Author: Δημήτρης Ντουραμάνης

Σκεπτόμενος την τεράστια επιτυχία των Μπακς του μεγάλου Γιάννη Αντετοκούμπο που τους οδήγησε στους τελικούς της ανατολής στο NBA, παρατηρώ το ποσό ισχύει αυτό που μου έλεγε η μητέρα μου όταν άρχισα τον αθλητισμό.

“Άσε το ποδόσφαιρο, να ασχολείσαι με το μπάσκετ. Με το ποδόσφαιρο ασχολούνται όλα τα γελαδια”. Και πράγματι, όλοι μου οι φίλοι που ασχολούνται με το μπάσκετ, είναι αξιόλογες προσωπικότητες.

Εγώ πάλι μόνο μπάλα και Πανάθα, λάσπη αίμα και βροχή. Ήλιος και ξεροβόρι.

Το παρκέ το έχω συνδιάσει με πάτωμα πολυκατοικίας.

Επίσης αυτοί του μπάσκετ, πολύ κουλτουρέ τα λένε, πολύ ανάλυση πέφτει, επιχειρήματα, πολιτισμός, ακόμη και όταν βρίζουν το κάνουν με τακτ.

Ενώ η μπάλα φίλε… Βλέπεις το πράσινο του γηπέδου και ηρεμείς. Έχεις πρόεδρο εγκληματία παλιάνθρωπο, η ντόπα είναι ανώτερη και τα επιχειρήματα δεν είναι σαν των μπασκετόφιλων. Π.χ. Ρωτάει κάποιος ποδοσφαιρόφιλος: “Και γιατί ρε είναι καλή μεταγραφή ρε ο Κώτσιρας ρε για δεξί Μπακ;” Και εκθέτει ο άλλος το επιχείρημα του : “Για το μουνί της μάνας σου μήπως;;;” Ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού.

Επίσης μπαίνουν πολύ λιγότερα γκολ απ’ ότι καλάθια, έτσι έχει κάποιο νόημα η επιτυχία ενώ και τα φάουλ είναι πολύ πιο δραματικά. Στο μπάσκετ λέει ο άλλος “Φαουλ! Υπήρξε επαφή”. Τι υπήρξε επαφή ρε, φάουλ και να σκέφτομαι την Μπρουκ Σιλντς στην γαλάζια λίμνη; Άκου υπήρξε επαφή.

Ακόμη και το μοντέρνο ποδόσφαιρο που είναι τρισάθλιο και μια βιομηχανία ξεπλύματος χρημάτων με στιψιμο ντοπαρισμενων αθλητών, κάτι μας θυμίζει από τους ρομαντικούς καιρούς. Θέλω να πω, το μπάσκετ ποτέ δεν έβγαλε Κρόηφ και Μαραντό. Ο Γκάλης μιλούσε με την ευτυχία μελλοθάνατου ενώ οι υπόλοιποι μπασκετμπολίστες σαν ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ 3.

Τι να μας πούνε τα παιδιά με την άμυνα ζώνης και τα Πικ εν ρολ. Ποιο Πικ εν ρολ. Αυτό σου ρχεται να το παραγγείλεις στα Γκουντηζ ρε ψηλέ, κάντε μας την χάρη. Το τόπι είναι ένα.

Ναι τον κορεκτισμό, πολύ τον αγαπώ. Βρίσκει πάντα το άδικο, το λάθος, το κακό.

Λατρεύω τα λογάκια που είναι copy paste, και όλους τους συλλογισμούς που ‘χουν το ίδιο taste.

Ω ναι η μαζικότητα, μου δίνει σιγουριά κι αν κάποιος παρεκκλίνει, τον ρίχνω στα σκυλιά.

Άλλωστε οι αλήθειες ενίοτε πονούν, ε πως με εκατοντάδες λάικ βρε, θα στεφανωθούν;

Το μόνο που μετράει, να είσαι αρεστός, να δείχνεις σαν Μπακούνιν, όχι μικροαστός.

Ποιος νοιάζεται για σκεπτικό που να ‘χει ορθή κρίση; Το μόνο που μετρά καλέ, το ποστ σου να γαμήσει.

Κι αν είσαι στο δημόσιο, καβάντζα μου Κιουρία να μην ελάβεις θέσην και για την ανεργία;

Ας έρεψες τον σύζυγο με κέρατο ολκής, να μην είσαι και θύμα της πατριαρχικής;

Ελευθερία λόγου, μονάχα όταν συμφέρει, στις άλλες περιπτώσεις; Μπλόκ και ντηλήτ να φέρει.

