Το Support Art Workers είναι η μεγαλύτερη παπαριά που είδα μέσα στο 2020 με διαφορά.
Δηλαδή για να καταλάβω. Δέκα χρόνια κρίσης και οι πρώτοι που υπέφεραν ήταν οι καλλιτέχνες. Όσοι ελάχιστοι ζούσαν με την καλλιτεχνία τους αναγκάστηκαν πολύ γρήγορα να πιάσουν την πιο σκατένια δουλειά του ποδαριού για ένα κομμάτι ψωμί και συνέχισαν να δημιουργούν, αλλά και πιο παλιά. Από τότε που το νάπστερ έκλεισε τις δισκογραφικές, η μουσική έγινε ελεύθερη παντού, τα λάπτοπ απέλυσαν τους μερακλήδες ντιντζέηζ βινυλίου, το φέησμπουκ τείνει να καταργήσει τους εκδοτικούς, με το youtube ο κάθε μαθητευόμενος μάγος μπορεί να έχει το δικό του τηλεοπτικό σόου -και τώρα μιλάμε για support art workers? Σαπόρτ στους μακροχρόνια άνεργους που σώνεται το καντήλι της ζωής τους παιδιά. Πραγματικό σαπόρτ και όχι με φωτογραφιούλες προφίλ.
Ο καλλιτέχνης ΔΕΝ είναι επάγγελμα, είναι μια εσωτερική ανάγκη που είσαι ανήμπορος το να μην την εκφράσεις. Όποιος ήθελε μια σταθερή ζωή ας προσπαθούσε να τον βάλει ο μπαμπάς του σε καμιά τράπεζα. Η καλλιτεχνία είναι σαν την θάλασσα. Ελεύθερη, απρόβλεπτη, θλιμμένη ή χαρωπή, ήρεμη μα και τόσο άγρια που μπορεί να σε πνίξει. Όποιος θέλει σαπόρτ για να είναι καλλιτέχνης, τότε είναι μια σκέτη αποτυχία και ας μας κάνει την χάρη να τα παρατήσει γιατί αρκετά φτωχά και άκαβλα δημιουργήματα έχουν γεμίσει την πραγματικότητα μας. Όποιος έχει την ανάγκη να καλλιτεχνίσει, ακόμη και με ένα ποτήρι νερό και ένα κομμάτι ψωμί θα το κάνει. Και θα το κάνει γιατί έτσι γεννήθηκε και είναι καταδικασμένος να το πράξει. Θα καθαρίζει τα κατρουλιά μεθυσμένων σε τουαλέτες μπαρ για 10 ευρώ και το πρωί θα γράψει ποιήματα για την ευωδία του γιασεμιού, γιατί αυτό είναι και σ’ αυτό υπάρχει. Στην ευωδιά των δημιουργημάτων του -που δεν είναι καν δικιά του- ένας απλός μεταφορέας, ένας διαβιβαστής είναι ενός καλλιτεχνικού έργου που προϋπήρχε κάπου αυτόνομα και αυτός είχε την ευαισθησία ώστε να μπορεί να το δει και να το μεταφέρει στον εδώ κόσμο. Το καλλιτεχνικό έργο υπαγορεύτηκε σ’ αυτόν κι αυτός, σαν καλός γραμματέας, απλά μας το παρουσίασε.
Όλο αυτό το γελοίο πανηγυράκι που στήθηκε στα σόσιαλ ελπίζω να σταματήσει σύντομα γιατί είναι πραγματική ντροπή και η αποθέωση της ασχετοσύνης ή και ίσως μια μαλακισμένη ανάγκη κάποιου να διατυμπανίσει ότι είναι καλλιτέχνης έτσι ώστε να το μάθουμε.
Όλοι θα ζήσουμε παλεύοντας με ότι μπορούμε και όποιος χρειάζεται ενίσχυση πέρα από ένα μπράβο και μια στάλα σεβασμό για να δημιουργήσει, ας μας κάνει την χάρη να μην δημιουργήσει ποτέ ξανά. Δεν ζητώ καν συγγνώμη για τα νεύρα μου, το όλο θέμα είναι εκνευριστικά γελοίο ειδικά όταν σκέφτομαι σπουδαίους καλλιτέχνες, αριστουργηματικούς θα έλεγα που όχι μόνο δεν έζησαν απ’ την τέχνη τους, αλλά και που δεν τους έμαθε ποτέ κανείς όμως αυτοί πέθαναν ικανοποιημένοι και γεμάτοι από την μαγεία που η ίδια η τέχνη τους χάρισε απλόχερα. Όσο γι αυτό το ξαφνικό κύμα φιλευσπλαχνίας απ’ όλους, ας το διοχετεύσουν στον Ρέμο και την Μποφίλιου, εμείς σαν καλλιτέχνες στην πείνα έχουμε κάνει χρόνια προπόνηση.
Now go support humans in general. (You fuckin idiots).
Μετά τιμής, το άφραγκο αγόρι.