Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται.

Κάποια στιγμή βέβαια πρέπει να κάνουμε και μια υπόκλιση στους υπερσουπερτέλειους στίχους αυτής της τραγουδάρας, του «Eξαρτάται». Το τραγούδι περιγράφει το σχήμα ενός ζευγαριού, όπου το ένα μέλος έχει βγει στα κάγκελα και πνιγόμενο απ’ το δίκιο εξανίσταται: Μα τι όνειρα θα ‘κανες, αν δεν έκανα το ένα και το άλλο και το παράλλο; Κι εγώ που τις νύχτες άπλωνα την καρδιά μου για μαξιλάρι σου, κι εγώ που σκιά σου ήμουνα που ποτέ δεν κοιμάται, κι εγώ που τις νύχτες άναβα σαν φωτιά για να σβήνω τον φόβο σου, κι εγώ που τις λέξεις σκλάβωνα μοναχά να σε λέω αγάπη μου. Όχι, τι όνειρα θα ‘κανες σε αυτόν τον σκατόκοσμο που δεν σε λυπάται, αν δεν είχες εμένα στο πλάι σου, ατρόμητη καρδιά που δεν φοβάται; Είναι ζούγκλα εκεί έξω, ζούγκλα, κι εγώ σε προστατεύω από την αγριότητά της, εγώ που είμαι στο πλάι σου σε προστατεύω από ανασφάλειες, σε προστατεύω από κακοτοπιές, σου τονώνω διαρκώς το εγώ, είμαι εδώ να με ποθείς και να γουστάρεις κάθε βράδυ, Θεό σε κάνω, Θεό, όλα για σένα, εμένα ο ρόλος μου είναι να σε στηρίζω, να σε δυναμώνω, να είμαι ο φύλακας ο άγγελός σου, εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είσαι ο σπουδαίος και ο τρανός, αλλά πίσω από κάθε σπουδαίο και τρανό κρύβεται ο απόλυτα υποστηρικτικός ο σύντροφός του, εκείνος που κάθεται σαν σκιά από πίσω του και τον περιθάλπει με όλο του το δοτικό είναι.

Κι ενώ τα λέει όλα αυτά, ενώ του εξηγεί με το νι και με το σίγμα όλα όσα κάνει για τον σύντροφό του, ακόμη και τότε, ακόμη και τότε πώς απαντάει ο σύντροφος σε αυτή την εξαντλητική παράθεση του απόλυτου δοσίματος;

Πρώτον, ξερά και μονολεκτικά, χαραμίζοντας μια και μόνη λέξη και απαξιώνοντας σχεδόν τον χείμαρρο των λέξεων του άλλου.

Δεύτερον, με το πολιούχο ρήμα του σχετικισμού: εξαρτάται.

Τι εξαρτάται, ρε παλιοαρχίδι;

Τι εξαρτάται, ρε ξιπασμένο ανθρωπάκι;

Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Θα υπήρχες αν δεν υπήρχε ο άλλος στο πλάι σου;

Έτσι νόμιζες;

Ότι θα μπορούσες ποτέ να βρεις άλλον να κάνει τα ίδια για σένα και για ανταμοιβή να του λες και τα εξαρτάται σου;

Μαλάκα, ε μαλάκα.

Αγνώμονα.

Τυφλέ.

Που νόμισες ότι κάποιος είσαι επειδή ελευθέρωσες τις λέξεις σου.

Εγώ τις σκλάβωσα ρε, μοναχά να σε λέω αγάπη μου.