My Blog

Author: Στρατής Μπουρνάζος

  • Σπεύδε ταχέως

    Έκανα σήμερα το εμβόλιο. Το Astra Zeneca. Το πρώτο που θέλω να πω είναι η άψογη διαδικασία. Κι ακόμα, ο αέρας ζωντάνιας, σοβαρότητας και αισιοδοξίας στο Εμβολιαστικό στην Ακαδημίας (το ίδιο και με τη μάνα μου, στο Αρεταίειο).

    Το δεύτερο: έκανα, χωρίς δισταγμό τελικά, το Astra. Όπως είπαν κι οι γιατροί μου (γιατρίνες ακριβέστερα), είναι απείρως προτιμότερο να κάνεις το Astra τώρα, παρά σε ένα μήνα το Pfizer ή το Μoderna, μένοντας ακάλυπτος στο ενδιάμεσο (έτσι έβγαιναν οι ημερομηνίες). Πολύ σημαντικό και στοιχειώδες.

    Κάποιοι φίλοι, όταν τους είπα ότι θα κάνω το Astra, σαν να δαγκώθηκαν, μου είπαν μήπως «να μην», να περιμένω κάποιο άλλο εμβόλιο. Από αγάπη και ενδιαφέρον το έλεγαν. Και εγώ το σκέφτηκα αρκετά, γι’ αυτό ρώτησα τους γιατρούς. Αλλά, όσο το σκέφτομαι, βρίσκω την ανησυχία μου/μας αυτή πολύ ενδεικτική για τη διάχυση μιας στρεβλής εικόνας που δίνει την έμφαση στο εντελώς λάθος σημείο: γιγαντώνει τους κινδύνους από ενδεχόμενες παρενέργειες του συγκεκριμένου εμβολίου, υποτιμώντας τον μείζονα κίνδυνο: να καθυστερήσεις να εμβολιαστείς, σε μια εποχή έξαρσης της Covid, σε αναζήτηση του υποτιθέμενου άριστου εμβολίου.

    Δεν συνηθίζω τις συμβουλές, αλλά τη γνώμη μου θα την πω: Ρωτήστε τους γιατρούς σας, ειδικά αν έχετε συγκεκριμένα ζητήματα υγείας (όπως εγώ, δεν θα κάνω όμως … ιατρικό ανακοινωθέν εδώ), αλλά με στόχο να σπεύσετε για το εμβόλιο. Είναι πρώτη προτεραιότητα. Σπεύσατε, όχι βραδέως, αλλά ταχέως. Τάχιστα!

  • Αλίμονο σε όλους μας

    Διαβάζοντας την ανακοίνωση του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού αισθάνθηκα απελπισία. Γιατί ο λόγος της θα ταίριαζε σε φανατισμένη, τυφλή αντιπαράθεση σε αμφιθέατρα, σε παθιασμένο κομματικό γραφιά, και όχι στο όργανο που την εξέδωσε. Και είναι τραγικό να μην αντιλαμβάνεσαι το βάρος της ζητήματος, αλλά να βρίσκεις ―άλλη μια― «ευκαιρία» να ξιφουλκήσεις κατά του κομματικού αντιπάλου.

    Τη στιγμή που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην Ελληνικής Λύσης, προφανώς) και δεκάδες φορείς κάνουν εκκλήσεις (σε ήπιους τόνους, εστιαζόμενες τον ανθρωπισμό, την ισονομία, την μη εκδικητικότητα της δημοκρατίας), η ανακοίνωση ρίχνει λάδι στη φωτιά: σε ένα δημαγωγικό κρεσέντο επιλέγει να αναδείξει και να αντιπαρατεθεί με ό,τι πιο ακραίο (τις γελοιότητες περί «πλατείας Κουφοντίνα»), να διαστρέψει τα πράγματα (η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να δώσει ειδικά προνόμια στον Κουφοντίνα) και να την “πέσει” στον ΣΥΡΙΖΑ. Λες και αυτά είναι τα επίδικα και κρίσιμα. Και μάλιστα όλα αυτά απαντώντας σε μια μετρημένη και νηφάλια έκκληση του Α. Τσίπρα.
    Θα το γράψω όσο πιο συγκρατημένα μπορώ: ο λόγος αυτός δεν φανερώνει πυγμή ούτε υπευθυνότητα, αλλά αλαζονεία και αφροσύνη. Είναι επικίνδυνο να αναδεικνύεις και να προβάλλεις το πιο ακραίο, για να το φορτώσεις “στην καμπούρα” του αντιπάλου. Και αυτή η «πυγμή», αλίμονο, καμιά τρομοκρατία δεν τσακίζει, αλλά την ανθρωπιά. Τη ζωή και τις ζωές μας. Αλίμονο σε όλους μας.

