Θα ήμουν σχεδόν ευχαριστημένη να έβγαιναν στη φόρα τα μαντάτα και να μέναμε εκεί. Στην παραδοχή της παρακμής μας. Τι ευχαριστημένη, στα σύννεφα. Στο σημείο δηλαδή, που ο τάδε πολιτικός πάει ένα ταξιδάκι στη Μολδαβία και μετά -πάντα τις σοβαρές εργασίες του-, ψωνίζει παιδιά, έφηβους, ανήλικους, δεν έχει σημασία, κατηγορείται, καταδικάζεται -λέμε τώρα-, οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κράζουν, οι σύμμαχοί του τον στηρίζουν έμμεσα και δεν βγάζουν άχνα. Θα ήμουν σχεδόν ήσυχη, αν τα πράγματα λειτουργούσαν ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να λειτουργούν σε κάθε τριτοκοσμική χώρα που το μέγεθος ενός εγκλήματος έχει αποκλειστικά να κάνει με το ποιος το διέπραξε, τί δουλειά κάνει, τί θέση έχει στην κοινωνία και πόσα λεφτά αυτός και το σόι του.
Παραδόξως αυτή τη φορά, το γαμήσαμε και ψόφησε. Το κράξιμο της αντίπαλης πλευράς ήταν ένα τσικ πιο μεγάλο απ΄ότι θα περίμενε κανείς, είναι και τα social media πια που μεγεθύνουν τρελά ακόμη και τα μη-θέματα μάλλον, οπότε άνθρωποι είναι – λέμε τώρα- και η σύμμαχη πλευρά θεώρησε καλό να βγει να κράξει κι αυτή. Και να μας πει με λίγα λόγια πως ο άνθρωπος βάλλεται για πολιτικούς λόγους μα κυρίως γιατί είμαστε… συντηρητικοί.
Πως όπως στα “κωλάδικα” ψωνίζουν γέροι 17χρονες και δεν ανοίγει μύτη έτσι και ο κύριος -κατά τ’ άλλα φοβερός άνθρωπος, μην το ξεχνάμε- που έτυχε να είναι πολιτικός μας σύμμαχος αλλά δεν τον υποστηρίζουμε γι’ αυτόν τον λόγο, ψώνισε εκεί δυο αγόρια, δεν είδε ταυτότητα, σιγά. Ούτε παιδεραστία, ούτε εκμετάλλευση ούτε τίποτα. Απλά είπε να ρίξει ένα πήδημα ο άνθρωπος και ήρθαν τώρα οι συκοφάντες αντίπαλοι και το έκαναν θέμα. Αν βέβαια η κοινωνία μας δεν ήταν τόσο συντηρητική, το θέμα θα είχε περάσει στα ψιλά αλλά τί να πεις. Διότι, αν ήταν έφηβα κορίτσια οι πόρνες που ψώνισε, δεν θα είχε συμβεί τίποτα προφανώς, το θέμα είναι που επρόκειτο για αγόρια, το θέμα είναι η ομοφυλοφιλία και όχι το πληρωμένο σεξ, ούτε η ηλικία.
Ένας πολιτικός μας λοιπόν, ένας άνθρωπος που υποτίθεται βρίσκεται στη θέση αυτή για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία, ενώ παλεύει λοιπόν για όλα αυτά τα Υψηλά Ιδανικά, στον ελεύθερο χρόνο του πάντα, αγοράζει σεξ. Ακόμη και εκεί να σταθεί κανείς, χωρίς τα όσα τραγικά ακούμε καθημερινά πως συνέβησαν στη Μολδαβία με τον τραγικό αυτό τύπο, κάτι δεν θα έπρεπε να μας κολλάει. Κάτι θα έπρεπε να μας ξενίσει. Ας το δούμε λίγο όλο αυτό ως φυσιολογικοί άνθρωποι παρακαλώ και όχι με όρους ριάλιτι σόου ή με βάση τα τραβηγμένα γιουτουμπικά που μας πασάρει κάθε μέρα η τηλεόραση για κανονικότητα.
