Η Αριστερά (μου)

Μέσα στο αχό για την μάχη της εξουσίας, η έννοια της αριστερής πολιτικής τοποθέτησης δέχεται από το ’15 και μετά πυκνά πυρά.

Χωρίς, να έχω καμία εξουσιοδότηση, αλλά και καμία υποχρέωση να μιλήσω για την Αριστερά, συχνά νιώθω την ανάγκη, να εκθέσω μια άποψη για τη δική μου αριστερά. Εννοώ τη δική μου πίστη για το τι πρεσβεύει η αριστερά.

Όπου, για να ξεκινήσουμε με απόπειρες ορισμών, η αριστερά (μου) δεν είναι πολιτική τοποθέτηση, μηδέ, και πολύ περισσότερο, πολιτικό σύστημα. Είναι τρόπος ζωής.
Για να τραβήξουμε δε, από νωρίς τις ιδεολογικές γραμμές, ορίζοντας το χώρο που αναπνέει, οφείλει και να απέχει, όσο μπορεί, από την άσκηση εξουσίας.

Η αριστερά (μου) δεν εχθρεύεται τον πλούτο. Ούτε μισεί τους πλούσιους. Μπορεί να τους περιφρονήσει για την αγριάδα τους, να τους λυπηθεί για την υποταγή τους στα πλούτη, να τους αποδοκιμάσει για την ξεδιαντροπιά που ενίοτε επιδεικνύουν. Κι αν τρέφει, ένα και μόνο μίσος είναι για τη φτώχεια, για την κάθε είδους ανέχεια. Ακολούθως δεν συντηρεί δόγματα, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, θεότητες. Συζητά και συχνά αποδέχεται: Συγνώμες, Διαφορετικότητες, Προτάσεις.

Η αριστερά (μου), πιθανότατα μπορεί να κατηγορηθεί όπως κάποια στελέχη του Κ.Κ.Ε. τις σκοτεινές μέρες της μεγάλης αντιπαράθεσης, για τον περίφημο «ντεφιτισμό» και το άλλο το διαβόητο «ασταθές στοιχείο». Για τον μεν ντεφιτισμό, απολογείται με τη λογική ότι οι ήττες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, οι νίκες μόνον τον αναδεικνύουν. Στο δε ασταθές στοιχείο, αναφέρεται με την προοπτική πως όλα είναι υπό διαμόρφωση. Οξυδέρκεια και ευαισθησία είναι να ξεκινάς με αμφιβολίες και να καταλήγεις σε βεβαιότητες. Όχι το αντίστροφο. Έτσι, σαν αντίδοτο στον φανατισμό. Κάθε πηγαία, ειλικρινής, ανοιχτή πίστη εξάλλου, δεν χρειάζεται φανατισμό.

Η αριστερά (μου) έχει πατρίδα, έχει ρίζες, έχει και κάστρα που ‘πέσαν. Έχει Ιστορία, Πόνο και Θυσίες. Έχει Μεσολόγγι και Χίο. Έχει μπλόκα στην Κοκκινιά, στην Καλλιθέα. Έχει θάνατο και Θύματα. Έχει γαλανόλευκες που ξετυλίχτηκαν κόντρα στον άνεμο και Ελληνόπουλα που έπεσαν μέχρις ενός. Για την ιδέα της. Για το όνειρο της. Για το Δίκαιο και την Ελευθερία.

Η αριστερά (μου), επιθυμεί να πιστεύει κι άλλο ένα σύνθημα. Κάπως δυσερμήνευτο, ενίοτε και παρεξηγήσιμο: «… ή όλοι μας ή κανείς μας» 

Η αριστερά (μου) έχει και μοναξιά.
Μέλλον, δεν βλέπω, να έχει, σε τούτη τη φάση του ανθρώπινου πολιτισμού.