    Ας διαβάσει καθένας και η καθεμιά και ας κρίνει. Παραθέτω πρώτα την ανακοίνωση του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού:

    «Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωναν σήμερα υπέρ του καταδικασμένου για 11 δολοφονίες Δ. Κουφοντίνα, υπό το σύνθημα «όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα». Ένας από τους πρώτους νόμους της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να δώσει ειδικά προνόμια στον Δ. Κουφοντίνα.

    Και σήμερα έρχεται ο κ.Τσίπρας και αντί να ζητήσει από τον καταδικασμένο να διακόψει την απεργία πείνας, καλεί την κυβέρνηση να κάνει δεκτό το αίτημά του να επιλέξει εκείνος την φυλακή στην οποία θα εκτίσει την ποινή του.

    Σε ένα Κράτος Δικαίου, ο νόμος ισχύει για όλους, ακόμη και για εκείνους που τους περιφρονούν, δεν δείχνουν ίχνος μεταμέλειας και προσβάλουν τη μνήμη των θυμάτων τους, κάνοντας επιδεικτικά βόλτες στα σημεία που τα δολοφόνησαν.

    Δεν είναι δυνατόν, όμως, ο Δ. Κουφοντίνας να επιλέξει εκείνος τη φυλακή κράτησής του υπό την απειλή της αυτοχειρίας. Θα μπορούσε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τη μεταγωγή του, αλλά δεν το κάνει και εκβιάζει.

    Με σεβασμό στο Κράτος Δικαίου και στις ανθρωπιστικές αξίες, παρέχεται στον κατάδικο κάθε δυνατή ιατρική φροντίδα.

    Προνομιακή μεταχείριση όμως και παραβίαση της έννομης τάξης δεν είναι δυνατόν να ζητείται και μάλιστα από τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης».

    Παραθέτω, επίσης, την ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα, στην οποία απαντάει η ανακοίνωση του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού:

    «Η ζωή του καταδικασμένου για τρομοκρατία Δημήτρη Κουφοντίνα, σύμφωνα με τους γιατρούς, κρέμεται από μία κλωστή. Απευθύνω, αυτήν την ύστατη ώρα, έκκληση στην κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της, για να μην κοπεί.

    Η ανθρώπινη ζωή σε ένα κράτος δικαίου αποτελεί ύψιστο αγαθό. Ακόμα και όταν πρόκειται για καταδικασμένους επειδή δεν τη σεβάστηκαν.

    Η Δημοκρατία, άλλωστε, είναι ισχυρή όταν έχει νόμους που ισχύουν για όλους και δεν εκδικείται».

  • Βρωμερές παραφυάδες

    Το κουβάρι της υπόθεσης Λιγνάδη γίνεται όλο και πιο αποτρόπαιο. Παρότι μικρότερης σημασίας, βρωμερότατες είναι και μια σειρά “παραφυάδες” στον τρόπο “σχολιασμού”.

    Όταν ο Κώστας Βαξεβάνης τουιτάρει: “Πάντα είχα την απορία γιατί μια από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε προσωπικά ο Μητσοτάκης […], ήταν να αναλάβει το Μέγαρο Μαξίμου, ο ίδιος δηλαδή, την ευθύνη για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Καλά την ΕΥΠ αλλά τα ασυνόδευτα ανήλικα γιατί;”. Όταν ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος δημοσιεύει στο in.gr άρθρο με τίτλο “Αποκάλυψη: Είσαι παιδεραστής Αλέξη;” με μονταρισμένη φωτογραφία του Τσίπρα δίπλα στον Λιγνάδη. Το κάνει για να δείξει, λέει, πως ο οποιοσδήποτε μπορούσε να φωτογραφηθεί δίπλα στον Λιγνάδη, χωρίς να σημαίνει αυτό τίποτα. Το ΥΓ του Χαραλαμπόπουλου ανεβάζει τη χυδαιότητα στο ζενίθ: “Και τώρα που τα Ορκ του διαδικτύου θα αναλάβουν την αναπαραγωγή [της φωτογραφίας και της είδησης] χωρίς τη διευκρίνιση [ότι είναι προϊόν μοντάζ] τι θα κάνεις Αλέξη; Θα συνεχίσεις την τακτική του Μακελειού;”.

