[H κυρία Πελώνη, αναπληρώτρια σε κάτι κυβερνητικό, αναίρεσε τμήμα της αγανάκτησής μου όπως εκφράζεται στο άρθρο που ακολουθεί, καθώς απέκτησε εντολή να φράξει τις δεκάδες υποψηφίων πολιτικών (του κυβερνητικού κόμματος) για προνομιακό εμβολιασμό, ορίζοντας (άκρως υποκριτικά) ως «τελευταίο των Μοϊκανών» των Δημήτρη Κουτσούμπα, καθώς ο γραμματέας του ΚΚΕ ανήκει στην ομάδα των αρχηγών κομμάτων και όχι στους απαραίτητους να ρεγουλάρουν το κυβερνητικό έργο].
Aκόμη και οι Μάνφρεντ Μαν και οι Γιαρντμπερντς βγαίνουν ως μάντεις από την τιποτενιά του 1967 και άδουν μαζί με τις ουρές των υποψηφίων για εμβολιασμό:
Ha! Ha! Said the clown/ Has the king lost his crown/ Is the knight being tight on romance?
Μαζί με την «θείτσα Γκριζέλντα», την «Έληνορ Ρίγκμπι», το «Νάμπερ τεν, Ντάουνιν στρητ» ένα ιδιότυπο κοινωνικό ροκ, που επέζησε ως εμπορικό εύρημα ανάμεσα στις νέες περιφερειακές του Λονδίνου πόλεις, στον χουλιγκανισμό, στην παραδοξολογία εικόνων, στάσεων και ψυχεδέλειας, ετοίμαζε την Πανκιά και τα ορφανά της, για να την πνίξει ο Μπάρι Γουάιτ, η Ντίσκο, το Γκλαμ, οι διαστημικές στολές (υπήρχε αναχωρητισμός στο Διάστημα χωρίς διαστημόπλοιο). Ο βασιλιάς είναι γυμνός, το στέμμα ουκ εστιν έτι και οι ήρωες του free cinema αφιερώνονταν στην Ρίτα Τάσινγκαμ και στις ξανθές με φράντζα μινιφορούσες νύμφες με τα πρωτοφανέρωτα καλσόν, τις πρησμένες από τα αντισυλληπτικά χάπια.
Ακόμη δεν ξέρω πώς την έπαθα να βρίσκομαι δίπλα σε ένα «αγόρι» σαν τον Τσίπρα, ανήμερα της επετείου 47 ετών που έχασα τον πρώτο μου γιό τον Μάρκο να μοιράζεται την θερμοκοιτίδα μιας κλινικής και να το αεροβαφτίζω! Εξάλλου ο άνθρωπος γεννήθηκε όταν χάθηκε και το άλλο παιδί, ο Τίτος. Ο πόνος από την απώλειά του δεν μαλακώνει, αλλά πάντα συνηγορώ να υπάρξει σύστημα υγείας και ευγνώμον μίγμα θαυμασμού και συμπόνοιας για το αμετάφραστο λειτούργημα ιατρών και νοσοκόμων.
Έφραξε το μυαλό μου, που συνυπάρχω δίπλα με έναν χασοδίκη άψητο φούκικη, στην ίδια πορεία που θεωρεί καραγκιοζιλίκι και αισχρή «εκμετάλλα» την βελτίωση των χατιριών, από 49 και 126 «κυβερνητικούς» που θεωρούνται ευκαιρία από τα καλάθια, και εκπτώσεις από τα lidl, με τον άλλον τον ευέξαπτο πιτσιρικά ονόματι Κικίλια που εξηγεί, ο τάλας «όχι εμείς, η επιτροπή όρισε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει».
Αν βαρεθήκατε την θεωρητική παρακμή που παραμένει αναπόδεικτη, ρίξτε μια ματιά στους «Διάσημους» του Survivor, κάτι αδύναμα, ξεψυχισμένα παντογνωστάκια που έχουν βαρέσει διάλυση από τις πρώτες μέρες στους κοκκοφοίνικες, εκτός από την εγωπαθή πλην επαρκή Ταραμπάνκο, ενώ οι συνάδελφοί της έγιναν άπαντες εργοδηγοί των άλλων, άπρακτοι και φαντασμένοι.
Αδειάζει τάχιστα το απόθεμα αντοχής των Ελλήνων κι όχι μόνο. Η εμμονή στον αρνητισμό της σκέψης των ψεκασμένων, έχει ένα ελαφρυντικό: πως αρκετοί άνθρωποι αρνούνται πως η κοινωνία έχει διαστραφεί τόσο ώστε να χάνει την πολιτική της χροιά, να έχει παραδώσει την σαββατοκύριακη ενημέρωσή της στον Αυτιά και στους Τιμητές της Τύχης των συνταξιούχων, ενώ ο πολιτισμός, όταν δεν είναι μια μεγαλειώδης, στυφή μπαλαφάρα Ιδρυμάτων και μετατέχνης που την αισθάνεσαι και ποθείς να σε κόψουν κομματάκια με το αλυσσοπρίονο, είναι καβγαδάκι για τα όμβρια και άλλες αηδίες.
