Ώσπου να γίνει ο Σύριζα ένα κόμμα σαν τα άλλα, κι εννοώ αρκετά φιλύποπτο για να μη αυτοεκτίθεται και ικανοποιητικά αυτοτελές ώστε να μη παλαιοκομματίζει, το «φαινόμενο Κοντονή» θα επαναλαμβάνεται όλο και πιο κουραστικά. Η τάση μου, εμφανής μετά το 2015, να αντιμετωπίζω τα δύο μεγάλα κόμματα ως έχοντα κοινές, αποτροπάϊκές συνισταμένες (δηλαδή να τα βάζω στο ίδιο τσουβάλι) οφείλεται στο ότι έχω εμπεδώσει έναν όρο από την μεσαιωνική ιστορία της Αρχιτεκτονικής: την τεχνική της Κρυμμένης Πλίνθου. Πρόκειται για μία έξυπνη δόμηση που προκαλεί μια ευχάριστη ψευδαίσθηση στον σκιασμό και στην κανονικότητα μιας τοιχοδομίας. Αυτή η τεχνική, ως μετείκασμα στην Πολιτική, επιτρέπει στα κόμματα να σαστίζουν οπαδούς και αντιπάλους, με ξαφνικά, άκρως ανέντιμα, «μπασίματα» στην μικρή περιοχή ενός ανάπηρου, κοψοχέρη, τερματοφύλακα.
Στην περίπτωση του νέου Ποινικού Κώδικα, ένας εκ των προτέρων αδικοσπαταλημένος πολιτικός, ονόματι Ραγκούσης, έβαλε σφιχτές προθεσμίες («ως το μεσημέρι») στην αραιοκατοικημένη Βουλή, ώστε να καταθέσει η κυβέρνηση σχέδιο τροποποίησης του ποινικού κώδικα για να μη τη σκαπουλάρει η Χρυσή Αυγή. Ήταν ένα αναίτιο τζαρτζάρισμα που κλάδεψε έναν αμυντικό και προκάλεσε αμέσως κόκκινη κάρτα.
Από την βιντεοταινία του αγώνα (ήταν φιλικός, με μικρή προσέλευση θεατών) προκύπτει ότι ο νέος ποινικός κώδικας υπήρξε κατόπιν υποδείξεως των Ευρωπαϊκών εγκεφάλων, καθώς πλησίαζαν εκλογές και ο υπάρχων κώδικας έμοιαζε άκαρδος και αυστηρός. Ο κώδικας ψηφίστηκε και η μόνη σαφής αντίρρηση προήλθε από την νεολαία του Σύριζα που διέγνωσε τρύπες και κενά που θα επέτρεπαν γλυτωμούς μερικών-μερικών από το παράθυρο. Κι επειδή η Νεολαία είναι συλλογικό όργανο, η διοίκηση του κόμματος έβγαλε, απλά, τον σκασμό παρά τις ανόσιες συνυπάρξεις και τον ακούσιο μπατανά που υφίστατο.
Απεναντίας, ακούστηκαν δύο ονόματα που είχαν «συμμαχήσει» με την Νεολαία: ο κύριος Παρασκευόπουλος, ελευθεριακός πανεπιστημιακός και ο κύριος Κοντονής, που παραιτήθηκε από μία υπομείονα θέση στο κόμμα του. Αμφότεροι αντέδρασαν, όταν τα νέα πλημμύρισαν τις αποχετεύσεις του κομματικού λόγου και ο πιο έμπειρος Παρασκευόπουλος, με αυτά που ψέλλισε, γλύτωσε την στραγγάλη και τον αποκεφαλισμό. Σε άκρα αντίθεση με τον Κοντονή, εκπρόσωπο της Επτανησιακής πολιτικής σκέψης που κρατάει η σκούφια της, από τα χρόνια των Ανζού και των ποτεστάτων.
