Aπό αυτήν την περίφημη επιστολή του Σεφέρη στην μετέπειτα σύζυγό του και σύντροφο ζωής του Μαρώ, θέλω να μιλήσω λίγο για το υστερόγραφο. Η επιστολή τελειώνει ως εξής:
«Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα.
Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.
Γιώργος
[Υ.Γ] Γράψε μου δυο λόγια, μόλις λάβεις το γράμμα. Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνσή μου»
Αμέσως μετά το «δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς», κι αφού έχουν προηγηθεί φράσεις όπως «Σκέπτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα χάνουνται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω» κι αφού έχει περιγράψει τον εαυτό του ως «έναν υπνοβάτη ή σαν έναν τυφλό» που την «ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά», στο υστερόγραφο έρχεται η πραγματικά πιο σπαρακτική φράση. Στο υστερόγραφο της γράφει αλλιώς και ταυτόχρονα δεν της γράφει αλλιώς. Στο υστερόγραφο παύει να υπνοβατεί, ανακτά την όρασή του, όλα παύουν να χάνουνται και ξαναβρίσκονται, ο λόγος φεύγει από το περιεχόμενο της μεταξύ τους επικοινωνίας και πηγαίνει στην διαδικασία της. Στο υστερόγραφο παύει να της γράφει ως λογοτέχνης -έστω ως ελεεινά καυλωμένος κι ακόμη πιο ελεεινά ερωτευμένος λογοτέχνης- και της λέει κάτι χρηστικό και ταυτόχρονα καίριο, όσο πιο καίριο γίνεται: γράψε μου κι εσύ, απάντησέ μου, πες μου κι εσύ πόσο με αγαπάς και πόσο με θέλεις, αλλά πρόσεχε να είναι η διεύθυνση σωστή.
Ειδάλλως, η δική σου επιστολή, η δική σου αγάπη, η δική σου ελεεινή καύλα, είτε θα μείνει ανεπίδοτη, είτε θα φτάσει σε λάθος παραλήπτη. Κι εγώ θα σκεφτώ από τη σιωπή σου τα χειρότερα. Tην σιωπή σου που δεν θα είναι σιωπή, αλλά μόνο ένα λάθος.
Και δεν υπήρξε στην ιστορία των μονομερώς ερωτευμένων ανθρώπων φορά που η σιωπή του άλλου να μην ερμηνεύτηκε και ως πιθανότητα λάθους. Μήπως δεν απάντησε επειδή δεν έλαβε τη δική μου επιστολή; Μήπως δεν έχει μπαταρία για να στείλει τη δική της; Στην ερωτική επικοινωνία δεν είναι το περιεχόμενο το κρίσιμο. Είναι η διαδικασία. Είναι η απρόσκοπτη ροή της. Η συνέχειά της. Το μη ανεπίδοτο. Η μη διακοπή της. Η μη σιωπή.
Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνσή μου. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Πες μου ό,τι θες, αλλά φρόντισε να φτάσει η απάντησή σου σε μένα. Να ξέρω. Να μην εικάζω. Να έχω να αντιμετωπίσω τα λόγια σου κι όχι τη σιωπή σου.