    Δεν τα βάζω μαζί για να κάνουμε συμψηφισμό. Ούτε διαγωνισμό αθλιότητας, ποιο είναι αθλιέστερο από τα δύο αθλιέστατα. Αλλά επειδή θεωρώ επιτακτικό χωρίς κανένα “αλλά” να σηκώσουμε τείχος απέναντι στην αθλιότητα. Όπως μπορεί ο καθένας και η καθεμιά. Και ανεξάρτητα εντελώς με το αν αυτά τα γράφει ο κομματικά/πολιτικά “φίλος” ή “εχθρός”, “πλησιέστερος” ή “πιο απόμακρος” σε μας και στον χώρο μας.

    Γιατί δεν υπάρχει τίποτα κοντινό, για μένα τουλάχιστον, σε αυτά. Είναι λάσπη, είναι δηλητήριο, που δεν πλήττει τον αντίπαλο μόνο, αλλά πρώτα από όλα εκείνον που το κατασκευάζει, καθώς κι εκείνους που το αναπαράγουν και το ανέχονται. Και φυσικά δηλητηριάζει τον αέρα όπου μιλάμε και αναπνέουμε.

    Αυτή τη βρωμιά ―κι ας είναι πιστεύω, το ξαναλέω, μικρότερης σημασίας από αυτή καθαυτή την υπόθεση― πρέπει να τη σταματήσουμε.

  • Ο εθνικός μας Χαραλαμπινιώτης

    Ο εθνικός μας Χαραλαμπινιώτης

    Τις τελευταίες μέρες ένα γλέντι έχει στηθεί στο facebook. Με αφορμή τις δηλώσεις Μπαμπινιώτη, να μη λέμε lockdown αλλά «γενικό απαγορευτικό» κ.τ.ό., δεκάδες memes εμφανίστηκαν. Σ’ αυτά, ο εθνικός γλωσσολόγος με στιλπνό, παιδαγωγό και αυστηρό ύφος προτρέπει, υποτίθεται, να λέμε «ενκουβέρτωση» αντί cocoonig, «καυλαντίζω» αντί sexting, «Στάσου μπάρμπα» αντί ok boomer κλπ.

    Διόλου δεν αδικεί τον εθνικό μας γλωσσολόγο αυτή η μοντέρνα λαϊκή θυμοσοφία του διαδικτυακού καφενείου, που κάνει πλάκα και βγάζει παρατσούκλια. Εδώ και χρόνια, το κόκκινο νήμα που διατρέχει τις παρεμβάσεις του, εκτός από τον βαθύ συντηρητισμό (τον θυμάμαι τη δεκαετία του 1990 να ξιφουλκεί κατά της απόφασης του ΣτΕ για την προαιρετική διδασκαλία των θρησκευτικών), είναι ο εκσυγχρονισμένος γλωσσαμυντορισμός: η λεξιπενία, οι νέοι που μιλάνε φτωχά, ο κίνδυνος από την εισβολή ξένων λέξεων, πώς να «ομιλούμε» (και όχι να μιλάμε) ελληνικά και όλα τα συναφή.

    Έτσι, η «ενκουβέρτωση», όσο αστεία κι αν ακούγεται, δεν διαφέρει σε τίποτα από τη λογική των προτάσεων όπως «ταχυφαγείο», «τροφοδιανομή» και όλα τα άλλα που τόσο σοβαρά έχει εισηγηθεί.

