Κάθε γενιά υπάρχει κυρίως επειδή τοποθετεί εμπόδια στην προηγούμενη και ιντριγκάρει τις ενδιάμεσες. Οι περισσότεροι θέλουν να πιστεύουν πως πίσω απ΄όλα βρίσκεται ο φόβος του θανάτου, αλλά έτσι και το ψάξεις εν ψυχρώ, θα καταλάβεις πως πρόκειται για αίτημα παράτασης της ζωής.
Χτές ξαναείδα στην προσφιλή μου «κανάλα χωρις σύνορα», εννοώ το κανάλι της Βουλής, ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ με θέμα τα προπολεμικά έτη 1938 / 9, περί του πώς η τότε Μόστρα της Βενετίας χιτλεροκρατήθηκε και οι φιλεύθεροι Γάλλοι ίδρυσαν το φεστιβάλ των Καννών. Όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα, αλλα θυμήθηκα πως το ίδιο υλικό το ξαναείδα πριν μια δεκαετία. Ξέχνα με να σε ξεχνώ να ξεχνούμε το βουνό.
Καθώς ο οργανισμός μου κολυμπάει μεταξύ ανυπαρξίας και θεματικής του στυλ «ο γέρος και η θάλασσα» είπα να βολτάρω στα κρατικά κανάλια. Τα περισσότερα έχουν χρονολογία παραγωγών πριν το 2019, επομένως είναι «έργα Σερενγκέτι», δηλαδή γαλλικής επίνοιας υπαινικτικά δυσαριστουργήματα με κύριο προσόν την καύλα που αισθάνεται ο ποιήσας σκηνοθέτης. Όσο πιο προχώ και μποχώ τα γράμματα στο ζενερίκ, τόσο πιο «τρομερό παιδί» ο σκηνοθέτης.
Καθώς υπάρχει επέλαση θανάτου στη γενιά που είδε το φως από την εποχή του Άνσλους και δώθε, οι αποδημήσαντες λειτουργούν ως γκνου που σπαράζουν μεγάλες γάτες στο θλιμμένο Σερενγκέτι. Η τρέχουσα δεκαετία θα ασχοληθεί κυρίως με τους γεννηθέντες στην αυγούλα του ψυχρού πολέμου, που ήταν ένας σινεμά βεριτέ κόσμος εικόνων. Έως τότε, πρέπει να ανακαλύψουμε «ινφλουένσερς» και «ινσταγκραμίστας» ήτοι αξιόλογους μετεφήβους που κουρεύουν αυγκά.
Σε αυτήν τη φάση, οι συγγραφικές ιδέες δε λείπουν, μήτε η πρέπουσα δόση μελαγχολίας και θανατοπληξίας. Μόνον που ο οργανισμός, αυτό που παράγει, το εννοεί.
Κι αυτή η ρημάδα η μνήμη, δε λέει να στομώσει, ο φόβος των πραγμάτων που θα έλθουν δεν ακυρώνεται και οι ιδιοτροπίες, ειδικά οι γεροντικές, περνάνε ζάχαρη.
Τελικά, το να είσαι κουλτουριάρης, σε καθιστά άτρωτο στα βέλη. Ειδικά όταν η φυλή του βάφει κόκκινα τα αφτιά, για να λαθεύει ο τοξευτής.