Στο εθιμικό ράδιο αρβύλα για την σύνθεση του νέου , ακούγεται απαίσιος ο τριγμός ενός μαγγανοπήγαδου που ανεβάζει ονόματα με τον κουβά και μαζεύονται τσιριτρόνια στο φιλιατρό, να πιούν να ξεδιψάσουν.
Ειδικά επειδή κανένας δεν σοφίστηκε κάτι για τον «πολιτισμό» κυκλοφόρησαν ειδήσεις για συγχωνεύσεις, νέα και παλαιά πρόσωπα, αρέσει το ένα, βδελύττονται το άλλο, καθώς οι πολιτιστικάριοι είναι πολύ πιο ανυπόμονοι να μάθουν άν η υπουργίδα ή ο υπουργός θα είναι γονείς στοργικοί με τα νεογνά του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού έργου, αν θα υποστηριστούν οι δίκαιοι ή θα γανωθούν όλα τα μπακίρια από τους διαδρομιστές.
Λίγοι βλέπουν πως αυτός ο γαλλικόθεν θεσμός, δεκαετίες τώρα, δεν έχει σχέση με πρόσωπα και έργα, παρά με ένα παροδικό ξεφύλλισμα ματαιοτήτων και στέγασης αδικημένων ιδιοφυιών. Αλλά μη σας χαλάω τη σειρά και στο μαρμαράκι της ταφής μου, θα υπάρχει μόνον ενα «επιτέλους» και κανένα όνομα που θα προκαλεί ενοχή στις πολύμορφες ΜΚΟ του κήπου των προσδοκιών.
Για την ώρα, ψωνίζουν πολιτισμό από καλάθια και με μάρκες.