Εξαιτίας της κρίσης και των μνημονίων, η δεκαετία του δέκα επανέφερε πίσω την πολιτικοποίηση. Στο κλείσιμό της, η επιστροφή στην κανονικότητα που ευαγγελίζεται η νέα κυβέρνηση, είναι ακριβώς η επιστροφή στο απολιτίκ. Επειδή η πραγματικότητα έχει συχνά – πυκνά αναποδιές, το απολιτίκ θα κινδυνεύσει από τον τρόπο χειρισμού του προσφυγικού – μεταναστευτικού. Αλλά και να κινδυνεύσει, προς τα ακόμη δεξιότερα θα κινδυνεύσει, οπότε μάλλον μικρό το κακό, οπότε ο τρόπος μάντρωσης και ενσωμάτωσης των γηγενών εκλογέων πάλι θα βρεθεί. Επειδή η πραγματικότητα έχει συχνά – πυκνά αναποδιές, το απολιτίκ θα κινδυνεύσει κι από τυχόν μπάχαλα με την Τουρκία. Από την άλλη, μια εθνική συσπείρωση κι ένα όλοι μαζί οι Έλληνες ξεχνάμε τις επουσιώδεις διαφορές μας και γινόμαστε ένα, μπορεί να μην υπάγεται στην έννοια του απολιτίκ, αλλά στην θέση των αντικρουόμενων πολιτικών αφηγημάτων τοποθετεί ένα υπέρτερο πατριωτικό, που αν δεν το αποδεχτείς χωρίς ενστάσεις εξοβελίζεσαι ως προδότης, μειοδότης, εθνομηδενιστής.
Χρησιμοποίησα τη λέξη «μπάχαλα» για τα ελληνοτουρκικά. Προ ημερών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να προβοκάρει την κυβέρνηση, μίλησε για μπαχαλάκηδες του λευκού κολάρου, για μπαχαλάκηδες που φορούν γραβάτες και κουστούμια, αναφερόμενος στους υπόπτους για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, απέναντι στους οποίους ισχυρίστηκε ότι δεν ισχύει το δόγμα «νόμος και τάξη», καθώς ψηφίστηκε νομοθετική διάταξη ευνοϊκή των συμφερόντων τους. Η φράση μου φάνηκε άστοχη, καθώς στο μυαλό μου τουλάχιστον, όσα κι αν καταλογίσει κανείς στους κανονικούς μπαχαλάκηδες (και στο μυαλό μου όντως μπορείς να τους καταλογίσεις διάφορα), δεν παύουν να βρίσκονται στον αντίποδα εκείνων που ξεπλένουν μαύρο χρήμα, δεν παύουν να εκπροσωπούν δυο μάλλον εντελώς διαφορετικές εκδοχές συμπεριφοράς, δυο μάλλον εντελώς διαφορετικά αξιακά συστήματα, δυο μάλλον εντελώς διαφορετικές εκδοχές παρανομίας.
Αντίθετα, η φράση μου φαίνεται πιο εύστοχη όταν είναι να μιλήσουμε για θερμά επεισόδια και συρράξεις. Υπάρχει μεγαλύτερο μπάχαλο από τα παιχνίδια με τους στρατούς και τα όπλα; Εκεί χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Κυριολεκτικά το χάνει η μάνα το παιδί. Η μητέρα του Προκόπη Παυλόπουλου υποθέτω ότι δεν ζει, αλλά και να ζει δεν έχει να φοβηθεί ότι θα χάσει το παιδί της. Άλλες μάνες έχουν, νεότερων και λιγότερο προνομιούχων παιδιών. Ωστόσο μπορούμε να είμαστε σχετικά αισιόδοξοι ότι σε θερμά επεισόδια και συρράξεις θα συρθούμε μόνο με το ζόρι. Μας συνεγείρει το εθνικό αφήγημα, μας καυλώνουν τα εθνικά δίκαια, αλλά όλα κι όλα φίλοι των συρράξεων δεν είμαστε. Κι αν ακούγεται το τελευταίο ειρωνικό, κακώς ακούγεται. Καλά κάνουμε και δεν είμαστε φίλοι τους.
Δεν υπάρχει καμιά αληθινή καύλα να ντύσουν τους Έλληνες στα χακί. Στα πορτοκαλί θέλουν να τους ντύσουν των αγώνων δρόμων και του επιστροφής στην απολιτίκ κανονικότητα. Εντάξει, είναι μια κανονικότητα μετά από μια δεκαετία λιτότητας, μια κανονικότητα όπου η μεσαία τάξη ξεκινά δια υπουργικών χειλέων από τα 524 ευρώ τον μήνα. Μπορεί να ψιλοζορίζεσαι με 524 ευρώ αλλά δεν είσαι και κανένας που βρίσκεται πολύ χαμηλά. Είσαι κάπου εκεί, στην μέση. Η ελληνική μεσαία τάξη είναι σαν το αμερικάνικο όνειρο: όλοι έχουν δικαίωμα να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους εκεί. Είναι επίσης μια κανονικότητα στην οποία κοινωνικό μέρισμα θα μοιραστεί και φέτος. Τώρα αν θα είναι πολύ μικρότερο και θα μοιραστεί σε πολύ λιγότερους, ας μην ξεχνάμε ότι όσοι δεν θα το πάρουν, πέρσι ήταν κακομοίρηδες και φέτος ανήκουν στην μεσαία τάξη. Που επιτέλους έχει εκλέξει μια κυβέρνηση η οποία προασπίζεται τα συμφέροντά της. Γιατ,ί σε μια αντιστροφή του συνθήματος των ευρωεκλογών του ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ είναι με τους πολλούς. Τους κανονικούς. Εκείνους που αγαπούν πολύ την πατρίδα τους, αλλά αγαπούν ακόμη περισσότερο την κανονικότητα της ειρήνης. Εκείνους που ξέρουν ότι η αληθινή απειλή δεν είναι ο Ερντογάν, οι ΑΟΖ και οι υφαλοκρηπίδες. Αυτά ρυθμίζονται: τόσα εγώ, τόσα εσύ, θα τα βρούμε. Η αληθινή απειλή είναι όσοι έχουν εισβάλλει στην πατρίδα μας και δεν λένε να φύγουν. Οι λάθρο. Αυτούς τους έχουμε και χωρίς πολεμικά μπάχαλα. Αυτούς μπορούμε να τους έχουμε και πρέπει να τους έχουμε με το «νόμος και τάξη».