Ναι, καλά

Εvery word [s]he writes is a lie, including “and” and “the.”

―Mary McCarthy

Τον παλιό καιρό, όταν οι πωλήσεις ενός περιοδικού έπεφταν, το περιοδικό έβαζε την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο εξώφυλλο και οι πωλήσεις ανέβαιναν πάλι. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι: και ο εκδότης, και οι αναγνώστες, και η Βουγιουκλάκη που συντηρούσε το μύθο της.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν μάλλον το μεγαλύτερο λάθος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη μεταπολίτευση. Ο Μητσοτάκης τότε, με νωπό το παρελθόν της Αποστασίας, δεν είχε κανένα ηθικό ανάστημα στη Ελλάδα εκτός Κρήτης, και ο Καραμανλής, αντί να τον αφήσει να ξεθωριάσει στο πολιτικό περιθώριο με το κρητικό κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, που είχε ιδρύσει ο Μητσοτάκης το Σεπτέμβριο 1977, τον επόμενο Μάιο τον κάλεσε στη Νέα Δημοκρατία. Ο Μητσοτάκης εγκατέλειψε πάραυτα αρχές και προσωπικό κόμμα, έγινε υπουργός της κυβέρνησης και στη συνέχεια έφτασε να αναρριχηθεί στην αρχηγία του κόμματος του Καραμανλή και να εκλεγεί πρωθυπουργός. Δεν επανεξελέγη. Η πολιτική κληρονομιά του είναι ένα κόμμα εξουσίας χωρισμένο σε φατρίες.

Στα χρόνια που ακολούθησαν την έκπτωσή του απο τη  αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, ο Μητσοτάκης όδευσε και πάλι προς το πολιτικό περιθώριο. Ένας άνθρωπος τον συντήρησε ως εικόνα στο προσκήνιο: ο Αλέξης Παπαχελάς, που τον καλούσε στις εκπομπές του όποτε είχε θέμα, και ενίοτε όποτε δεν είχε. Δημοσιογράφος και πολιτικός είχαν μια ιδιαίτερη σχέση που ξέφευγε από τα συνηθισμένα όρια. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητσοτάκης επέλεξε τον Παπαχελά για να συνομιλήσει, και τηλεοπτικώς και εγγράφως, και εν ζωή και μετά θάνατον.

Τι μπορεί να πει ο Μητσοτάκης μετά θάνατον, και με πόση αξιοπιστία; Μάλλον μηδενική, όταν όλα τα πρόσωπα στα οποία αναφέρεται και θα μπορούσαν να διαφωνήσουν έχουν εκλείψει. Ο πολιτικός γνώριζε καλά τη δύναμη της εικόνας, και τη σημασία της καταγραμμένης αφήγησης όταν δεν διατίθενται άλλες για να την αντικρούσουν. Ο δημοσιογράφος που ανέλαβε να τον καταγράψει τον άφησε απερίσπαστο να δικαιώνει τον εαυτό του και τις επιλογές του και την πορεία του. Και αυτό ήταν ένα δείγμα του ανδρός Μητσοτάκη: ακόμα και στο τέλος της ζωής του, δεν μίλησε για τις δύσκολες αποφάσεις και τα λάθη του, δεν μπήκε στη θέση κανενός άλλου, δεν συνομίλησε με την Ιστορία παρά μόνον με τον εαυτό του και τον Παπαχελά.