπέτειες και σουρεαλιστικές ιστορίες μέσω των ονείρων, ποιος μας λέει λοιπόν ότι στον ύπνο δεν υπάρχει ζωή; – άσε που η φυσική κατάληξη όλων μας ούτως ή άλλως, είναι τελικά ένας μεγάλος ύπνος.
    Στην φωτό βλέπουμε, πως μερικοί άνθρωποι προσεγγίζουν την σοφία από νεαρή ηλικία. Ο ύπνος, κάτι τόσο όμορφο αν αναλογιστούμε πως οι άνθρωποι με καθαρή και ελαφριά συνείδηση κοιμούνται πολύ καλύτερα και με λιγότερους εφιάλτες ❤

  • Όμορφη Ισλανδία, μοιάζει η σημαία σου με την Ελληνική

    Σ’ ένα ψαροχώρι σαράντα λεπτά μακριά απ’ το Ρέικιαβικ, στην δροσερή Ισλανδία, σ’ ένα σπίτι με σκεπή γκάζι και ίντερνετ, εκεί είναι η ζωή που ονειρεύομαι για μένα.
    Αχ, ατέλειωτοι χειμώνες και χλωμά ευγενικά καλοκαίρια, ν’ ακούω τα Αγγλικά τους με την Ισλανδική προφορά εκεί να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. Να παρακολουθώ τον Παναθηναικό όποτε κληρώνεται με Ισλανδική ομάδα στο ουέφα, και να παίρνω τον μικρό μου γιο Αλεξάντερ Γιόνας και να του μιλώ για την καταγωγή μας, και για το πως ο πατέρας του μέχρι τα 47 ιδρωκοπούσε και έγραφε εκείνο το καλοκαίρι του 2020 για την όμορφη Ισλανδία. Την Ισλανδία. Εκεί που ακόμη και οι κόρνες των αυτοκινήτων είναι σιγανές και ο θάνατος, ο θάνατος απέχει τόσο λίγο απ’ την ζωή.