Ω, έχει πολύ γούστο η προεργασία ενός ανασχηματισμού. Αν εξαιρεθούν μερικές φανταχτερές είσοδοι (και έξοδοι) από τη Μεταπολίτευση και δώθε, οι πολιτικοί που θα συνεχίζουν να καταστρέφουν την χώρα ολικώς ή μερικώς, πολύ σπάνια προσκομίζονται για αποκεφαλισμό στον βωμό της κυβέρνησης. Ενίοτε τους περιμένει προαγωγή προς μια απολύτως αχρείαστη θέση, όπως είναι η Αντιπροεδρία, ή μια κενή σαρκοφάγος ονόματι «Υπουργείο Επικρατείας». Άλλοτε, το άτομο που αισθάνεται πως τον περιμένει στη στροφή η ταμπέλα «Δημόσια Έργα» άρα κινδυνεύει να χωθεί στη λακκούβα της λησμονιάς, ενεργοποιεί τον ή τους φιλικούς καναλάρχες (αυτό είναι φιλικόν ψώμμα, διότι ο καναλάρχης είναι συνήθως ένας και μοναδικός) ήτοι του τηλεφωνεί γονατιστός προκειμένου να διατηρηθεί, ή ζητά ηλεκτροπληξία, ήτοι ανώδυνο θάνατο.
Φυσικά, ο πρωθυπουργός έχει νταουνιάσει από άχρηστους καταλόγους ποθητών υποψηφίων που του προσκομίζουν κυρίως αυτούνοι που θέλει να διώξει, οπότε λειτουργεί ένας φρικτός μηχανισμός: είτε παίζει μερικές θέσεις κορώνα γράμματα, ή βγαίνει κρυφά και αξημέρωτα κάτω από ένα δέντρο και ακούει τον χρησμό που του ψιθυρίζει η φυλλωσιά του. Αν είναι χειμών και μάλιστα βαρύς, προσέχει από το παράθυρο την φορά των σερπαντίνων, εάν πλησιάζουμε το Τριώδιο ή επιτέλους δέχεται ένα ηρεμιστικό που του προτείνει η σύζυγος επί μήνες, κι αυτός ξεγλυστράει με έωλες δικαιολογίες. Τυχαίνει βλέπετε, ως αρχαίο ντουγάνι στην φυτολογία, να ακούει συστηματικά φυλλοβόλα δέντρα.
Αρκούν οι γενικότητες.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει έναν πρωτοφανή, τεράστιο αριθμό στελεχών. Κι άλλες φορές υποτιμούσαν οι κυβερνήσεις τα στελέχη του Δημοσίου, αλλά τέτοιος έρωτας προς Ειδικές και Γενικές Γραμματείες, δεν ματάγινε. Αυτές οι μαζώξεις «καλών παιδιών» μπορεί να σώζουν ανθρωπότυπους όπως η Κεραμέως, ο Μηταράκης και ο Κικίλιας, αλλά ο ευγενής, ντιλετάντης, κάπο ντι φαμίλια πρωθυπουργός, πρέπει να κουνήσει με κάποιον τρόπο τον γρίπο, μπας και τσακώσει στην κυβερνητική λιμνοθάλασσα, κανένα τοπάνι, καμιά αυγωμένη σάλπα (για τον Μάιο). Δύσκολα θα την βγάλει πουλώντας αλάτι από τις αλυκές. Απαντά όθεν καθημερινώς προς εαυτόν, στρώνοντας την ίδια πασιέντζα: ονοματίζει ως Σαμαρικούς τους παπάδες, ως καραμανλικούς τους βαλέδες και κρατά τους άσσους επειδή τον συμβούλεψε το χαρτόμουτρο της γειτονιάς ή διαδόσεις του ιπποδρόμου. Φυσικά, η πασιέντζα δεν βγαίνει, διότι με 19 μήνες διακυβέρνησης, οι δέκα υπό πανδημία, ρίχνοντας μια ματιά στο βλέμμα του Αδώνιδος, καταλαβαίνει πως ο Νέος Μπουλντόζας αν δεν προαχθεί, θα ξεχάσει τα αρχαία ελληνικά που γνωρίζει και θα σχολιάζει οργίλος ως Εσσαίος ερημίτης ή Σουμμέριος σφηνολάτρης.
Με τον ίδιο τρόπο μετρώντας τα, βλέπω να καταλήγει σε έναν αξιοθρήνητα μικρόν αριθμό στελεχών προς αντικατάσταση. Τα στελέχη που εμπιστεύεται ξέρουν από πολιτική λιγότερα κι από τον ίδιο και νομίζω πως παραμένουν ως ικανοί διαχρονικοί, αφανείς πλην ουσιαστικοί σύμβουλοι, καμιά δεκαριά αμετακίνητοι και θετικά προσκείμενοι συβουλάτορες, που ο νεότερος απεχώρησε από τον βίο πριν το 1981. Οι υπόλοιποι άξιοι, άπαντες δοκίμασαν μέρος της Εξουσίας κατά καιρούς.
Στο μεταξύ, ο Καραμανλής Γ’, ο αναβλητικός και δημοφιλής νεοηγέτης, έχει πιάσει τα γιοφύρια ξεκινώντας από του Αζίζ Αγά και του Σπανού και απομένει να εκμάθει το «Τσάμπασιν» και της «Τρίχας το γιοφύριν» διότι πολλή προσφυγική ψήφος δεν βλέπω να μετατοπίζεται. Βλέπετε, οι Σαρακατσάνοι, οι εσχάτως ισχύοντες, μηδενός διώκοντος θέλουν μια απλή μη δεσμευτική ψήφο από τον καθένα μας. Μπορεί να συμπαθούν άλλα μελέτια, αλλά δεν έχουν αξιωθεί να αποκτήσουν υπεύθυνο δημοσκοπήσεων. Τον θεωρούν πεταμένα λεφτά.
Αυτός ο ανασχηματισμός, προοιωνίζεται τέτοια ένδεια στελεχών, ώστε μη μου απορήσετε εάν προταθεί κάποιος δήμαρχος ή περιφερειάρχης για ένα πόστο, έμμεση απόδειξη ότι το Κράτος τα έχει βρει μπαστούνια με την αργόσυρτη, μπακιρένια αίσθηση του «ανήκειν» στην μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια, η οποία, προς χαράν όλων ημών των χασομέρηδων υπηκόων, σύντομα θα ξεπεράσει τα νεοελληνικά επιτεύγματα αδράνειας, παραλογισμού και χρονοτριβημένου διαστήματος, εντελώς ανοίκειου προς τα ομοσπονδιακά πρότυπα. Και βέβαια, όταν θα πλησιάζει ο δικός μας θάνατος, θα ακουστεί επιτέλους μια πρόταση διαφοροποίησης του κυβερνητικού ευρωπαϊκού μοντέλου, που δεν ντρέπομαι να σας αποκαλύψω: όλα τα κράτη-μέλη θα διαθέσουν στην Κομισιόν και στην Ευρωβουλή ΟΛΑ τα αυτοδιοικητικά τους ντεσού, ήτοι Δήμους και περιφέρειες, ενώ θα κρατηθούν οι τοπικές κυβερνήσεις για τις εθνικές τους εκλογές, που θα τελούνται την ίδια ημέρα.
Αν σας φαίνεται παράλογο, εμβολιασθείτε για να βιώσετε ένα ξέφτι από το μέλλον που σας περιμένει.