Χωρίς ενστάσεις, δηλώνω πως θα κάνω το εμβόλιο. ‘Ηδη εστάλη γραπτό μήνυμα και αναμένω τη σχετική αλληλογραφία με τους αόρατους διοργανωτές της αισχρά απλής διαδικασίας που την φουσκώνουν ωσάν εκειό το ψάρι που όταν θυμώνει ή φοβάται γίνεται μια αγκαθερή μπαλίτσα που μοιάζει με εικονα vid-19.
Aπό παιδί κάνω εμβόλια, απαθώς και εξακολουθητικά. Ενίοτε είχα να δαμάσω κάτι τρελές αγελάδες εντός μου, όπως όταν έκανα εμβόλιο «πενταετίας» για πνευμονιόκοκκο και μαρτύρησα τρεις μήνες αλλά δεν κώλωσα. Δεν περιμένω να ανήκω στους κωλόφαρδους που τηνε γλυτώνουν την επιπλοκή. Από την άλλη, το αντιγριππικό, πολλάκις εμπηχθέν στο ψαχνό του ώμου, με γλύτωσε πλειστάκις από πούντες, βαριά σινάχια και παραζάλη. Και εφέτο που χτύπησα πάλι τη δόση μου, έμαθα πως πρέπει να βαρέσω άλλη μία Γενάρη μήνα ― μήτε και θυμάμαι το γιατί.
Ως συνομήλικος του ιατρού Φικιώρη που συγχωρέθηκε μόλις και επί χρόνια, στο ζάπινγκ, τον έβλεπα ένα δίλεπτο να περνά στο γυαλί βάλσαμα επί βαλσάμων και χάπια επί χαπιών με λογική, πλην έκφρονη σειρά, δεν ξεχνώ πως έχω υποκείμενα ταραβέρια με ασθένειες και κοντεύω να λησμονήσω τους θεράποντες ιατρούς που γνώρισα κατά καιρούς, όπως λησμονώ όλους τους συμπατριώτες σεναρίστες που κατέστρεψαν παραγωγές επί παραγωγών και είναι έτοιμοι προς υπουργοποίηση ή ανάθεση ειδικών αποστολών. Ο θάνατος περνάει από μέσα μου πολύ συχνά και ήμαθα να τον αντιμετωπίζω με έντονη, σαρκική επαφή με την θεά Τύχη ή την φιλόξενη στέγη του Ασκληπιείου της Λιβιδούς. Αλλά θα κάνω το εμβόλιο, και άλλο ένα εμβόλιο από πάνω, γνωρίζοντας πως η εμπιστοσύνη είναι η τελευταία αίσθηση που θα αποκτούσα, καθώς η χώρα έχει σπάσει όλα τα τέλια, τα ρεκόρ και τους μηδισμούς της πρόσφατης Ιστορίας.
Ακούγοντας Ευαγγελάτο σε αναμέτρηση με τον υπουργό Γεωργιάδη, έναν οργισμένο Χαλκιδικιώτη από το Χάσι του Λογγού και τους ορεινούς του Ίταμου να ζουπάνε άλλων αυτοκίνητα, πλήρεις κακοδοξίας, αντί να ανέβουν στο βουνό, να πλουτίσουν ξεχορταριάζοντας τα ντολμέν και τα λίθινα προϊστορικά που κυκλώνουν τους μαχαλάδες τους και να ανάβουνε ένα κεράκι κάθε που βγαίνει ο ήλιος από τον Άθωνα, σπαταλάνε την ενέργειά τους αυτοί, που κρατάνε παρονόματα από το 1100 και το 1300 μ.Χ. και το πετσί τους θυμάται περισσότερα από το παβουγαδί της δήθεν ευσέβειάς τους.
Άγγιξα τον θάνατο που με κύκλωνε στη διάρκεια προσωπικών παράφορων πράξεων και πρέπει, ακόμη κι αν ήμουν γάτα εφτάψυχη, να σπατάλησα τουλάχιστον έξι ψυχές. Προθύμως θα κάμω τα εμβόλια, μη πιστεύοντας λέξη τσακιστή από τους «οργανωτές» σε αυτό το σπασμένο τηλέφωνο, στο δάσος με τις γνώμες, την προσποίηση πως κυβερνιόμαστε, την φενάκη πως τάχα έχουμε αντιπολίτευση, κι ελπίζω να μη ξανακούσουμε λαμπρές ιδέες χαλασοχώρηδων, καταγγέλοντας με αήθη τρόπο τους αντιρρησίες και με τη διάθεση του γνωστού σοσιαλιστή Χρυσοχοΐδη να χαλάει τα ρεβεγιόν μπουκάροντας σε σπίτια υπεραρίθμων, όταν ο αριθμός «9» όπως ακούστηκε είναι περίτριμμα διαφθοράς, μαλακία απερινόητη, τάση για παραγωγή παρανομίας και προστίμων.
Άσε που τα εμβόλια θα έρθουν ενώ θα περιμένουμε στον τάκο χωρίς να αποκλείεται να μας καρφώσουν άλλ΄αντ΄άλλων. Αλλά δε με νοιάζει, διότι αν η ζωή λιγοστεύει, υπάρχει και η μετά θάνατον ανυπαρξία, που με γεμίζει περιέργεια. Εξάλλου, ως υποψήφιος νεκρός, δεν αναμένω κανένα μέλλον, αλλά προσδοκώ, άφθονο χρόνο στα λουτρά του παρελθόντος.
Το ΄γραψα όσο μπερδεμένο γίνεται.
Δεν υπάρχει λογος να μιλάμε απλά.
Κανένας λόγος.