Πριν γεννηθεί ο κύριος Τσίπρας, εκδόθηκε ένα βιβλίο του Φιλίνη, η «Θεωρία των παιγνίων». Ευπειθείς σε ο,τιδήποτε μύριζε «πρόοδο», καταβροχθίσαμε το κείμενο και τα παραδείγματά του, ανκαι συζητώντας μεταμεσονυκτίως, όπως συνέβαινε συχνά, βρίσκαμε πως οι μπλόφες ήταν το μαστ στα χαρτοπαίγνιά μας, και δεν μας χρειάζονταν παραδείγματα από άλλες, επιφανείς περιπτώσεις. Μήπως δεν σπάζαμε τα χέρια μας χειροκροτώντας κάθε υπαινιγμό ελεύθερης έκφρασης, στην «Ιστορία του Αλή Ρέτζο», στις νέες θεατρικές ομάδες; Μήπως δεν ξέραμε πως ο ακράδαντος και απέθαντος αρμός της εξουσίας τότε, ήταν το σπουδαστικό της ασφάλειας και ο χαφιές που μας ακολουθεί;
Οι αρμοί της Εξουσίας δεν είναι όλοι μολυβδοχοημένοι, μήτε δένεται η Μεσόγειος με σκοινιά. Και τα παιδάκια πλέον ξέρουν πως ο γαλίφης φίλος είναι το ίδιο πολύτιμος με τον γεννημένο ήρωα. Ξέραμε πως ο Παπάγος «ανακάλυψε» την Κύπρο σε λάθος χρόνο και πως ο Καραμανλής σε μια ακολουθία πράξεων, εξασφάλισε ρεύμα μεταναστών προς Γερμανία, σβήσιμο γερμανικών χρεών προς τη χώρα και ανέφελο βίο του Μέρτεν εφεξής. Εννοώ πως εδώ ήμασταν μάρτυρες μιας τερατωδώς συνδυασμένης παιχνιδούκλας, τον Φιλίνη περιμέναμε να κάνει παιχνίδι;
Την οιμωγή της κυρίας Mπαζιάνα prof πως ο Σύριζα εκλογές κέρδισε, αλλα εξουσία δεν είδε, την έχουμε ακούσει σε πλήθος παραλλαγών από την εποχή του Ουίλιαμ Πητ και είναι χαρακτηριστικό εύρημα κάθε ηγετικής ομάδας άσκεφτης και βιαστικής. Εξαιρείται (πάλι) ο Ανδρέας, που δια μανδατόρων μοίρασε τη δουλειά μεταξύ ΠΑΣΟΚ και λαού. Αμφότεροι θα μοιράζονταν την διακυβέρνηση και την εξουσία, έτσι έλεγαν συνθηματικώς.
Όλα αυτά είναι χαριτόβρυτα και ασφαλώς ανακριβή, διότι προαπαιτούν μια χώρα, ήτοι ένα άτυπο σύμφωνο κατοίκων μιας περιοχής που συναποδέχεται πως θέλει να κυβερνηθεί. Αυτό στην Ελλάδα δεν έχει συμφωνηθεί ακόμη, άρα εξουσία πουθενά δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον μικρές εξουσίτσες, σαν ποντικοουρές σεινάμενες, που αλληλοτρώγονται ωσάν τον ουροβόρο όφιδα.
Και τώρα λέω να μεθύσω με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, κάνοντας τη μάνα στην εικοσιμία.