Σύνδρομο συγκέντρωσης προσοχής

Kαθώς βλέπεις τους ανθρώπους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και στο δρόμο όταν περπατάνε, αλλά βασικά και παντού, να κοιτάνε με τόση προσήλωση την οθόνη του κινητού τους (καθώς δηλαδή τους βλέπεις τις στιγμές που δεν κοιτάς εσύ με τόση προσήλωση την οθόνη του δικού σου), δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς: όλη αυτή η προσήλωση ως μέγεθος, όλη αυτή η προσοχή ως μέγεθος, όλη αυτή η επικέντρωση ως μέγεθος, πριν δέκα χρόνια που ακριβώς διοχετευόταν;

Η απάντηση είναι πως πιθανότατα πουθενά συγκεκριμένα. Κάποιοι λίγοι θα διάβαζαν κάποια εφημερίδα, κάποιοι λιγότεροι θα διάβαζαν κάποιο βιβλίο, κάποιοι άλλοι μπορεί να παρατηρούσαν περισσότερο τους γύρω τους και να προσπαθούσαν να πιάσουν συζήτηση (αν και αυτό το σπορ έχει πεθάνει από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα), αλλά οι περισσότεροι θα σκέφτονταν τα δικά τους, θα χάζευαν, θα ονειροπολούσαν.

Κάπως έτσι, αν όταν δουλεύεις, το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας παράγοντας διαρκούς πειρασμού διάσπασης της προσοχής, ίσως στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και αλλού εκτός δουλειάς, οι οθόνες των κινητών, για όποιο λόγο κι αν τις κοιτάς (για να σκρολάρεις, για να μιλήσεις, για να παίξεις παιχνίδια), είναι ένας παράγοντας συγκέντρωσης της προσοχής.

Σε κάθε όμως περίπτωση δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς ξανά: αν μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας έχει αποκτήσει πλέον τέτοια ερωτική σχέση με τον κόσμο που περικλείεται στην οθόνη του κινητού του, όλος αυτός ο έρωτας, όλο αυτό το μάγευμα, όλη αυτή η προσοχή από που μας ήρθε, τι αντικατέστησε και που βρισκόταν μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια;