Τα βλέπω – και ανεβάζω σε 150, να το στρογγυλέψουμε.
Άλλωστε το 144 κινδυνεύει να θυμίσει τηλεφωνικό αριθμό πληροφοριών καταλόγου με χρέωση, πράγμα μη αποδεκτό για κυβέρνηση γεμάτη «μεταρρυθμίστας», όπως π.χ. ο Άδωνις, που απεφάνθη ότι, χάριν εξυπηρέτησης των (άλλων) εμπόρων, δεν μπορούμε να αγοράσουμε ένα τηγάνι από σούπερ-μάρκετ, αλλά πρέπει να το παραγγείλουμε διαδικτυακά.
Ακόμη και το 150, ωστόσο, προδίδει κυβερνητική μετριοφροσύνη. Πολύ ογκωδέστερο είναι το έργο της μεταρρύθμισης. Διότι τα νομοσχέδια είναι μία μόνο πτυχή. Υπάρχουν και προεδρικά διατάγματα. Και ΚΥΑ, πολλές ΚΥΑ (όχι ΚΥ – οι πινακίδες αυτοκινήτων που υποδήλωναν «κρατική υπηρεσία»), κοινές υπουργικές αποφάσεις, έργο κανονιστικό τρανό, με απόλυτο σεβασμό στον νόμο. Όπως εκείνη που μετέτρεψε την Πανεπιστημίου σε κυκλοφοριακό σλάλομ και αισθητική μπίχλα – και κρίθηκε παράνομη από το Συμβούλιο της Επικρατείας για τον «διαδικαστικό» (κατά τους μεταρρυθμίστας) λόγο ότι χρησιμοποίησε (η ΚΥΑ) ως πρόσχημα τη νομοθετική εξουσιοδότηση θέσπισης μέτρων περιορισμού της πανδημίας προκειμένου να επιβάλει άσχετα κυκλοφοριακά μέτρα της αρεσκείας του δημάρχου Αθηναίων.
[Κόστους, μην ξεχνιόμαστε, για αρχή 2 εκ. ευρώ – χωρίς να συνυπολογίζουμε το κόστος της ταλαιπωρίας των κατοίκων και το επιπρόσθετο, ανθρώπινο και οικονομικό, όσων κόλλησαν κορονοϊό στις συγκοινωνίες, τις οποίες αναγκάστηκαν να χρησιμοποιούν αφού η κίνηση με τα Ι.Χ., τη χρήση των οποίων οι ίδιοι οι μεταρρυθμίστας συνιστούσαν, κατέστη μαρτύριο. Λαϊκίζω; Ίσως. Όταν λέει αλήθειες, μ’ αρέσει (και) ο λαϊκισμός.]
Προσοχή, όμως, φίλοι μεταρρυθμίστας. Ο τελευταίος εγχώριος ηγέτης που θυμάμαι, ο οποίος επικαλέστηκε ως τεκμήριο μεταρρυθμιστικής επιτυχίας τον αριθμό των ψηφισθέντων επί των ημερών του νόμων, ήταν ο Γ.Α.Π.