H χερσόνησος του Αίμου, ενώθηκε υπό τους Ρωμαίους. Παρά την ποικιλία των διοικητικών δομών και πολλές εισβολές, οργανώθηκε οδικό δίκτυο, στρατιωτικές μονάδες και διαχρονικά, έντονος γλωσσικός εκλατινισμός. Ο Ιωάννης Λυδός, περί το 550 μ.Χ. αποφαίνεται μάλλον γενικευτικά ότι οι κάτοικοι «καίπερ Έλληνες οι πλείους όντες, τη των Ιταλών φθέγγονται φωνή και μάλιστα οι δημοσιεύοντες». Σχολιάζει επίσης των μοίρα πολλών λαών, αποδεχόμενος πως η χερσόνησος απέκτησε εθελόδουλους, «τήρωνες», όπως οι Τριβαλλοί.
Δεν σκοπεύω να σας πρήξω με χάρτες, πληροφορίες και υλικό, αλλά οι εθελοντές, μπορεί να βοσκήσουν όρο επιθυμούν σε μια (ατελή και αμφιβητούμενη, σύμφωνοι) λίστα των λαών, των φυλών και των εθνών, που αναφέρονται αρχαιόθεν, κι έως τον δεύτερο μεταχριστιανικόν ρωμαϊκόν αιώνα. Από ελληνικές και λατινικές πηγές κυρίως. Είναι ένα χαλί, ένας κουβαράς ονομάτων, αυτών που κατοίκησαν από την Αδριατική στον Εύξεινο και από τις πεδιάδες της Παννονίας έως τον ελληνικό κόσμο.
Αγάθυρσοι, Πιρούσται, Σαρδεάτες, Βρεύκοι, Μύγδονες, Βάσταρνες, Γαλάτες, Πευκίνοι, Σκορδίσκοι, Σέρδοι, Αλβανοί, Αρδιαίοι, Αυταριάτες, Βαθεάτες, Βυλλίονες,Δάρδανοι, Δερρίοπες, Κάβιοι, Χελιδώνες, Δαόριζοι, Δασσαρήτες , Δυέστες, Κινάμβροι, Αγριάνες, Αψίνθιοι, Άσται, Βένοι, Βεσσοί, Βισάλτες, Βίστωνες, Βιθυνοί, Βρένοι, Κρούσοι, Κεβρήνες, Κελαλέται, Δερσαίοι, Ηδώνες, Δενθελήται, Δέρρωνες, Δίγεροι, Δίοι, Διοβήσιοι, Δόλογγοι, Καινοί, Κίκονες, Κορέλοι, Κορπίλλοι, Κρηστώνες, Εγχέλεις, Μελκομένιοι,Ιάποδες, Βαριστούται, Δοκλείται, Ταλάριοι, Καμβαίοι, Δερεμίσται, Βινδάριοι, Ταυλάντιοι, Ιππασίνες,Οφναίοι, Παννόνιοι, Βρεύκοι, Λιβυρνοί, Δεσιτιάτες, Γλυντιδίωνες,Κεραύνιοι, Μαζαίοι, Άζαλοι, Διτίωνες, Οσσεριάτες, Ατιντάνες, Αραβιάτες, Βρύγες, Κελέγεροι, Ποσηνοί, Βοιοί, Σερρέτες, Σεραπίλλοι, Βασιανοί, Λατοβίκοι, Σκορδίσκοι, Τριβαλλοί, Τρήρες, Τραύσοι, Σίντιες, Σίθωνες, Θύνοι, Κρώβυζοι, Μαδυατηνοί, Μελανόφινοι, Νιψαίοι, Οδόμαντες, Οδρύσες, Σάτρες, Κυκεβόαι, Αίδοι, Ανάρτοι, Καύκοι, Κοστοβώκοι, Κλάριοι, Κροβίδες, Δάκες, Γέται, Όσοι, Αρτάκιοι, Τρωγλοδύτες, Σαβώκοι, Σγαύδοι, Σένσοι, Σούσιοι, Τέρικες, Ταυρίσκοι, Τρίξιοι, Ποτουλατένσιοι.
