Λέω να σας διηγηθώ ιστορίες από το «εδώ βυθός» του Θέμου Ποταμιάνου, περιμένοντας να τελειώσω το παραγάδι μου.
«Καλογρίτσες» ήτοι μικρές καλόγρηες είναι ψαράκι οπαδικό, μαύρο που μπλεδίζει, ακίνητο και ατάραχο κάτω από την κοιλιά του φουσκωτού, συνήθως σε τρεις οργιές νερό με γύρω βράχια και άμμο. Δεν μπαίνει μήτε στην κακκαβιά. Δύσκολα ξεβολεύεται -τόσο ακίνητο δείχνει. Μοναχική καλογρίτσα δεν έχω ιδεί.
Τον μοναδικό Καλογρίτσα που ξέρω, μου θυμίζει πριν χρόνια έναν της οικογένειας που έβγαζε την «Αυριανή» ο οποίος είχε καταγγείλει για φρικτά ατοπήματα έναν συνεταίρο του κι όταν τον ρώτησαν που τα ξέρει όλα αυτά, απάντησε «αφού ήμουν κι εγώ συνεργάτης του».
Απεναντίας, «κολιτσιάνος» είναι ένα ζωντανό που απλώνεται στα βράχια και έχει υφή βελούδου, αλλά έτσι και το πιέσεις, κολλάει στο δέρμα σου, στο ξερριζώνει και η γδαρμένη σου σάρκα γεμίζει κάτι άσπρα θκουληκάκια που πρέπει να σου τα βγάλουνε με το τσιμπιδάκι και πονάνε φριχτά. Πάντως στο τηγάνι είναι τελείως νόστιμα. Κολιτσιάνικη είναι η μέθοδος Πέτσα από γενέσεως της σημερινής κυβέρνησης.
Τέλος, χάνος ή κοκοβγιός ή φανάρι είναι ποικιλια μεγαλόστομου ψάρακα, που πιάνεται και με γυμνό αγκίστρι και στανικώς τον βάζεις για τηγανιά όταν στο καλαθάκι σου υπάρχει μόνον γύλος, σαλιάρα, άντε και κανένα περκί. Τελευταία, η προθυμία του λέγεται και «τεχνική Τσίπρα όταν κάνει δομική αντιπολίτευση».
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2019, ήταν να κολλήσουν σε «αρχές». Κόψτε το τσιγάρο, το πλαστικό απόβλητο, συγκεντρώσεις μόνο τον ύπνο σας, τέτοια, βεργολυγερά και στερεωτικά ενός καναγκαιρίσιου «δεξιού ήθους».
Επίσης, αρνήθηκα να πιστέψω πως κοτζαμάν πρωθυπουργός διαβεβαίωσε κατηγορούμενο για παιδεραστία πολιτικό, να υπομονευτεί, να περάσει η πρώτη κρυάδα και βλέπουμε.
Ακόμη δεν το πιστεύω.
Εντάξει, δεν τα περίμενες αυτά, να μάθουμε τι περίμενες;
Απλό. Να αντιληφθούν πως η «πολιτική προστασία» ήταν επείγον να αποκτήσει χαρακτηριστικά «πολιτικής άμυνας». Διότι στις πυρκαγιές, στα πλημμυρικά φαινόμενα, στο χτίσιμο οικοδομών σε ρεμματιές, στην απαγόρευση εισόδου στη χώρα βεβαιωμένων κρουσμάτων κορονοϊού, και να πάψουμε να συνεριζόμαστε την Τουρκιά, όλα αυτά τα θεωρούσα απαραίτητα για να μη κινδυνεύει το εθνικό σκάφος να πέφτει κάθε τόσο στα μουράγια από αμπνταλωσύνη.
Εδώ στο Μάτι που έπηζε στα αυθαίρετα και το πλήρωσαν οι έρμοι με το αίμα τους, δεν τους έφεραν πεσκέσι ένα σχέδιο της προκοπής νομιμότατο, με σωστό κλήρο και νόμιμη άδεια έναντι αποζημίωσης, οπότε οι τέως κάτοικοι είπαν «δεν μας αφήνετε τα παράνομα;» και οι κυβερνήτες έχασκαν «για το απολίτιστο της επιλογής».
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που έγραψα τις πρώτες μέρες της νέας εξουσίας: μισές δουλειές.
Νεποτισμός.
Προετοιμασία απυρόβλητου χώρου για έναν πρωθυπουργό που ήθελε να κυβερνήσει «αλλοιώς», ενώ ήταν ένας άπραγος ντιλετάντης, ενοχλητικά αυτάρεσκος. Επικίνδυνες προσεγγίσεις του σογιού από διάφορες μπάντες. Η δυσάρεστη έκπληξη του δημάρχου-ανεψιού.
Η βλακώδης (συμπαθάτε με) βιασύνη του Πέτσα να μοιράζει λεφτά στα ΜΜΕ. Η ανώφελη κατατριβή ενός κόμματος με την παρακολούθηση του «συριζόμετρου». Το γκάζι των πρώτων ημερών που μεταβλήθηκε σε υπερθέρμανση φρένων από όλες τις υπουργάρες, με λίγες εξαιρέσεις. Η δήθεν εισαγωγή στον ψηφιακό πολιτισμό που έφερε σε απόγνωση ολίγα εκατομμύρια γερόντων.
Ο αφόρητος διασυρμός του ιατρικού λειτουργήματος με τις αλλεπάλληλες, ενίοτε αλληλογρονθοκοπούμενες κινήσεις αντιμετώπισης της πανδημίας. Τελειώνω με αυτό που άρχισα: μισές δουλειές.
