Είδα όνειρο με γάτες και ήταν έντονο όνειρο. Βρισκόμουν σε μια κουζίνα κι άνοιξα την πόρτα για να βγω σε πλακόστρωτη αυλή που είχε στοιχεία από αυτή στο πατρικό μου. Η αυλή ήταν γεμάτη γάτες, πολλές, πάνω από είκοσι, οι οποίες σύμφωνα με το όνειρο ήταν οι γάτες που πέρασαν από τη ζωή μου. Άλλες χαμένες, άλλες πεθαμένες και όλες λησμονημένες. Και θυμήθηκα τα πάντα για την κάθε μια, πώς είχε έρθει κοντά μου, πόσο καιρό έζησε μαζί μου, πώς χάθηκε ή πώς πέθανε. Θυμήθηκα τα ονόματα, όλα. Ολική επαναφορά, πλήρης λεπτομερειών και μαζί της βάρος απώλειας.
Άρχισα να ξυπνώ και καθώς έβγαινα από το όνειρο προσπαθούσα, μ’ όση δύναμη μπορούσα, να γραπωθώ από τη μνήμη. Το πάλευα μα ήταν αδύνατο. Το κάθε όνομα, η κάθε ιστορία διαγράφτηκε από λήθη. Swallowed by the dark. Απέμεινε η εικόνα των γατιών στην αυλή, η αίσθηση απώλειας και μια απορία.
Έψαξα στο Google και βρήκα κάτι που έτσι κι αλλιώς γνώριζα. Τις γάτες τις πιάνει ο οίστρος στους έξι μήνες και η κυοφορία βαστά περίπου δύο μήνες. Έτσι, κάθε οκτώ μήνες έχουμε μια νέα γενιά ή τρεις γενιές κάθε δύο χρόνια.
Πολλά χρόνια και γατιά, δίχως ονόματα, ο αλγόριθμος της αναζήτησης δεν εισχώρησε στο όνειρο.