Το ότι αρνηθήκαμε να υπογράψουμε αμάσητη μια απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δε σημαίνει πως πρέπει να τρίζουμε τα δόντια από αγωνία. Παρομοίως δεν χρειάζεται να ξεχάσουμε τις μάσκες της πανδημίας συσκευάζοντας τσουβάλια με άμμο στα ανοίγματα των σπιτιών μας, φοβούμενοι αεροπορικό βομβαρδισμό.
Η γκρίνια που ρίξαμε και οι όποιες ενστάσεις μας, έπρεπε να αποτελούν τον κύριο διαπραγματευτικό κανόνα στην Ευρωπαϊκή μας πολιτική από πάντα. Εκμεταλλευόμενοι το όπλο της υποχρεωτικής ομοφωνίας στις αποφάσεις της ολομέλειας, μπορεί να τίναζαν το γιακά τους, καθώς θα αρνιόμασταν το ένα και το άλλο, αλλά αυτή η δυσθυμία, παρά την σιχασία που θα μας τύλιγε, θα ήταν απότελεσματική, όπου τουλάχιστον μας έπαιρνε, τα χρόνια μετά το Μάαστριχτ.
Το ότι οι Ευρωπαίοι κατάφεραν να ψελλίσουν μερικά buts και αστερίσκους σε ακόμη μία μακρά συνεδρία, σημαίνει δυο πράγματα:
- πως η Ελλάς μπορεί να σφογγίσει τον ιδρώτα της αγωνίας από το μέτωπο και τις παλάμες της, και
- πως αξίζει ένα ρεγάλο στην Κύπρο, την μαδημένη από την απάτη των εγγυητριών δυνάμεων, την μοιρασμένη στα δύο από εγκληματίες που πέθαναν στο κρεβάτι τους, που χάρη στην τέχνη μερικών καλαμαράδων κατάφερε να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης και ο Πρόεδρός της σκέφτηκε, εν τη απελπισία του εκείνο το εύρημα ονόματι «Λευκορωσία γιοκ» που ανάγκασε πλήθος νενέκων να καταριούνται την ώρα και την στιγμή που την δέχτηκαν στην Σύναξη.
Φυσικά, η διατάραξη της πολιτικής γραμμής των Αψβούργων, πλην Αυστρίας, ήτοι Ισπανίας, Γερμανίας και Ουγγαρίας να περάσει το δόγμα της προσέγγισης της Ευρώπης προς τα χατίρια του Σουλεϊμάν, προκειμένου να χαρεί από το μνήμα του ο Κάρολος Κουίντος και να μη περάσει το φλερτ του Φραγκίσκου με τον Μπαρμπαρόσα, μπορεί λίγοι διπλωματικοί υπάλληλοι να το συνδύασαν στο μυαλουδάκι τους, αλλά το «Καλώς μας ήρθατε στην Κύπρο, αρχόντοι! Τράγοι και μαