Μπορεί να φανεί παράξενο που νεκρολογώντας την Άννα Καρίνα, θρηνώ για τον Γκοντάρ.
Τον Γκοντάρ δεν θα του δώσει διαχρονικό σωσίβιο η μελαγχολία του, κατευθείαν από τον Κήτς και τον Μυσσέ, μήτε ο αριστερισμός του, και ο τρόπος της αφήγησης στις ταινίες του. Του αποδίδω ικανότητα όχι συνήθη, στην τέχνη των παραπομπών (που εγκαίρως κατάκλεψε και βανδάλισε ο Γούντι Άλλεν) και στην τοποθέτηση χρονοκάψουλας σε όλες του τις ηρωίδες. Και παραπάνω από το Sauve qui peut (la vie) ομολογώ πως δεν παρακολούθησα μήτε την οπτική, μήτε τις ιδέες του. Εικόνες, από τον 1965 είχα να δω. Από το Αλφαβίλ και τον Τρελό Πιερό.
Εκεί που έλειωνε, ήταν στον χειρισμό ηρωίδων που έμοιαζαν εναρμονισμένες με την ηγερία του.
Και δεν λησμονώ πόσο άντλησε έμπνευση (σαρκαστικά το αναγράφω) από την σύντροφο που εντέλει έγινε ηγερία του, καθώς αναζητούσαν, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τον εσωτερικό τους σφυγμό, που τον ανακάλυπταν στους σκολιούς διαλόγους της Αλφαβίλ και στα τόσο χαρακτηριστικά πρωτόλειά τους.
Σε κάθε περίπτωση, όλα παίχτηκαν όταν η απελπισία του σκηνοθέτη περιήλθε αλώβητη σε μία παρλάτα, την Εσκεβουμεμέ που κρατάει ελάχιστα και ελπίζω να δείτε. Εννοώ αυτό: