Yπάρχει θηριώδης διαφορά ανάμεσα στα προσωποπαγή και στα κόμματα «αρχών». Τύχαμε στην αυγή μιας δεκαετίας όπου φύεται ένας νέος αιώνας, αιώνας που τα νιάτα του καθιερώνονται όπως συνέβη με τους προηγούμενους μια εικοσαετία μετά την έξοδό του από το Αυγό. Όπου «αυγό» είναι ο κλούβιος προηγούμενος αιώνας.
Πολύ γρήγορα θα αναδειχτούν πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν πλήθος γερόντων και γεροντισσών σε μιας μορφής αυτοκτονία. Μεγάλα, ή κάποτε μεγάλα κόμματα, δεν πρόκειται να φτουρήσουν, κι εννοώ τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα. Ελληνική Λύση και Βαρουφάκης, απλώς θα βράσουν στο ζουμί τους. Τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ απλώς θα γεράσουν.
Κι αυτό δεν θα συμβεί, όπως νομίζουν πολλοί, δια της φυσικής εξοντώσεως ή μπαγιατέματος των ιδεολογιών. Απλώς, θα μπαταλέψουν τα μεγάλα κράτη, ή θα μεταμορφωθούν δραστικά, και μιλώ για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ενωμένη Ευρώπη (καλά, τραβήξτε και καμιά κοτσίδα, δεν θα γελάσω πια) την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, κάτι «Λατίνο» στην Αμέρικα και κάτι «Αραβί» από τον Νείλο στον Ιαξάρτη.
Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα αυτά θα θεσπίζονται, μήτε πώς θα απαγγέλονται ποιήματα. Αλλά ξέρω πως οι πόλεμοι θα έχουν στόχο την αφαίρεση της σπίνας από κάθε σκελετό και την κατανάλωση του κρέατος των θυμάτων.
Αισθάνομαι ευτυχής που η γενιά μου θα λείψει από την ζωή, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να υπάρχει σε περίοδο όπου τα μέσα παραγωγής έχουν άλλες προδιαγραφές και νόμους.
Απλώς ειδοποιώ: η ασφαλής ένδειξη πως κάτι μεταστρέφεται χωρίς επιστροφή, θα έχει χαρακτήρα ενδυματολογικής αισθητικής και τη γέννηση ενός σφύζοντος, οξίνου δαμάσκηνου σε κάθε εγκέφαλο.
Στις κάλτσες, λοιπόν.