Από πολλές πλευρές κοιτάζω με ολότελα λανθασμένη ματιά τις πτυχές του Κέντρου που έχουν διασωθεί, καθώς ξενέρωσα με τον Σύριζα από το 2016, αλλά και η κυβέρνηση της Φαμίλιας προσπαθεί να συνθέσει εννιασύλλαβες μαντινάδες «ήθους», αναθέτοντας την Ιστορία της όχι στον Συγγραφέα του «Νονού», αλλά σε πλήξη μεταξύ Μαντά και Δημουλίδου. Επαναλαμβάνω, πριν ξοφλήσει το μαγικό φίλτρο που καταπίνει ο κόσμος, πιστεύοντας πως χαλάστηκε επειδή το 2020 ήταν «γρουσούζικο» ότι η πανδημία είναι το μόνο αποκούμπι για μια «δημοκρατία σοφής προτεραιότητας», ένα είδος μικτό αλλά νόμιμο, που να πάψει να μιμείται τόσο δουλικά την περίοδο της ΕΡΕ του 1958-1961.
Η θεολογική παράδοση της χώρας δεν είναι μισαλλοδοξία θρησκομανών. Τα ενέσιμα βάμματα που υπό προϋποθέσεις ελαχιστοποιούν τον covid-19, δεν είναι θέματα για σολομώντειες λύσεις ή για χρήση σανίδας σε κουρσάρικο. Τόσο ο έρμος ο Ζακ οσο και οι απαίσιοι που τον άφησαν κηλίδα στα πλακάκια, δικαιούνται εμβολίου. Το ίδιο και οι δολοφόνοι, οι ληστές και οι παρτοφολάδες. Αμή και τα δεκάδες μελέτια που φιλοξενούνται στη χώρα μας. Κάθε θρησκεία και κάθε πεποίθηση. Αυτό που πράττει η κυβέρνηση, να απαντά στον Τσίπρα με την οίηση του εκπροσώπου τύπου, είναι απάνθρωπη προτεστάντικη σαχλαμπίχλα. Δεν ξέρω ποια εσωτερική εγκύκλιος υπάρχει, αν υπάρχει από την Αφέντρα Ούρσουλα στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα δεν περνάει. Είναι αίσχος και όλεθρος να ονειρευόμαστε σύρματα αγκαθωτά σε όποιον δεν εκτιμούμε ή φοβόμαστε. Και η ανάγκη να υπάρξει μη ευρωπαϊκού τύπου Δικαιοσύνη, θα γίνει σε δέκα χρόνια χώρος εμφύλιος μεταξύ αριστερισμού και απολίτικου αυταρχισμού.
Το κλειδί στην γενική ανημπόρια βρίσκεται στην αδυναμία της Δικαιοσύνης να διαστείλει την αυστηρότητα από το «μπάτε σκύλοι αλέστε» και να μη αφαλοκόβει πλήθος επαγγελματιών πέριξ του θεσμού των συνηγόρων, των ελευθέρων παραβατών, και την ανεκτικότητα που εξαργυρώνεται με ψηφαλάκια από τον καιρό της Ρωμαϊκής Συγκλήτου.
Με λίγα λόγια, καταφέραμε να φερόμαστε λιγότερο θεατρικά, αλλά κάθε βράδυ που φεύγουν οι πρωινοί, το έχουμε κάνει τσίρκουλο και επιθεώρηση.
Ήρθε η ώρα του ανασχηματισμού, αλλά όχι αυτού που ονειρεύεται ο συμπιλητής συντέκνων, εμπόρων αλόης και δολοφόνων εξ αμελείας του οδικού άξονα Κρήτης.
Ας σημειώσω πως μια Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών, ανασυγκροτήθηκε από τον Αύγουστο και διαθέτει 21 μέλη. Και είναι αβελτηρία πρώτου μεγέθους (ξυπνάτε δικαστές!) ένα καθαρόαιμο επί των εμβολιασμών σώμα, πανελληνίως (και ορθά) αγνώστων προσώπων να θεσφατίζει σε ένα ηθικό, νομικό, εθνικό ζήτημα όπως είναι η σειρά εμβολιασμού των κατοίκων της χώρας.
[Πολιτική δειλία κρύβει η κίνηση του πρωθυπουργού να «πετάξει» την κυρία Πελώνη στον ρόλο της μανταρίστριας σε μια κάλτσα με δεκάδες πόντους. Άλλη φορά, να βάλει ξυπνητήρι ― δεν θα έχει την ευκαιρία άλλη φορά να αναθέσει σε άλλους την λύσι του Γορδίου δεσμού ορίζοντας αντιπρόσωπο με την εντολή «σώσε με»]