Απέναντι, η παρούσα κυβέρνηση, τι ακριβώς είχε;
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Άσε μας Θεέ ψηλά, να θυμόμαστε τ΄απλά, τώρα πώχουν πια πεθάνει, όλοι όσοι μας αγαπάνε, λοχαγοί και βασιλιάδες. Συνιστώ ό,τι διαβάζετε εφεξής, να συνοδεύεται από το «ένας όμηρος» του Μπήαν.
Ο Βελόπουλος, ό,τι και να λέει, σωστό-λάθος, όσο λανσάρει κηραλοιφές, δεν μετράει στην πολιτική άθροιση. Αλλά οι βουλευτές του, όσο πολώνεται το κλίμα, θα αποβούν πολύτιμοι.
Από τον Βαρουφάκη, περιμένω κι άλλον Βαρουφάκη.
Την Κινάλα, βαρέθηκα να την προξενεύουν με τέτοια εμμονή. Η κοπέλα μπορεί να θέλει να πάρει σύνταξη αστεφάνωτη.
Για το ΚΚΕ, δεν λέω. Όσο δε μιλάει, δεν έχει νόημα. Για να το αποφύγουν, πηγαίνουν Πειραιά-Αίγινα, μέσω Βερμούδων.
Και πάμε στον Σύριζα. Η χρονιά που πέρασε, ήταν η μισή σε αφασική τάση κατατονίας και προσφάτως λύθηκαν οι γλώσσες και δεν βλέπω φρένο. Η απώλεια Παππά, μεταφράστηκε σε «πίκα των λεφτάδων που πειράχτηκαν επειδή τους έβαλε, ως ήρωας, τόγκες για τα κανάλια».
Ο Χαρίτσης, άνθρωπος με ουσία, μιλάει και εννοεί «στα ψέμματα θυμώνω». Ο Τζανακόπουλος, έμαθε καλά να παίζει τον εξοργισμένο, μήπως και κατουρηθεί από φόβο κανένας αντίπαλος.
Όλο το κίνημα παίζει επανάληψη τον διάλογο επί χούντας δύο παιδιών σε απέναντι μπαλκόνια:
«Εμείς έχουμε αυτοκίνητο, εσείς δεν έχετε!» «Θκατούλες! εμείς έχουμε κρυμμένο θείο στο πατάρι, εσείς δεν έχετε!».
Τους ρίχνουν με το φτυάρι κόντρα φιλέτο Μιωνή, νουά Καλογρίτσα, και το λοιπό σερσελέμι, κι αυτοί λένε «ναι, αλλά έχουτε παιδεραστή». Αυτό, ο λαός το λέει «άρατα φέρατα».
Κοτζάμ κοινοβουλευτική ομάδα και συσπειρώθηκε υπό το «κι επειδή μ΄αγαπάς, με μισούν, με μισούν» ενώ έπρεπε να τους ταράξουν στις μηνύσεις, αν ήταν άμωμοι.
Σε αυτό το χάχατο, μόνος ξύπνιος ο Μαρινάκης, ο «δεν τα θέλω τα λεφτά σας». Βλέπεις, το MEGA του, στηρίζεται πάνω σε εκπομπές δεκα-εικοσαετίας, όπου, για παράδειγμα, η Δέσποινα Βανδή εμφανίζεται ως Σεμίραμις τωρινή σε άλλο κανάλι και ως αλλοπρόσωπη βαρυκόκκαλη τραγουδιάρα στους «Δύο Ξένους». Αλλά για τον ίδιο, όπως συμβαίνει σε πολλούς ταηκούνους, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ η χρηματοδότηση μιας καμπάνιας, αλλά η τερατώδης τροφοδοσία με μπικικίνια των τριών πρώτων σε κυκλοφορία. Το ότι ο Πέτσας υπέπεσε σε τέτοιο ολίσθημα, θα πληρωθεί, μάλλον εντόκως.
Όχι προς κακοφανισμόν, αλλά επειδή λατρεύω τις πολιτικές ισορροπίες (λόγου χάρη, αυτές που διασαλεύτηκαν επικίνδυνα από τον δήμαρχο Αθηναίων) κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Τσίπρα πως κάποιος θα σφυρίξει στον Μητσοτάκη πως ήγγικεν η ώρα να ξεμπερδεύει με εκλογές πριν λήξει το φθινόπωρο.
Ο Τσίπρας αντιπολιτεύεται απλώς εκτός θέματος. Τα αντ΄αυτού στελέχη δεν έχουν διάρκεια, εκτός και είναι πολύτιμοι σαν τον Νταβίντσι. Ο Κολμπέρ και ο Ιωάννης Καππαδόκης στοιχειώνουν τον ύπνο κάθε Νίκου Παππά.
Το δικό μου συμπέρασμα: ξαφνιάστηκα διπλά. Και με το πόσο δεν ξέρουν να κυβερνούν οι σημερινοί, όσο και με την μάταιη προσπάθεια των χτεσινών να πείσουν πως θα κυβερνήσουν αν όχι αμέσως, πάντως εντός του τρέχοντος αιώνος, αμήν.
Τα δικαστήρια δικάζουν επί υποθέσεων με αρχή, μέση και τέλος, και ποτέ συμψηφιστικά. Παρεκτός και έχετε αντίρρηση σ΄αυτό το τελευταίο.
Στο τέλος θα αναλάβει ο Σαμαράς με Μπαλτάκο Ύπατο και θα με ξαναπείτε δεξιάντζα.