  • Μια εικόνα αποκρουστική

    Μια εικόνα αποκρουστική

    Η εικόνα του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, αιχμάλωτου, φοβισμένου, που του ‘χουν φορέσει στο λαιμό μια ταμπέλα που γράφει «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις» είναι αποκρουστική. Δεν είναι πράξη μέσα σε μια σύγκρουση ούτε με σκοπό την καταγγελία. Είναι σχεδιασμένη διαπόμπευση και εξευτελισμός, γι’ αυτό και όσοι την έκαναν δημοσιοποίησαν τη φωτογραφία. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν την ανεβάζω εδώ, παρότι εικονογραφεί εύγλωττα αυτό που θέλω να πω.
    Για μένα, κάπου εδώ σταματάει η κουβέντα. Γιατί θεωρώ υπεκφυγή και στρεψοδικία να ασχοληθώ με την πολιτεία του πρύτανη ή με τις τερατωδίες κάποιων σχολιαστών που μίλησαν σε κανάλια για «τζιχαντισμό» – άλλο που δεν ήθελαν. Το θέμα είναι εμείς τι λέμε απέναντι στην εικόνα. Αυτοτελώς. Και ειδικά κάποιοι, όπως εγώ, που επιμένουμε να υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις: δεν είναι δυνατόν να την ανεχόμαστε.

  • Μια μέρα λαμπρή

    Μια μέρα λαμπρή, μια μέρα χαρούμενη, μια μέρα σπουδαία. Συγκίνηση, χαρά και ενθουσιασμός ― γιατί καθόλου δεδομένη δεν ήταν η απόφαση. Δεν είναι η ώρα των αναλύσεων τώρα. Θα ακολουθήσουν κι αυτές.
    Είναι η ώρα που λάμπει η χαρά και το δίκιο. Εκτυφλωτικά – και μας χαρίζουν τη λάμψη τους …αντανακλούν το χαμόγελό μας / και μας διαλύουν στο φως. Χαμόγελο, γέλιο τεράστιο, και φως, φως μέσα από τη μαυρίλα. Και ευγνωμοσύνη για όσους και όσες έδωσαν το αγώνα τον καλό, τον δύσκολο, τον μεγάλο, ενάντια στους νεοναζί, όλα αυτά τα χρόνια!
    Είναι παράξενο, μα ισχύει: μια βαριά καταδικαστική απόφαση μπορεί να μας γεμίζει χαρά, μα τόση χαρά.
    Και, last but not least: ο αγώνας συνεχίζεται!

  • Απανθρωπιά και σπαραγμός

    Διάβασα τη σπαραχτική έκκληση του Θανάση Καμπαγιάννη για τον Βασίλη Δημάκη και λύγισα. Γιατί μόλις διάβασα να γράφει “οι δικοί μου ώμοι είναι πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος μιας τόσο μεγάλης αλητείας σαν κι αυτής που γίνεται σε βάρος του Δημάκη” σκέφτηκα πόσο σκληρά και απελπιστικά είναι τα πράγματα, αφού αυτός ο γενναίος άνθρωπος, ο Θανάσης, που τα έχει βάλει με τόσα θηρία, γράφει τα παραπάνω λόγια.

    Απανθρωπιά και αφροσύνη (δεν βρίσκω άλλες λέξεις να χαρακτηρίσω τη στάση της κυβέρνησης, όπως αποτυπώνεται στις ενέργειες της γ.γ. αντεγκληματικής πολιτικής Σοφίας Νικολάου), σπαραγμός για το δράμα που εκτυλίσσεται, οργή για το άδικο. Κι όμως στο μυαλό μου δεν είναι ο ηρωισμός και οι χαρακτηρισμοί. Είναι πώς θα σωθεί ο Βασίλης Δημάκης και πώς θα αποδοθεί το δίκιο.

    Δεν έχω άλλα λόγια. Καταθέτω μόνο τη ψηφίδα μου εδώ στον αγώνα για τη ζωή και το δίκιο.

