Η Τουρκία “προκαλεί”. Όχι, δεν προκαλεί. Πολιτεύεται. Εφαρμόζει ένα σχέδιο. Από τα μέρη των Κούρδων, κι έως την κυπριακή ΑΟΖ ανοιχτά της Πάφου, έχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, καταλάβει, με στρατό και διακατοχή δύο σκαφών μια μεγάλη ζώνη επιρροής.
Την Δημοκρατία της Κύπρου δεν την αναγνωρίζει και την θεωρεί «διοίκηση». Στο βόρειο τμήμα της διατηρεί στρατό και μπαινοβγαίνει. Τα κατεχόμενα τα θεωρεί «κράτος». Στα ανοιχτά της Αττάλειας, έκανε γεώτρηση και τώρα αλλού. Από την Αντιόχεια και ανατολικά, ο στρατός της κάνει επιχειρήσεις.
Η Κύπρος απειλείται, ζαγάρια! Η Ελλάδα, όχι. Θα αργήσει αυτό. Οποτεδήποτε η Τουρκία δηλώσει ότι τα στρατά της στη Βόρεια Κύπρο είναι στη διάθεση του ΝΑΤΟ, τι θα κανει το ΝΑΤΟ; Τουμπεκί; Κι αν προθυμοποιηθεί και στήσει αεροναυτική βάση του ΝΑΤΟ εκεί, τι θα της πουν οι Αμερικάνοι;
Στηθήτε να επαιτήσετε μια ενθαρρυντική «ήξεις αφήξεις» δήλωση της Ευρώπης. Της Ευρώπης που μολις κάλεσε τον Πλατινί να δώσει εξηγήσεις για την Ολυμπιάδα του Κατάρ. Της Ευρώπης που «θέλει ανεξάρτητη επιτροπή» για να διερευνήσει την αμερικάνικη προβοκάτσια στα στενά του Ιράν.
Να τα βρειτε, μας λένε. Τις διαφορές σας να λύσετε. Με επιτροπές, με ανταλλαγές οργίλων δηλώσεων.
Αφού τα πάντα είναι εμπόριο, τι έχουμε να δώσουμε στην Αμέρικα για να γλυτάρει η Κύπρος;
Φυσικά και δε θα γίνει πόλεμος. Αλλά χρειάζεται ικανούς διπλωμάτες, εμπόρους των Εθνών, ευεργέτες, ποικιλία ομογενειακής φωνής, τράμπες διαβαλκανικές, συμμαχίες που δεν τις χωράει ο νούς και αποστολή πολλών «αξιών» στον Νότιο Πόλο. Με τους Πιγκουίνους.