Ταρατατζούμ και Μπιριμπόν

Είμαι 45. Έχουν φύγει πολλοί απ την οικογένεια μου, οι περισσότεροι, άσχετα που δεν τους έχω χάσει ποτέ.
Αλλά δεν θυμάμαι να έχω συγκλονιστεί ποτέ τόσο πολύ, όσο μ’ αυτά τα δύο κοριτσάκια.
Τις φαντάζομαι να κάνουν κωλοτούμπες πάνω σε στήμονες τεράστιων λουλουδιών. Τις ακούω να γελούν δυνατά. Ούτε φωτιά, ούτε καπνός, ούτε κραυγές.
Δεν τα γράφω αυτά, για να συγκινήσω κανέναν. Ούτε διψώ για τιμωρία σήμερα. Δεν σκέφτομαι τα χιλιάδες άγνωστα παιδιά του κόσμου, που φύγαν άδικα, απ’ την δίκαιες κοινωνίες μας. Δεν πιστεύω καν, ότι υπάρχει θάνατος, όχι δεν υπάρχει αυτός. Τα γράφω μόνο για να κάνω την εικόνα πραγματικότητα. Αυτές να παίζουν σε ανθισμένα λιβάδια. Γιατί η γραφή και η μουσική, έχουν μια μικρή δύναμη, να νικούν την φθορά. Να κάνουν την εικόνα πραγματικότητα, ή οκ αν είμαι απλά βλαμμένος, επιτρέψτε μου και σήμερα, αυτή την μικρή πολυτέλεια.