Τα Επτάνησα υπήρξαν επί δεκαετίες, ο αιμοδότης του πολιτικού διαλόγου και της κοινοβουλευτικής Σκέψης. Μόνον που η κομιλφό νοοτροπία των πολιτικών τους, αντιμετώπισε κωλοπετσωμένους Ηπειρώτες, Σουλιώτες και Μολοσσούς, αμη και Ρουμελιώτες, εκρηκτικά συναισθηματικούς, που έμπαιναν σε πλίθινα χάνια δίχως δεύτερη σκέψη, καθώς και Μοραϊτες που μόνον Μανιάτες και Αρβανιτόριζες λογάριαζαν ως αντιπάλους. Διαβάζοντας Χρηστομάνο και την εμπειρία του από την Σίσυ, μένεις στήλη άλατος που οι Κορφιάτες τον έλουζαν με μανία κάθε φορά που δεν πρόσεχε τη συμπεριφορά τους.
Ο Κοντονής λοιπόν, παραιτήθηκε κι άρχισε τις δηλώσεις. Εκεί, αντάμωσε κάτι «Ατηναίοι», ήτοι μια καχύποπτη φυλή ανακριτών που εκπροσωπούσε η κυρία Λυμπεράκη, ενός δελτίου ειδήσεων, η οποία του ζητούσε ένα πράγμα, κατευθύνοντας ανάλογα εμβρυουλκό και οδοντάγρα: να ομολογήσει πότε ακριβώς μνημόνευσε πως η Χρυσή Αυγή ωφελήθηκε από τον νέο Κώδικα. Ο Κοντονής, δεν «έσπασε». Στις ερωτήσεις της απαντούσε με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, έως και κομμουνιστής δήλωσε, αλλά δεν ανακάτεψε τη Χρυσή Αυγή. Άρα το στρατηγικό του πλεονέκτημα ήταν τζούφιο. Ο Τσίπρας σταμάτησε να δαγκώνει νευρικά το κουβερτάκι και τον διέγραψε. Εξάλλου καινοτόμησε, μνημονεύοντας τον όρο «χρυσαυγιτισμός», παραμονές της φυλάκισης των πρωταιτίων, επιβεβαιώνοντας πόσο, μα πόσο εκμεταλεύτηκε τη χαζομάρα των ακροδεξιών, που μόνον από τους διαλόγους Μπαλτάκου-Σαμαρά ήταν υποδεέστερη.
Τόσο το ζήτημα του νέου Κώδικα, όσο και η επινόηση ενός Ντρέϋφους στο πρόσωπο του Κοντονή, απέδειξαν κάτι αυταπόδεικτο, που ωστόσο μας έχει πρήξει τα ούμπαλα: η βασική ενοχή, προέρχεται από μία κυβέρνηση που κάποτε χαρακτήρισα, επιτυχώς νομίζω, «μισές δουλειές».
Ο Μητσοτάκης και οι νεοπαγείς, Περονικές ενέργειές του, για να βοηθήσει τον Χρυσοχοΐδη άλλαξε ελάχιστα τον Κώδικα και άφησε τα υπόλοιπα ανέγγιχτα, για να τον αγαπήσει (περισσότερο) η Ευρώπη. Μετά από τόσους μήνες, αν καιγόταν πράγματι, θα είχαμε νέο κωδικα, χωρις υποδιαστολές. Αλλά αυτήν την Τέχνη, καλά την ξέρουν, εκμεταλλευόμενοι την παροιμιώδη ανικανότητα του Τσιπρισμού. Φυσικά, αν τον πάρουνε χαμπάρι οι συνέλληνες, θα πέσει το γέλιο της αρκούδας, αλλά όταν συμπίπτεις με την πανδημία, νομίζεις πως ο κάθε υπουργός είναι και ο γουαναμπή ταμίας του γενικού λουφέ και δεν το πολυψάχνεις.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η ανταλλαγή του Τσίπρα με μερικά καθρεφτάκια, θα ήταν μια λαμπρή ενέργεια, αλλά δεν μπορώ να μη προφητέψω πως η Φαμίλια της Αλόης, το υπουργοσερσελέμι και ο Αρχηγός που ανέτως θα πρωταγωνιστούσε στο “what’s new pussycat?” πολύ σύντομα θα γίνουν παίγνιο σάτιρας και τζόγου, προς βράβευση από την αυτοκράτειρα Θεοφανώ αυτοπροσώπως, όταν, με το καλό θεωρήσεις «ένα δικο σου δωμάτιο», μια δική σου Ροτόντα.