     

    ΥΓ. Όλη η ανάρτηση του Thanasis Kampagiannis
    “Αγαπητές φίλες και φίλοι,
    οι δικοί μου ώμοι είναι πολύ μικροί και πολύ αδύναμοι για να σηκώσουν το βάρος μιας τόσο μεγάλης αλητείας σαν κι αυτής που γίνεται σε βάρος του Βασίλη Δημάκη. Μην μου στέλνετε μηνύματα για να σας πω τι να κάνετε. Κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε για να βοηθήσετε, με συναίσθηση του επείγοντος. Μέτρο της κάθε ενέργειας ας είναι η αξιοπρέπεια που επέλεξε μέχρι σήμερα στον αγώνα του ο Βασίλης, με τον οποίον δεν έχω πλέον επικοινωνία αν και εξακολουθώ να είμαι νομικός παραστάτης του.”

  • Ένα δάκρυ για τον ήρωα

    Πεθαίνουν και οι ήρωες, λοιπόν. Αυτή η σκέψη θα ήρθε στο μυαλό πολλών, όταν άκουσαν ότι πέθανε ο Γλέζος ― ό,τι και να πίστευαν γι’ αυτόν. Γιατί νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να είναι κομμουνιστής, αριστερός, δημοκράτης και –θα τολμήσω να πω– Έλληνας (εξαιρουμένων των ακροδεξιών ― φροντίζουν οι ίδιοι) και να μην κύλησε ένα δάκρυ, έστω, στο μάγουλό του για τον θάνατο του Γλέζου. Πέρα και ανεξάρτητα από την άποψή του γι’ αυτόν. Και, αλίμονο, ο θάνατος δεν του φέρθηκε γενναιόδωρα, όπως η ζωή: δεν του ταιριάζει μια μοναχική κηδεία, όπως θα γίνει, μέσα στις συνθήκες της πανδημίας. Η κηδεία του, αλλιώς, θα ήταν λαϊκό προσκύνημα και γιορτή, Επιτάφιος και Ανάσταση μαζί.

    Τι ήταν αυτό που έκανε τον Γλέζο σύμβολο; Δεν ήταν μονάχα το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη, οι πολύχρονοι αγώνες του, η πολυσχιδία των δραστηριοτήτων του (λέω μία, όχι πολύ γνωστή: στα χρόνια της Χούντας είχε ανοίξει εκδοτικό οίκο και βιβλιοπωλείο, τον Βέγα) ούτε, ακόμα περισσότερο, οι απόψεις του. Ήταν όλα αυτά μαζί ― και κάτι ακόμα.

    Ο άνθρωπος αυτός με το αδάμαστο φρόνημα και τις αδυναμίες του, με τις εξάρσεις και τα ελαττώματά του, το σθένος και τα λάθη του, συμπύκνωνε το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα του ελληνικού 20ου και 21ου αιώνα, από τη δικτατορία του Μεταξά μέχρι σήμερα: τις λαμπρές και τις σκοτεινές στιγμές του κινήματος, την εποποιία και την τραγωδία του. Και, μαζί το έπος της Αντίστασης και την τραγωδία του ελληνικού λαού: Ας μην ξεχνάμε, ο Γλέζος έλεγε ότι ο αληθινός ήρωας ήταν ο μικρός του αδελφός, ο Νίκος. Τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής –ένας από τους 200– κι αποχαιρέτησε τη μάνα του με τούτα τα λόγια, που σώθηκαν σε ένα σημείωμα: «Αγαπητή μητέρα. Σας φιλώ. Χαιρετισμούς. Σήμερα πάω για εκτέλεση. Πάω. Πέφτοντας για τον ελληνικό λαό».

    Δεν θα ξεχάσω ποτέ δύο πρόσφατες σκηνές όπου πρωταγωνιστεί ο Γλέζος (δεν είναι οι πιο χαρακτηριστικές του βίου του, αλλά τις θεωρώ συγκλονιστικές). Η πρώτη είναι τον Σεπτέμβρη του 2018, όταν βρέθηκε στο πλευρό της Μάγδας Φύσσα, στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Παρά τα χρόνια και τις δοκιμασίες της υγείας του. Όρθιος και ακατάβλητος.

