Δεν ξέρω γιατί λένε «γαζέλα της Μυκόνου» την Ελίζαμπεθ Ελέτσι που πέρασε στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης του πρόσφατου survivor (φέξε μου και γλύστρησα) αλλά πριν σκοτεινιάσει την είχα έτοιμη να εγκαταλείψει το πάλκο. Δεν την είχα ξαναδεί στη ζωή μου, αλλά έτυχε και παρακολούθησα σκηνές από τους όρκους του Μπάιντεν, το απαίσιας προέλευσης ερώτημα «άραγε αυτή η αμερικάνικη διακυβέρνηση μας συμφέρει ως Έλληνες;» και κατάλαβα, να μη πολυλογώ, πως μας αγαπάνε ως άτομα και ως Μύκονο και ως εράσμιους συμμάχους, αλλά αν θέλεις να διαγνώσεις τι πρόκειται να γενεί, καλύτερα να βλέπεις τι πράττουν οι Γερμανοί: δεν πρόλαβε να δει ηλιοβασίλεμα ο Τραμπ και τον απαρνήθηκαν, μεταφέροντας το άγχος τους μη και ξωκείλει στους Ρώσους η Τουρκία, εκφράζοντας με μια στροφή περί την ύπαρξή τους πως η Ελλάδα αντέχει την καλωσύνη στις λυκοποριές και δεν έχει ανάγκη από χάδι.
Αυτή η έκλειψη του Τραμπ και το ιστορικό της πορείας του προς τα υδατώδη ριζιμιά δάση της Φλόριντα σκίαζε ό,τι κι αν έλεγε ο Μπάιντεν, όσο κι αν οι τεχνικοί ίδρωναν με υπερμηχανήματα να καλύψουν τα φάλτσα της Λάιηντη Γκάγκα στον εθνικό τους Ύμνο. Ο νέος Πρόεδρος έπραξε το σωστό κατά την ταξική του αίσθηση, αλλά εκατομμύρια οπαδοί του Τραμπ στοιχηματίζω πως κατέληξαν ομοθυμαδόν στην ανόητη σκέψη «άρα ο γέρων μας φοβάται, βουρ λοιπόν στο κόμμα των Πατριωτών».
Ενώ αυτά συνέβαιναν στη Ουάσινγκτον, η Ελλάς συμφωνούσε στους υποτροπικούς ίδρωτες των Σαρβαηβεριζόντων που είχαν τρεις υποψηφίους να επιλέξουν προς αποχώρηση: ο Περικλής ήταν αρκούντως κακιασμένος και χολερικός τείνων στο επτανησί που λάτρευε παλαιόθεν τις γαζέττες, άρα το παιδί καταδιώκεται, η Ανθή Σαλαγκούδη έφεξε από την λόρδα και τα μάτια της εξείχαν σαν του Κεντέρη όταν τον έψαχνε η Wada του πνεύματος, ας ψηφίσουμε να φεύγει αυτή η μαυρούλα, η αραπίνα Ιεζαβέλ, η δήθεν Ελιζαμπέτα, που δεν ταιριάζει με το νεοελληνικο τοπίο του οποίου η φαιδρά πορτοκαλέα είναι, εκτός της δάφνης και της ελιάς, το μόνο φυτό που αντέχουμε.