Αχ πόσο μου αρέσει, μα τι δικαιοσύνη, δημοκρατία, ομορφιά Μ’ έξτρα καπατσοσύνη.

Μήπως λοιπόν να Μ’ έσβηνες; Να μην ταλαιπωρούμαι;

Τι να ‘χαμε να λέγαμε, για να ‘χουμε να πούμε;

Δίκιο είχε η φίλη μου η Τ. Αυτή η Λατινοπούλου, είναι λογικό να βγάζει μια απέχθεια προς όλες τις γυναίκες που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις προσταγές της κατασκευασμένης μόδας. Που τρώνε ότι θέλουν, φοράνε ότι θέλουν, που δεν έχουν κανένα κόμπλεξ αν το σώμα τους είναι μοντελέ, που δεν είναι ανταγωνιστικές ως προς τις άλλες γυναίκες διότι δεν βλέπουν τον άντρα σας έπαθλο, και κυρίως, που τα λεφτά που θα έδιναν σε φωτόλυση, σύσφιξη, αποσυμπίεση, ανόρθωση αποελ σημειώσατε Χ — τα κρατούνε για διαφορετικές επενδύσεις.

Εκεί τραβάει το ζόρι η Λατινοπούλου, σου λέει γιατί αυτές οι ρουφιάνες, πώς το μπορούν; Και είναι και χαρούμενες ενώ εγώ είμαι με τον θερμιδομετριτή τα γυμναστήρια και τα ραντεβού με την νυχού και μου έχουν σπάσει τα νεύρα.

Οπότε αν το δούμε απ‘ αυτή την άποψη, η Λατινοπούλου δεν πρέπει να συγκεντρώσει την οργή αλλά την συμπόνοια μας.

Ακόμη ένα θύμα της πατριαρχικής κοινωνίας, προσαρμοσμένο στο να πληρώνει μια βιομηχανία καλλυντικών και κέντρων αισθητικής με μια συνεχή αγωνία για το αν “περνάει” σαν γυναίκα, λες και η γυναίκα είναι μοντέλο κινητού.

Ο κάθε άνθρωπος ας είναι όπως γουστάρει με ή χωρίς τρίχα, με ή χωρίς μακιγιαζ, με ή χωρίς πλαστικές, φτάνει να νιώθει καλά και να το κάνει για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και end of story.

Τέλος να σας πω, ότι εμένα μου αρέσουν οι κοκέτες διότι είμαι επαρχιώτης, αλλά ξέρετε, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που ποτέ δεν ξεχνώ. Δεν έχει καμία σημασία τι αρέσει σε μένα, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και κύριος του εαυτού του. Ή τουλάχιστον θα ‘πρεπε.

Οπότε αν με ρωτάτε γιατί δεν έχω κοιλιακούς, η απάντηση είναι πως βρίσκω τα παγωτά υπέροχα. Δεν απαιτώ να με αποδεχθούν για το σώμα μου, ούτε για τα παπούτσια μου, ούτε για τα μούσια μου, ούτε για το χτένισμά μου, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι θα κράξω και κάποιον που θέλει να το κάνει.

Καλή λευτεριά λοιπόν στην κυρία Λατινοπούλου όπως και στον κάθε άδικα σκλαβωμένο συνάνθρωπο μας, είτε είναι υπέρ είτε είναι κατά της τρίχας. Λευτεριά από τον ζυγό της εξωτερικής εμφάνισης.

Ας κάνει καθένας ότι του αρέσει. Έχουμε 2021, έχουμε εκτοξευθεί στο μέλλον πως το λένε.

Αν μασήσεις μερικά ωμά τρυφερά τορτελίνι μετά φας μια κουταλίτσα σάλτσα και τέλος φας ακόμη μια με κεφαλοτύρι, τότε μπορείς να δώσεις σ΄αυτή την συνταγή το όνομα pasta ικεα. Ωραία.

Τι απέγιναν οι ρομαντικές σκέψεις των εσπέρων της άνοιξης, εκείνες που έκανες όταν ήσουν δεκατριών και δεν χρειαζόσουν τίποτα βοηθητικό για να τις περιγράψεις ούτε καν την μουσική.

Θα μου πεις, δεν έγινε και τίποτα διαφορετικό, πεντακόσια χρόνια τώρα τα βράδια της άνοιξης είχαν μυρωδιές λουλουδιών και συλφίδες και μαγικά πλάσματα στις φυλλωσιές και μπλα μπλα μπλα. Ενώ η pasta ικεα; Είναι σαφώς μια εξέλιξη.

