Aπό την θεωρία «είναι διάφορα οι άνθρωποι, ρεζίλι γινόμαστε» στην νέα θεωρία «ε, μερικοί θα μάθουνε τα κατατόπια και μπορεί να την καταβρούμε μαζί τους»
Εννοώ την στάση της Δεξιάς, ως προς τον Σύριζα.
Δεν το βλέπετε, οι ηγήτορες της Νέας Δημοκρατίας, το επερχόμενο φιάσκο;
Η τρόικα που συμφώνησε και εξέλεξε ηγεσία σε αυτό το κόμμα, δεν ταυτίζεται με την τρόικα που κατά συνήθειο την κυβερνούσε!
Άλλο Μητσοτάκης, Γεωργιάδης, Τζιτζικώστας, άλλο μητσοτακικοί, καραμανλικοί και σαμαρίζοντες!
Μετρημένα τα «όχι» που άκουσε η παρούσα κυβέρνηση από τον Σαμαρά. Ευμενή υπονοούμενα υπέρ του πρωθυπουργού διαρρέουν από την καραμανλική παράταξη.
Η νίκη της Γεννηματά υπέρ της «Κεντροαριστεράς» της, τονίζει το δεύτερο συνθετικό: «αριστερά».
Για μένα, η στάση του Σύριζα και η στάση Καραμανλή, είναι ακόμη στα μπετά και στο καραγιαπί. Σα να βλέπω τα εμπόδια για τη συνεργασία τους: «για να τα βρούμε, πρέπει να μετακινηθείτε προς το κέντρο. Επομένως, οι δυστροπούντες συριζαίοι, πρέπει να υποστούν μιας μορφής έξωση. Όπως συνέβη και στις εκλογές του 2015. Όσοι κι αν ξαναπολιτευτούν, μετά την έξωση, αριστερά του Σύριζα, δεν θα ευτυχήσουν ως ψηφισμένοι αντάρτες».
Φαντάζει πολύ ελκυστική, για πολλές ομάδες πληθυσμού και ομάδες πολιτικών, η περίπτωση ενός Τσίπρα και συντροφίας που ασκεί ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατία!
Αλλά πώς «γλυτώνουμε» από τους «43» και τους συναφείς ιδεολογημένους;
Δια της έμμεσης δυσφήμισης. Ρουβίκωνες, μπαχαλάκια, άδειες εξόδου και αποφυλακίσεις, Γαβρόγλου και Πολάκης (για το στυλ μιλάω) ανάγκη πάσα να φορτωθούν στους «επίμονους κηπουρούς» που χαλαρώνουν τα λουριά και ανησυχούν τους «νοικοκυραίους».
Ο Σύριζα δεν ανακατεύτηκε με τον στρατό, με τον Προεδρικό «πατριωτισμό», με τις λέξεις που κάνουν τζιζ και με ηχηρά παρόμοια. Οι ΑΝΕΛ, που ανέλαβαν αυτή την ευθύνη, δεν είναι στο απυρόβλητο όπως παλαιότερα. Ένδειξη πως πρέπει να κάνουν χώρο, σε αυτά τα ζητήματα, σε νέους υποψηφίους εταίρους.
Λάου λάου, κι όσο μαγειρεύεται η μπουγιαμπέσα, ανεπαισθήτως η τιμονιέρα στρέφει προς το κέντρο. Είναι ζήτημα χρόνου, οι προσαγωγές να μετατραπούν σε συλλήψεις.
Το αργό κλείσιμο της ψαλλίδας στις δημοσκοπήσεις, και μερικές, όχι και τόσο απλόχωρες δηλώσεις συγκρατημένης ανοχής του Τόσκα (ειδικό πρόγραμμα προστασίας της Χαριλάου Τρικούπη, ανάγκη να βρεθούν και να διωχθούν οι χρήστες φωτοβολίδας) είναι για μένα τάσεις του μέλλοντος.
Η αψυχολόγητη, μα τελείως, απόφαση Κουβέλη να πάψει να εκπροσωπεί μια «δεξιά πτέρυγα» στον Σύριζα, και να ασκήσει, με δεκανίκια, μια μορφή κυβερνητισμού, αναγκάζει τον Τσίπρα να επινοήσει μια τέτοια πτέρυγα. Αλλά δεν είναι τόσο χάχας να την δημιουργήσει ο ίδιος. Πρέπει να φανεί πως είναι απαίτηση μελλοντικών εταίρων σε μια πιθανή κυβέρνηση.
Κι εδώ, μπαίνει, η νικήτρια Φώφη. Η «κεντροαριστερή». Πόσα στελέχη της θα συνταχθούν με τον Μητσοτάκη; Χμ. Ενώ, αν δεθεί, έστω υπό όρους, με την κυβέρνηση του αύριο, στην ουσία, αναδημιουργεί ένα μόρφωμα νεοΠΑΣΟΚ, από προσχωρήσαντες στον Σύριζα πασοκείς που θα δουλεύουν πλάι πλάι με τους έως σήμερα συναδέλφους τους στην απέξω.
Η πιθανότητα αυτή (Τσίπρας, Κέντρο, καραμανλικοί, συγκυβερνούντες κατά το πρότυπο Σύριζα- ΑΝΕΛ, ) δεν μου φαίνεται και τόσον αδιανόητη.
Το κλειδί σε αυτά, είναι η επιμονή της κυβέρνησης να επιθυμεί διερεύνηση υποθέσεων μετά το 2009/2010. Παρά την ρητορική καταγγελία της μεταπολίτευσης.
Τελειώνω: πρόκειται για μια μετάγγιση που εύχεται από καρδίας ο λεγόμενος «εξωτερικός παράγοντας». Κι αυτά, μπορεί να γενούν, από σήμερα, έως την «κρίση» για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν όψει της εκλογής του, το 2020.
Αυτή είναι η μη έγκυρη γνώμη μου.
Leave a Reply