Αντέγραψα λιγότερους απο το ένα τρίτο που μνημονεύονται. Πάνω τους επικάθησε το οδικό δίκτυο της Ρώμης, καταστηλωμένο, με οδόσημα με αλλαγές ίππων, στρατόπεδα, πόλεις και σταθμούς, μαζί με ένα κολιέ από φρούρια, γέφυρες και αμυντήρια, σε σύνορα και επαρχίες. Χωρίς τις ελληνικές αποικίες, τις περαίες τους, τα λιμάνια και τα εμπόριά τους. Χωρίς τα ελληνικά κράτη, τις πόλεις και τους θεσμούς των.
Αν, ατεχνώς, παρομοιάζαμε την καταγραφή με τμήμα του έναστρου ουρανού, οι αστερισμοί, τα ζώδια, οι λαμπροί αστέρες θα εικόνιζαν το σχέδιο της Ελλάδας και της Ρώμης, ενώ ο Γαλαξίας θα ήταν ένας ποταμός από άγνωστους, μακρινούς λαούς. Με κομήτες και πεφταστέρια που θα χάραζαν γραμμές και πορείες επιδρομέων και μετακινήσεων.
Καταμεσής της χερσονήσου, ένα παλαιός χάραξε μια γραμμή. Στα νότια της ήταν έντονη η ελληνική επιρροή, στα βόρεια, η λατινική.
Από τον Πέμπτο αιώνα και εφεξής, άρχισε η βροχή των Περσειδών θαρρείς γεννημένη από ένα ακαθόριστο βόρειο Σέλας. Η μεγάλη μετανάστευση. Οι αμαξόβιοι λαοί, οι ιπποτοξότες, τα μονόξυλα και οι επιδρομείς. Αν εξαιρεθούν μερικοί λαοί που μαρτυρημένα έσβησαν, όπως οι Γήπαιδες, αγνοούμε τη μοίρα των λαών του καταλόγου, αν και έγιναν πλήθος υποθέσεις.
Πάνω στο χαμένο υπόστρωμα, φάνηκαν οι Ούννοι, οι Γότθοι, οι Βάνδαλοι, οι σκλαβήνοι, οι Βούλγαροι, και αρκετοί άλλοι, τον ίδιο καιρό που η Ανατολή έχανε τον κόσμο της από την ορμή του Ισλάμ για το οποίο αρχικά πίστευαν πως ήταν χριστιανική αίρεση. Η άλλη Ευρώπη, άλλαξε τελείως, με ελάχιστες σταθερές. Αλλά η Νέα Ρώμη διατηρήθηκε, και υπό προϋποθέσεις, δοξάστηκε.
Στην ψύχα της Χερσονήσου του Αίμου, κάθε σημερινό κράτος, μπορεί να καυχηθεί ή να αναζητήσει προγόνους και καταβολές. Κάθε κράτος έχει επινοήσει την κατάρα και τις ευχές του. Στοιχειωμένο παρελθόν και φιλόδοξο μέλλον. Θαρρείς και είναι συνεργάτες εταιρείας, συγκάτοικοι πολυκατοικίας. Θέλει να αγνοεί το σιωπηλό υπόστρωμα. Των κτηνοτρόφων το πήγαινε-έλα, με θερινή πανήγυρη και σιωπές. Των κωπηλατών την μοχθηρή παρουσία, των εμπόρων τα συμφέροντα, των ποιητών την οίηση. Τα σόγια και την αποξένωση, τη λαγνεία και τη δουλοπρέπεια.
Δεν ζήσαμε και πολλές αυτοκρατορίες, που βίωσαν την μεταφρένεια μιας φωλιάς τερμιτών, χτισμένης από πηλό που μαλάχτηκε στις δαγκάνες τους. Ρώμη, Ρωμιοί, Χαλιφάτο και πάλι από την αρχή. Σε άλλες γειτονιές, τα βρήκανε, παρά τους ποταμούς αιμάτων, αρχίζοντας από την αίσθηση της ξένης θρησκείας και συνεχίζοντας αρματωμένοι, επινοώντας τους ενδόξους προγόνους.
Δεν ξέρω πόσο διαλύθηκε η αραιώθηκε το αίμα ενός Λιβυρνού και αν σώθηκε κάτι από τους καημούς των Κοστοβώκων. Μεγάλο ενοίκιο μας ζητάει η καθεμιά από τις εκατό, βαριά-βαριά, γενιές που σας ιστορώ. Η μυλόπετρα της λησμονιάς, είναι η μόνη που δουλεύει, ακαταμάχητη, ασελγής και αδιάφορη.
Leave a Reply