oh the glassy towns are fucked by yaks*
Η υπεράσπιση κατηγορουμένου, ένα απαράγραπτο νομικό δικαίωμα. Ο παραστάτης ενός ανθρώπου που δικάζεται, προσελκύει τον θαυμασμό ή το σάστισμα του μεγάλου κοινού, καθώς απαιτεί οξύνοια, επιμονή, άντληση επιχειρημάτων από συχνά ξεχασμένες διατάξεις και βέβαια, έναν «κώδικα δικανικής άμυνας» που έχει αναδείξει τον αδύναμο κρίκο μιας ετεροβαρούς σχέσης, ήτοι αυτόν που κατηγορείται δικαίως ή αδίκως και τον υπερασπιστή του.
Τελευταία, και το εννοώ το «τελευταία», δύο συνήγοροι υπεράσπισης με οργίλον τρόπο, αρνούνται, σχίζοντες τας καμιζόλας των, την όποια ενοχή των πελατών τους και φτάνουν στο σημείο να μηνύουν δικαστές και να κλειούν τα τηλέφωνα σε όποιον ρωτάει κάτι παραπάνω. Ο είς κυριαρχεί, αλλά ο άλλος, ο πρόφατος, φέρεται ως ο Λυαίος στα μάγγανα, δηλαδή βανδηλικώς. Αμφότεροι δεν αφήνουν γατί να μη το κουρέψουν. Αλλά οι δικασταί, προφυλάκισαν τους πελάτες των επί το συναμφότερον και όχι βέβαια διότι τσαντίστηκαν.
Μια ζωή ήπιος και μασών το ήλιον της Δικαιοσύνης αντί χαρουπιού, τείνω να ερμηνεύσω την στάσιν των ως αυτοάνοσον πανδημίας βουζούνι.
*στίχος του Frank o’ Hara