Βιοφιλία

Το σκυλί μου ψόφησε χαράματα Πέμπτης. Δηλητηριάστηκε υποθέτουμε Κυριακή από ποντικοφάρμακο που έριξαν στον παραλιακό δρόμο στο λιμάνι. Τη Δευτέρα άρχισε η αιμορραγία και η αιμόπτυση και παρά την προσπάθεια του κτηνίατρου με τον ορό, δεν τα κατάφερε. Η πιθανότητα ήταν 25%, αυτό είπε ο γιατρός στους Άγγλους που μένουν μόνιμα κάτω, με τους οποίους είχαμε μοιραστεί τη φροντίδα του ζώου. Είχα ξεγελάσει τον εαυτό μου ότι όντας ξύπνια θα μπορούσε να ξεγελά με τη σειρά της, διαρκώς, δηλητήρια και φόλες. Ήταν το τελευταίο από τα σκυλιά που επιβίωσαν στο χωριό, πέρα από αυτά των επισκεπτών, τα πάντα μέσα ή στο δρόμο πάντα με λουρί.

Νύχτα Πέμπτης προς Παρασκευή ξύπνησα κι αφουγκράστηκα μακρινά γαβγίσματα. Ήξερα και ξεχώριζα το δικό της και στο κατόπι βυθιζόμουν πίσω ήσυχος στον ύπνο. Ξανακοιμήθηκα δίχως να προσπαθήσω.

Μακρύς ο κατάλογος των συνηθειών της ζωής μου των οποίων το σκυλί ήταν αναπόσπαστο κομμάτι. Ενώνοντας τα σημεία της λίστας, μια ιχνογράφηση όλης μου της ζωής εδώ. Αναφέρω ένα, το περπάτημα στο βουνό και στα πολλά ακρογιάλια. Και το πλάκωμα στην καρδιά κάθε που αργούσαμε στο γυρισμό και νύχτωνε, κι αυτή είχε απομακρυνθεί και την έχανα που έψαχνε, ξεχνώντας με, φωλιές αλεπούδων. Η χαρά σαν την άκουγα να τρέχει ξετρελαμένη από αγωνία προς τα μένα στο μισοσκόταδο. Η μεγαλύτερη χαρά αν την είχα εγκαταλείψει κι επιστρέψει μόνος με το αυτοκίνητο, σαν την άκουγα να φτάνει και να πίνει νερό έξω στα σκοτεινά, εξαντλημένη. Είχε χαρτογραφήσει όλο το βόρειο μέρος της χερσονήσου, μονοπάτια και δρόμους.

Θα βρω το κουράγιο να φτιάξω οδικό χάρτη μιας νέας καθημερινότητας που θα παραμείνει άγνωστη σ’ αυτήν. Ποτέ ένα νέο κουράγιο δίχως το κατακάθι του από τύψεις.

Να βρούμε ένα νέο κουτάβι, να το έχουμε στην Αθήνα κι εδώ, είπε ο δικός μου. Ναι στο σκυλί – αλλά εδώ με τα εμβόλια και το γιατρό του και κάποιον πάντα παρόντα να το νοιάζεται. Αλλά στην Αθήνα με το λουρί έξω και κλεισμένο στο διαμέρισμα όταν λείπω; – όχι.

Δίσεκτο 2020, δύο από τα δικά μου. Ο γάτος μου γεννήθηκε τέλος της Άνοιξης του 2011 και μετά από μερικούς μήνες, το φθινόπωρο, γεννήθηκε το σκυλί. Το γατί πέθανε με ευθανασία φέτος τον Ιούλιο, ύστερα από άσχημο δάγκωμα αγριμιού στο κεφάλι, καθολική μόλυνση και πύον. Η σκύλα ακολούθησε τώρα το Σεπτέμβρη, ανθρώπινο το δηλητήριο στο κορμί της.

Βιοφιλία είναι η έμφυτη έγνοια και αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή και τα ζωντανά πλάσματα – όπως είναι η ζωή και όχι η Disney εκδοχή της. Αυτό υποστήριξε o Εdward Ο. Wilson βασισμένος σε αρχική πρόταση του Erich Fromm.

Στην Αθήνα λίγο πριν φύγουμε, σταμάτησα στο κατάστημα με είδη για κατοικίδια. Το είχα στο νου μου, βδομάδες τώρα, να αγοράσω αμπούλα για τα τσιμπούρια και χάπι για τα παράσιτα, να τα δώσω στο νέο γατί.

Βιοφιλία – μαζί τα παράσιτα, τα τσιμπούρια, το δηλητήριο. Όλο το πακέτο.