Τα πάμε καλά στις στατιστικές επειδή είμαστε τρομοκρατημένοι ή μοιρολάτρες. Επίσης, τα παιδιά μπορεί να στερήθηκαν (ή να γλύτωσαν) το σχολείο, αλλά οι ενήλικοι απέκτησαν ένα θρανίο και κάθε απόγευμα παρακολουθούν έναν εύθραυστο φιλοσόφο, έναν αυστηρό επιθεωρητή και ενίοτε έναν απέθαντο γραφειοκράτη υφυπουργό υγείας, που μιλάει μη μιλώντας διότι είναι ο μόνος που «ξέρει» και δεν εκτίθεται.
Αυτοί οι δυόμιση υπεύθυνοι, δεν εκφράζουν στοιχεία του χαρακτήρα τους, αλλά δέχτηκαν μασάζ από άγνωστο στο ευθύ κοινό επικοινωνιολόγο.
Θα προσέξατε ότι ο προσεκτικός κύριος Τσιόδρας διατηρεί ένα δικαίωμα «υποστηριζόμενης πρωτιάς» διότι από τα συμφραζόμενά του δείχνει πως μιλάει με συναδέλφους ανά τον κόσμο, είναι μέτοχος της παγκόσμιας οργανωμένης αντίστασης στον ιό, είναι σαφώς οπαδός της θεωρίας της «υπουλίας»(*) και στέλνει άκρως απειλητικά μηνύματα (η αβρότης είναι πάντοτε εριστική και απειλητική) στις αντίθετες γνώμες. Και σε θέματα πρωτοκόλλου, είναι άτεγκτος ― απόδειξη πως δεν στοχεύει στην πολιτική, αλλά στην εθνική επετηρίδα.
Αριστερά του και σε εύλογη απόσταση (ανκαι οι αρχαίοι μάντεις, που «έβλεπαν» ιούς στον αέρα από το πουθενά θα σας διαβεβαίωναν πως ο επί της πολιτικής προστασίας υφυπουργός Χαρδαλιάς δεν θα δεχτεί κανέναν ιό στο ξιφος του) κήρυξ προσωπικής αφήγησης, ο μόνος αντίπαλος του κυβερνητικού στωικισμού, ρητορεύει δυσαρεστημένος από τους αποδέκτες των κηρυγμάτων του ― ωσάν στρατηγός αυτοκράτωρ της Ρώμης που υφίσταται την σιωπή της Συγκλήτου. Η στάση του φέρνει προς Μάγνο Πομπήιο, ως ήπια αντιπολίτευση στον Καίσαρα. Ημέρες πριν στιγμάτιζε τις ανωμαλίες του συστήματος, οργίλος και απειλητικός. Προσφάτως, που πήζει από κόσμο ο ενώπιον τραπεζών χώρος και δεν λείπουν αιφνίδιες μαζώξεις, κάνει πως δεν ξέρει και πως δεν άκουσε. Από τον Χαρδαλιά πάντως, δε γλυτώνουμε εύκολα, διότι η θέση του βρίσκεται μεταξύ του Χάρβεϊ Καϊτέλ στο Παλπ Φίξιον και του Τζάνγκο που κυνηγάει την Βρουνχίλδη του. Είναι να μη σου τύχει Ταραντινίτιδα.
Τις υποσχέσεις του τρίτου της τρόικας, αυτού που ομιλεί εκ πλαγίων αριστερά, είναι σοφό να τις αγνοείτε. Προσφάτως βρέθηκε ένα ΕΣΠΑδάκι για 1.100 άτομα σε 500 βανάκια, πολύ καλή ιδέα σε καπιταλιστικές χώρες, ξέρετε, φαστράκ και Φατς Ντόμινο, αλλά 500 βανάκια χωρις διαγωνισμό, μόνον ως δωρεά μπορούν να περάσουν στο Δημόσιο. Αλλοιώς περιμένει η Μέδουσα των προσφορών, που παγώνει κάθε διαδικασία.
Κι εδώ ερχόμαστε στο προκείμενο, στον ιθύνοντα νου της επιχείρησης. Είναι ο κατ’ όνομα σκηνοθέτης της παράστασης, ένας Ταραντίνο κομιλφό, που έχει κοπιάρει το κλασικό αφηγηματικό αμερικάνικο σινεμά και κάποτε υποστήριξε ως εργάρα κάτι γκαγκάν κορεάτες ήτοι την ιστορία του Oh Dae-Su και της Mi-do. Πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας μας. Ευτυχώς ο προσφιλής μας Κώστας Κωστάκος έχει καθιερωθεί ως ο βεριτάμπλ Οld Boy από την προηγούμενη ινδικτιόνα.
Ο Μητσοτάκης ηθελημένα ζητά και κατέχει την κεραία της ηγεσίας, επομένως ο Κικίλιας, αρμόδιος υπουργός, θα βάζει μάσκες και θα επιθεωρεί νοσοκομεία. Η μονότονη, θλιβερή παρέλαση αρμοδίων υπουργών στην τηλεόραση (έως και τον Βορίδη ξεπέταξαν τρία λεπτά πριν τες έξι, ώστε να τονε δούνε περισσότεροι) συμβάλλει στην ανακριβή αλλά λογική διαπίστωση πως το υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από ρήτορες χασομέρηδες.
Κακώς τοποθετήθηκαν φανταστικά οδόσημα λήξης της καραντίνας από τον Μάιο. Αν δεν ξέρετε, είναι καλό να μην ξέρετε. Δύο μηνών έγκλειστοι πολίτες δεν είναι καν γκαστρωμένοι ανυπόμονοι ― η γέννα θέλει τετραπλάσιο χρόνο. Είναι φοβισμένοι ή (στις νεότερες άτεκνες ηλικίες) έτοιμοι να ξεσαλώσουν. Χωρίς αθλητικά, με την Παιδεία να παίζει την Ψηφιακή Καρντάσιαν, και τις ψηφιακές καθηγήτριες να συναγωνίζονται τις ψηφιακές ρουλέτες και καζίνα χειρός, η Παιδεία δεν επιστρέφει μήτε με βόμβες Μπικίνι στα παλαιά τερτίπια ― θα έρθει αιφνιδίως ένα Τσερνόμπιλ, η ύλη θα διασπαστεί, θα φανεί η γύμνια των εφησυχασμένων παιδαγωγικών συστημάτων και θα αναζητηθεί κανένας γεροδιάσημος να ορίσει το μονοπάτι μιας πολιτιστικής διαδρομής. Διότι «παιδαγωγική» δεν πρόκειται να υπάρξει. Με το 5G, η πάσα γνώση θα χωράει στο ένα τρίτο ενός κινητού, για να περισσέψει χώρος για αθλέτικς και καβλότικς.
(*) «Υπουλία» λέγαμε επτάχρονοι στα παρόδια παιχνίδια μας, μια συνειδητή αταξία της άλλης πλευράς, κάτι σαν κίνηση Κατερίνας της κομμώτριας στο ρόλο που της γράφει ο αφανής σεναρίστας του ρηάλιτι «Μάστερσεφ»