Μήπως να είναι που δεν βλέπουμε τόσο το φεγγάρι και το φως έρχεται από την οθόνη του υπολογιστή, αλλά και πάλι, γιατί να έχουμε νοσταλγία για τους ρομαντικούς καιρούς, μήπως και τότε η ανθρωπότητα δεν σφαζόταν και μάλιστα χειρότερα;

Είναι η ναρκισσιστική σου ανάγκη που σε προδιαθέτει να σκεφτείς τον έρωτα των ονείρων σου και να τον εξιστορήσεις, αλλά προσοχή, αν τον ζήσεις μπορεί και να απογοητευτείς διότι μπορεί να σου φανεί υποτονικός. Αν είσαι τυχερός απλά θα χάσεις το μυαλό σου και αν είσαι εντελώς μαλάκας θα πεθάνεις, άλλο που ο θάνατος θα συμβάλει στην αιώνια γοητεία σου πάνω στους ζωντανούς.

Ο έρωτας κι ο έρωτας κι ο έρωτας, ελευθερώθηκες τώρα μετά τα σαρανταπέντε ή ίσως να ελευθερώθηκες μόνο για απόψε, οπότε δεν χρειάζεται να τα βάψεις μαύρα, ίσως σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να γίνεις ονειροπόλος, αλλά για την ώρα κάνε κάτι χρήσιμο γιατί το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και ο Ρόμπερτ Σμιθ.

Αγάπη μου, χαμένη μου μούσα, εσύ που δεν είχες σταθερό πρόσωπο και δεν είχες σταθερή μορφή, το μόνο σταθερό ήταν ότι δεν φαινόσουν καθαρά, θα θελες μερικά ψώνια απ τον Σλαβενίτη ή αυτό που πραγματικά σε τρέφει είναι τα λόγια των ποιητών;

Θα μου πεις τα φανταστικά πλάσματα δεν έχουν ανάγκες σε χαρτί κουζίνας ή ταμπλέτες κουνουπιών αλλά από την άλλη δεν θα σε βοηθήσουν και ποτέ να πληρώσεις το νοίκι εκτός και αν τα φυλακίσεις στις κόλλες ενός βιβλίου και τα πλασάρεις για δικά σου.

“Δικά σου είναι” σου λεν. Ναι καλά, και επιμένουν.

“Ω μα τι όμορφο αυτό που έγραψες”. Θεέ μου πόσο ανόητοι.

Συνεχίζουν να το πιστεύουν για όλους τους συγγραφείς και όλους τους συνθέτες. Ακόμη και για τους τραγουδιστές που το ξέρουν ακόμη και οι πέτρες ότι δεν κατασκεύασαν οι ίδιοι τις φωνητικές τους χορδές. Επιμένουν. “Το καλλιτεχνικό σου έργο σου ανήκει, είναι δικό σου”.

Πας να πεις πως παιδιά καμία σχέση, δεν έχω κάνει κάτι εγώ, απλά το μετέφερα για να το δείτε. Τότε αυτοί αρνούνται, για να μην παραδεχτούν ότι δεν θα έχουν το επόμενο προϊόν σε μορφή ανθρώπου για να θαυμάσουν.

“Καταλαβαίνω τι λες, αλλά είναι η ψυχή σου που…”

Ποια ψυχή μου? Είναι τάχα μου και αυτή όπως επιμένετε δική μου μόνο και μόνο διότι έτυχε να κατοικεί σ΄αυτό το σώμα;

Όλα πρέπει να ανήκουν κάπου;

Γι αυτό μισείτε τα ψηλά βουνά, γιατί ενώ καταφέρατε και τα μοιράσατε στον χάρτη, όταν δοκιμάσατε να τα εισπράξετε πήρατε τ΄αρχίδια μου;

“Μα στα λίγο χαμηλότερα βάλαμε ανεμογεννήτριες, βάλαμε φωτοβολταϊκά και από τα βουνά βγάζουμε χρήματα. Τον βράχο δεν καταφέραμε να δαμάσουμε αλλά τον βάλαμε να δουλεύει για εμάς, οπότε το βουνό ανήκει σε εμάς και το καλλιτεχνικό σου έργο ανήκει σ΄εσένα, μην πας να τις σκαπουλάρεις. Δεν γίνεται κάτι να μην ανήκει κάπου, να το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα και ο Αγγελάκας στις Τρύπες”.

Στις τρύπες ρε μαλάκες στις τρύπες. Ακόμη και στο μαύρο των τρυπών, στο χάος των ουρανών και στο κενό του διαστήματος και σ΄αυτό ιδιοκτήτη βρήκατε χτίστη και πλάστη τον Θεό.

