Πριν από ώρες παίνεψα τα μάτια ιπποειδών και βοοειδών, όχι άδικα, αλλά ο νους μου δεν ήταν στο Ελ Αλαμέιν, παρά στο σκοτεινό, βαθύ, φιλικό, παροδικό και ανεπανάληπτο δώρο που η φύση και οι θεοί χάρισαν σε όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες: το θερμό βλέμμα. Ακόμη κι αν κρατά κλάσματα του δευτερολέπτου, η σαγήνη του ξεπερνά τους χαρακτήρες, τις ηλικίες, τις τέχνες και τα γράμματα και τις ευεργετεί όλες – από τα μωρουδέλια, έως τις έμπειρες ηλικιωμένες δέσποινες. Κανένα αρσενικό ον, είτε τρία ή τριακόσια μέτρα κάτω από τη Γαία ή πολλά χιλιόμετρα ιπτάμενο στους ατμοσφαιρικούς φλοιούς, δεν κατάφερε να στείλει στα υπόλοιπα πέντε φύλα των ανθρώπων τέτοια εύγλωττη έκφραση.