    Η δεύτερη, ένα χρόνο πριν, το καλοκαίρι του 2017, στο Δίστομο, στην τελετή στο μνημείο των εκτελεσθέντων. Όταν κάποιοι (και επώνυμοι) αποδοκίμαζαν έντονα τον Γερμανό πρεσβευτή, ο Γλέζος (αυτός ο Ήρωας της Αντίστασης, ο αδελφός του εκτελεσμένου από τους ναζί), δεν δίστασε ούτε λεπτό. Έκανε ένα βήμα μπροστά, πήρε τον Γερμανό πρεσβευτή από το χέρι και του έδωσε το στεφάνι. Οι φωνές κόπηκαν μαχαίρι. Ο πρεσβευτής κατέθεσε στο στεφάνι σε απόλυτη σιωπή. Ανατριχίλα ― ακόμα και για όσους το είδαμε σε βίντεο.

    Δυο πράξεις βαθιά πολιτικές, που ταυτόχρονα ξεπερνάνε την πολιτική, καθώς πηγαίνουν κατευθείαν στον αξιακό της πυρήνα. Και στην καρδιά μας. Και μας δείχνουν πώς ο αριστερός, ο λαϊκός ήρωας έγινε πανανθρώπινος. ‘Ηρωας, όχι άγιος. Σε αυτό το μεγαλείο υποκλινόμαστε όλοι.

  • Μυτιλήνη-Xίος: ένας κόμπος

    Προφανώς είμαι με κάθε τρόπο αντίθετος στην εισβολή των ΜΑΤ σε Χίο και Μυτιλήνη. Πώς αλλιώς, όταν κόσμος πολύς αντιμετωπίζεται με άγριο ξύλο και χημικά; Είναι εκατοντάδες κάτοικοι, όχι μια συμμορία φασιστών. Εξετάζουμε συνήθως τον σκοπό και τα κίνητρα όσων διαμαρτύρονται. Σωστά (θα έρθω μετά σ’ αυτό). Ποιος είναι όμως ο σκοπός των ΜΑΤ; Τα ΜΑΤ δεν ήρθαν για να επιβάλλουν να γίνει ένα νοσοκομείο ή μια δομή ψυχικής υγείας, αλλά τα κλειστά κέντρα κράτησης. Για να επιβάλουν τη βούληση της κυβέρνησης που σήμερα, όπως επισήμανε ο Antiphono Kostis Papaioannou, φρόντισε, διά στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου, να μιλήσει για «υγειονομική βόμβα», να συνδέσει ανοιχτά κέντρα, πρόσφυγες και κορονοϊό, σε ένα κρεσέντο ανευθυνότητας και μισαλλοδοξίας. Για κανέναν λόγο λοιπόν δεν μπορώ να είμαι στο πλευρό των ΜΑΤ και της κυβέρνησης.

    Δεν μου φτάνει όμως να καταγγείλω την κυβέρνηση και δεν μπορώ να χαρώ εύκολα με τον ξεσηκωμό. Όταν ξέρω ότι πολλοί από όσους κινητοποιούνται δεν τάσσονται κατά των κλειστών κέντρων αλλά κατά των προσφύγων (ανάμεσά τους και πατενταρισμένοι ακροδεξιοί) πώς θα σταθώ στο πλευρό τους; Δεν νιώθω χαρά, αλλά ανησυχία, όταν στην αυριανή γενική απεργία πρωτοστατεί ο περιφερειάρχης Κώστας Μουτζούρης, ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες ωρυόταν «Θέλουμε αποτροπή. Η πατρίς κινδυνεύει, δεν με ενδιαφέρουν τι λένε οι συνθήκες», αυτός που έχυσε συστηματικά το δηλητήριο της ξενοφοβίας στην κοινωνία, που μάζευε τους μαθητές κλπ.

    Κόμπος. Σκέφτομαι όμως ότι προχθές έγινε μια μεγάλη πορεία αλληλεγγύης στη Μυτιλήνη (και σε άλλα μέρη), διαδηλώνοντας: «Μόνη δύναμη και λύση είναι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών για ζωή και αξιοπρέπεια. Γιατί γνωρίζουμε ότι σε έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει καμία. Κοινοί αγώνες – Αντίσταση – Αλληλεγγύη». Κι αμέσως βλέπω φως και δρόμο: να μάθω τι λένε και τι κάνουν, για τα σημερινά και τα αυριανά, αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί και αυτές οι –με όλη τη σημασία της λέξης– σύντροφοι και συντρόφισσες, που διαδήλωναν προχθές. Γιατί από θέση (και εν πολλοίς ανεξάρτητα από άποψη) είμαι στο πλευρό τους. Γιατί αυτοί δίνουν τη μάχη.