Θα μου πεις ποιος έφτιαξε την τέλεια καμπύλη στους λαιμούς των κύκνων, μήπως δεν ήταν ο Θεός; Οκ να συμφωνήσω εξ άλλου βρίσκω την αθεία φοβερά βαρετή αλλά γιατί να τα έφτιαξε και όχι απλά να επέτρεψε την δυνατότητα τους να φτιαχτούν, όπως κάνουμε δηλαδή όλοι μας άλλωστε όταν νομίζουμε πως φτιάχνουμε κάτι;

Η ύπαρξη είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και αδυνατώ να καταλάβω σε τι υπάρχει δημιουργός και γεννήτορας.

Θέλω να πω πως ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς που μας έκαναν, το μόνο που έκαναν ήταν να κάνουν σεξ. Όχι εμάς.

Εμάς μας έφτιαξαν αφού έτυχε να γεννηθούμε και καμαρώστε τώρα τ΄αποτελέσματα. Που μερικές φορές εδώ που τα λέμε, οκ, δεν είναι και τόσο άσχημα.

Το να προσπαθώ να κάνω χιούμορ Κυριακή με συννεφιά είναι σαν να είμαι η Μόνικα στο πιάνο και να προσπαθώ να κάνω τον παπά να κουνηθεί στο Ζάππειο με το θαλασσάκι μου και με το αεράκι μου.

Το να προσπαθώ να κάνω χιούμορ Κυριακή με συννεφιά είναι σαν να είμαι η Μόνικα στο πιάνο και να προσπαθώ να κάνω τον παπά να κουνηθεί στο Ζάππειο με το θαλασσάκι μου και με το αεράκι μου.

Τριλ, τριλ, τριλ… γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου.

Καλείς το ταίρι σου με κίνδυνο να σε ανακαλύψει η γάτα. Εγώ δεν μπορώ να σε δω, είσαι τόσο μικρός, μπορώ όμως να σε ακούσω.

Το δέρμα μου δέχεται ανοιξιάτικη αύρα και κανένας άνθρωπος δεν λερώνει το ηχητικό τοπίο με τα λεκτικά του κόπρανα. Μόνο εσύ ακούγεσαι γρύλε μου. Πρόσεξε να μη σε φάνε.

Συνεχίζω να εξιστορώ τα θαυμαστά που συμβαίνουν μέσα στις φυλλωσιές. Συμβαίνουν τα βράδια της άνοιξης μα και του καλοκαιριού. Τον χειμώνα τα πράγματα είναι πιο νοικοκυρεμένα, κυριαρχεί ο λευκός και παγωμένος θάνατος. Τον Μάιο όμως; Ακριβώς όπως και τον Ιούνιο, τον Ιούλη και τον Αύγουστο, τα πάντα έχουν ζωή. Ορατά και αόρατα. Και αν δεν τα γεννά η φαντασία μας, τα γεννούν τ΄αυτιά μας.

Τριλ, τριλ… τρίλ, τρίλ… γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου. Γιατί να φοβάμαι άραγε όλα τα έντομα από παιδί; Γιατί μια σαραντοποδαρούσα να είναι πιο τρομακτική από ένα μυώδες λιοντάρι; Φαντάσου μόνο να ζούσαν λιοντάρια στον κήπο, γιατί σαρανταποδαρούσες μια χαρά ζούνε, και είναι και τρομακτικές.

Η ποιητικότητα έχει χαθεί όπως και τα θαύματα, παρόλο το φως του φεγγαριού και τις δροσοσταλίδες.

Πλέον με σώας τας φρένας δεν εξυμνούμε, μόνο τα περιγράφουμε και αν βρεθεί και κάποιος απογοητευμένος απ΄την ζωή να μας πει «Άντε γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου» θα δείξουμε κατανόηση.

Τριλ, τριλ… Τριλ, τριλ. Γρύλε μου καλέ, στην υγρασία του κήπου. Θα δείξουμε κατανόηση.

Εύχομαι να σταματήσει η πανδημία, για να μείνουμε αντικοινωνικοί αυτοί που ήμασταν και πριν, γιατί τώρα έχουν γίνει όλοι και κάπου έχει χαθεί το νόημα της ζωής.

Εύχομαι να σταματήσει η πανδημία, για να μείνουμε αντικοινωνικοί αυτοί που ήμασταν και πριν, γιατί τώρα έχουν γίνει όλοι και κάπου έχει χαθεί το νόημα της ζωής.