Αν οι «φωτιές τ΄Άη Γιαννιού» παραπέμπουν σε καλούς συνειρμούς παλαιών πεποιθήσεων, τόσο οι μπουκαδόροι του Καπιτωλίου όσο και η προσπάθεια για «Φώτα στεγνά» μιας χώρας που διαθέτει άφθονο θαλασσινό τριφύλλι, παραπέμπουν σε μια μορφή κοινωνικού τραυλισμού.
Τόσο ο Τίμων ο Αθηναίος, όσο και ο Κοριολανός, σαιξπηρικά έργα του 1607, ανταποκρίνονται ως ιστορικές εμπνεύσεις, τόσο στο πρόσωπο του Ιερώνυμου, όσο και του Τραμπ.
Ο πρώτος, ως διαπραγματευτής που ήρθε από τη Σιδώνα, χωρίς να φοβηθεί τον θυμωμένο Ποσειδώνα, και ο δεύτερος ανάμεσα στον κοίλο Ερμή και στην κυρτή Αφροδίτη, δεν έγινε γνωστό αν συγκρούστηκαν με τους εφιάλτες τους ή απλώς έπαιζαν το παιχνίδι των τυφλών με τα κουδουνάκια στα άκρα τους, ως σώστροφοι σνομπ survivors.
Οποιοσδήποτε συνειρμός με αρχαίους καβγάδες και συγκρούσεις απαγορεύεται, καθώς σε αμφοτέρων τις διάνοιες και στο βάθος των δακρύων τους, κρύβεται ένα ιερό παίγνιο. Του αμήχανου ερασιτέχνη το ένα, του επικίνδυνου ισορροπιστή το άλλο.
Το μέγα σφάλμα των δύο κρίσεων βρίσκεται σε όλους εμάς, ως θεατές. Ακόμη κι αν μας κάλεσαν σε ανώδυνη παιδική παράσταση, παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι ένα ματωμένο ροντέο.