    Και όπως ξέρουμε καλά, το κρίσιμο είναι ποιος θα δώσει τον τόνο στις αντιδράσεις: οι κανίβαλοι ή οι αλληλέγγυοι, αυτοί που υποδαυλίζουν το μίσος και θέλουν να διώξουν τους πρόσφυγες ή εκείνοι που τους αγκαλιάζουν και θέλουν ανθρώπινες συνθήκες για όλους. Τα πράγματα δεν είναι απλά, οι γραμμές είναι θολές· όλα μοιάζουν ένα κουβάρι. Το ποιοι όμως θα το ξετυλίξουν και σε ποια κατεύθυνση, αυτό είναι το σημαντικό. Και η σημασία της πολιτικής, με όλη την ουσία της λέξης.

  • Mετάληψη ασθενειών και δεισιδαιμονίας

    Το πρωτάκουσα στη β΄ δημοτικού, όταν η δασκάλα μας είπε: Mε τη Θεία Κοινωνία δεν κολλάς ασθένειες, εξηγώντας: Ξέρετε κανέναν να αρρώστησε μεταλαμβάνοντας; Το επιχείρημα μου φάνηκε αδιάσειστο. Εντυπωσιασμένος, το είπα στον πατέρα μου, οπότε και κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος καθώς αντελήφθην ότι η αποδεικτική του αξία ήταν ισοδύναμη του: –Γιατί οι ελέφαντες βάφουν τα νύχια τους κόκκινα; –Για να κρύβονται πίσω από τις παπαρούνες. Έχεις δει ποτέ ελέφαντα πίσω από παπαρούνες; –Όχι! –Είδες τι καλά που κρύβονται;

    Δεν θέλω προφανώς να συζητήσω αν οι ασθένειες κολλάνε με τη θεία κοινωνία. Φυσικά και κολλάνε. Δεν θα βρεθεί ούτε ένας σοβαρός επιστήμονας να υποστηρίξει το αντίθετο. Μπορεί όμως να σιωπήσει, όπως κάνουν πολλοί. Κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα μου. Μες στο μέσον του χειμώνα, με το φάσμα του κορονοϊού, και όχι μόνο, μου φαίνεται αδιανόητο τα υπουργεία Υγείας και Παιδείας, οι ιατρικοί σύλλογοι, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι τοπικές αρχές, εν πάση περιπτώσει όλοι οι υπεύθυνοι να μην το λένε ξεκάθαρα. Να μην κάνουν καμπάνια. Όπως λένε «πρέπει να κάνετε το εμβόλιο» «ή να πλένετε συχνά τα χέρια σας». Αν δεν το κάνει –πολύ κακώς– η ίδια η Εκκλησία και οι λειτουργοί της (που χωρίς να μπαίνω στα εκκλησιαστικά θα έπρεπε, προφανώς, να επανεξετάσει την όλη τελετουργία του κουταλακίου) πρέπει να το κάνουν οι αρμόδιοι. Ξεκάθαρα, δημόσια, χωρίς περιστροφές.

    Δεν είναι θέμα αντικληρικαλισμού, αλλά προστασίας της δημόσιας υγείας. Και πρώτα από όλα όσων μεταλαβαίνουν, των ίδιων των πιστών, του ποιμνίου δηλαδή. Δεν είναι αδιανόητο, δεν είναι κρίμα και άδικο να αρρωσταίνουν ή να κινδυνεύουν άνθρωποι από μια δεισιδαιμονία; Δεν θα κινδυνεύσει η πίστη αν παρθούν μέτρα ούτε θα υπάρξει καμιά προσβολή του αίματος και του σώματος του Κυρίου. Αντίθετα, προσβολή της νοημοσύνης πρωτίστως (και της πίστης όμως, νομίζω) είναι να θεωρούμε ότι θαυματουργικώς το μυστήριο αποστειρώνει το κουταλάκι και σκοτώνει τα μικρόβια.