Το ξέρω πως οι παρακμιακοί της χώρας μου νομίζουν πως είναι διαδεδομένη πρακτική για όλους στα “επαγγελματικά” ταξίδια να πίνουν, να πηδάνε επί πληρωμή και να παρτάρουν ασύστολα, όμως κάποιος πρέπει να τους διαφωτίσει πως αυτά τα πράττουν μόνο κάτι καμμένοι που προφανώς καταπιέζονται να προσποιούνται τους κανονικούς ανθρώπους, οπότε ναι, χρειάζονται απελπισμένα ένα απάνθρωπο διάλειμμα για να την παλέψουν. Το ξέρω πως ακόμη πιο πολλοί παρακμιακοί της χώρας μου πιστεύουν πως το σεξ είναι κυρίως εξουσία και πως η πλειοψηφία όσων εκδίδονται έκαναν απλά μια επιλογή καριέρας, όμως κάποιος πρέπει να τους διαφωτίσει πως αυτά τα πίστευαν στον μεσαίωνα.
Πρέπει επιτέλους να τους το σκάσουμε στα μούτρα πως ο κανονικός κόσμος δεν αγοράζει σεξ, δεν προτιμά καν νεαρά ανήλικα αγόρια μα ούτε και κορίτσια, δεν θα αγόραζε έφηβους για σεξ ακόμη κι αν είχε όλα τα λεφτά του κόσμου. Όλο αυτό είναι, αν όχι τέρμα άρρωστο, τουλάχιστον μίζερο και πραγματικά, αν όντως δεν επρόκειτο για ανήλικα μα “απλά” δεκαπεντάχρονα αγόρια που εκδίδονται νομιμότατα ή ακόμη και κορίτσια, συνεχίζει να είναι εξίσου άρρωστο.
Για τον υπόλοιπο κόσμο, ένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καθ’ όλα αξιοσέβαστος, αξιοπρεπής, ειλικρινής, τίμιος και δεν ξέρω γω τι άλλο λένε όλοι αυτοί σε ομιλίες και συνεντεύξεις, εκτός μόνο από τη στιγμή που πρόκειται να επιλέξει ερωτικό παρτενέρ. Δεν γίνεται δηλαδή να μου επιβάλλει κάποιος ως αποδεκτό αυτό το πράγμα. Δεν κρίνω κάποιον εννιά με πέντε, δεν γίνεται να έχει ωράριο ή ελαφρυντικά κάποιος που αυτά που κάνει τις μισές ώρες είναι εντελώς αντίθετα από αυτά που υποτίθεται διαφυλάσσει τις άλλες μισές. Δεν γίνεται. Αυτό το κατηγορητήριο θα έπρεπε να αρκεί: “είναι ένοχος για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων, άνω των 15 ετών, έναντι αμοιβής”. Τελεία.
Και δεν είναι τα λεφτά, άλλη μαλακία κι αυτή. Αν δηλαδή κάποιος έρθει και μας “κεράσει” έναν δεκαεφτάχρονο ή μια δεκαεφτάχρονη πόρνη, τί, θα πούμε ευχαριστώ και θα τον πηδήξουμε; Ας συντονιστούμε λίγο, η πορνεία γενικώς θα έπρεπε να είναι κάτι μη αποδεκτό. Είμαστε αρκετά ώριμοι πια και έχουμε μια κάποια πληροφόρηση ώστε να γνωρίζουμε πως δεν είναι επιλογή αυτό το πράγμα, πως κύριο λόγο στην πορνεία παίζει η βία, η εξάρτηση, η οικονομική ανάγκη ή μάλλον η πλήρης εξαθλίωση, ώστε ένας άνθρωπος να φτάσει να ασκήσει το πιο αρχαίο -ή μάλλον, το πιο επικίνδυνο- επάγγελμα αντί του κυρίαρχου και παιδικά βολικού “τα θέλουν”.
Είμαστε σε θέση να κρίνουμε πως δεν γίνεται μια γυναίκα, ένας άντρας πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί, ένα έφηβο παιδί γαμώτο να συνουσιάζεται -στην καλύτερη- με 20 και βάλε αγνώστους την ημέρα και να είναι με σώας τα φρένας έπειτα από αυτό, πόσο μάλλον χαρούμενο που έχει γεμάτη τσέπη, ή μάλιστα να έλκεται και ερωτικά από όλους αυτούς ή έστω, να μην τρέχει μία. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι δεν γίνεται να μιλάμε για ισότητες, σεβασμούς και αξιοπρέπειες και παράλληλα να θεωρούμε αποδεκτή την πορνεία, πόσο μάλλον να αγοράζουμε και υπηρεσίες ανηλίκων/εφήβων/ανθρώπων.
Αυτές τις μέρες, κατέληξα να ξηλώσω από τον RSS reader τα feed του in.gr και της Καθημερινής. Δεν ήταν τόσο το ότι στρατεύονται υπέρ ή κατά της κυβέρνησης. Άλλωστε σχεδόν δεν υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα, χώρια που σιγά, είναι άσκηση δημοτικού να καταλάβεις τις συμπάθειες -για να το θέσω ευγενικά- κάθε μέσου. Αυτό που με φούρκισε στα συγκεκριμένα δύο όμως, ήταν πως επέλεξαν το συγκεκριμένο γεγονός για να το κάνουν. Πως δεν δίστασαν πρώτα να το αγνοήσουν -λες και είμαστε καμιά Τουρκία ή λες και είμαστε στα 80’s- και έπειτα να το καλύψουν αναγκαστικά, μα παρουσιάζοντάς το πια ως κανονικότητα μόνο και μόνο διότι ο κατηγορούμενος ή μάλλον ο καταδικασμένος, ανήκει στο στρατόπεδο που αβαντάρουν. Ναι, παρακμή.
Μερικές φορές, σε ακραίες καταστάσεις, όταν ξεφεύγουμε τόσο μα τόσο πολύ, αναρωτιόμαστε όλοι πού είναι οι διανοούμενοι να μας διαφωτίσουν. Τους περιμένουμε ως μάννα να μας ταΐσουν δυο λόγια ανθρωπιάς, σοφίας ή έστω κοινής λογικής. Κάποιες φορές εξαφανίζονται ενώ κάποιες άλλες ευχόμαστε τελικά να μέναμε αδαείς και πειναλέοι:
[συγνώμη προκαταβολικά που παραθέτω ολόκληρο το κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, μα είχα καιρό να σοκαριστώ τόσο με κείμενο]
Οταν διάβασα ότι ο Νίκος Γεωργιάδης καταδικάστηκε για παιδεραστία από το δικαστήριο εφρικίασα. Τον άνθρωπο δεν τον έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, μου είναι μάλλον αδιάφορος, το ύφος του καλοβαλμένου και πολλά υποσχόμενου δεν μου είναι συμπαθές, και, όταν σε όλα αυτά προστέθηκε η καταδίκη της παιδεραστίας, προσπάθησα να τον βγάλω απ’ το μυαλό μου. Είναι ζήτημα ψυχικής και πνευματικής υγιεινής. Ο Πλάτων τα λέει ωραία στο «Συμπόσιο», πλην όμως η παιδεραστία παραμένει ειδεχθής, ακόμη κι αν δεν είσαι νεοπουριτανός, θύμα της πολιτικής ορθότητας και του Χόλιγουντ, που παλεύει για τον εξαγνισμό των ηθών στην παγκόσμια δημοκρατία. Είναι και θέμα αισθητικής. Οσο κοτσονάτος κι αν είναι ο γηραλέος που αγκαλιάζει την εικοσάχρονη συνοδό του, το θέαμα, αν γίνει δημόσιο, είναι τουλάχιστον θλιβερό. Κι όμως είναι σχεδόν κοινότοπο. Θυμάμαι μια φωτογραφία του γηραλέου Χένρι Μίλερ με τέσσερα κορίτσια που φορούσαν μπικίνι. Πόσων ετών ήσαν; Δεκαέξι, δεκαεπτά, είκοσι; Ηταν φωτογραφία σαν λογοτεχνικό δοκίμιο: ο συγγραφέας, σημαντικός, ειρήσθω εν παρόδω, και το θέμα του. Ο συγγραφέας που φωτογραφίζεται με το θέμα του για να αποδείξει ότι το θέμα του, τα κορίτσια, είναι πιο δυνατό από τον ίδιο.
Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι υπέργηρος. Και η περίφημη παιδεραστία του αναφέρεται στη συνεύρεσή του με κάποια δεκαπεντάχρονα. Μπορεί η ερωτική επιθυμία για ένα δεκαπεντάχρονο να θεωρηθεί παιδεραστία; Οταν ετέθη το θέμα της ψήφου στα δεκαεπτά, ήτοι στα δεκάξι, είχα γράψει ότι θα πρέπει να αναθεωρηθεί και η ηλικία βάσει της οποίας θεωρείται κάποια ή κάποιος ερωτικά ανήλικος. Δεν είμαι νομικός. Ομως ο κ. Αντύπας Καρίπογλου, πρώην αντιπρόεδρος της Δράσης, είναι. Και στην ανάρτησή του στο Facebook έγραψε ότι αποπλάνηση θεωρείται αν η ανήλικη ή ο ανήλικος είναι κάτω των 14 ετών. Κατέγραψε επίσης και τα παράδοξα της δίκης: Μεταξύ άλλων, απουσία της δικογραφίας στη Μολδαβία, η οποία δεν απέδωσε καμία ευθύνη στον κ. Γεωργιάδη. Καταδίκη βάσει μαρτυριών άσχετων με την υπόθεση. Και εννοείται προσπάθεια ενοχοποίησης ολόκληρης της Ν.Δ., με ναυαρχίδα την ανεξάρτητη «Αυγή», η οποία κυκλοφόρησε χθες με λευκό πρωτοσέλιδο και τίτλο «Δεν υπάρχει θέμα» – για τη Ν.Δ. και το μέγα σκάνδαλο.
Στοιχειώδες, κ. Γεωργιάδη. Βλέπεις ένα πρόσωπο που σε διεγείρει. Ρωτάς τι ζώδιο είναι και αμέσως μετά ζητάς ταυτότητα ή τουλάχιστον μια υπεύθυνη δήλωση όπου να εμφανίζεται ευκρινώς και ολογράφως η χρονολογία γεννήσεως, έτοιμη για το ΚΕΠ. Ετσι γίνονται τα πράγματα. Αλλιώς πώς θα πάει μπροστά η Ελλάδα;
Τάκης Θεοδωρόπουλος, Καθημερινή
Ο κος Θεοδωρόπουλος στο δίλημμα νόμιμον vs ηθικόν διαλέγει με χάρη το πρώτο και μας τη λέει κιόλας με ένα βαθιά φιλοσοφημένο ερώτημα: “Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι υπέργηρος. Και η περίφημη παιδεραστία του αναφέρεται στη συνεύρεσή του με κάποια δεκαπεντάχρονα. Μπορεί η ερωτική επιθυμία για ένα δεκαπεντάχρονο να θεωρηθεί παιδεραστία; ”
Η ψύχραιμη απάντηση είναι ότι σε μία σχολική τάξη για παράδειγμα, γεμάτη με 15χρονα -ακόμα και 18χρονα θα τολμούσα να ομολογήσω-, το τελευταίο που θα ήθελα από έναν πραγματικά ενήλικο θα ήταν να κοιτάει κώλους.
Αναγνωρίστε μου παρακαλώ, πως σταματώ αυτό το κείμενο εδώ.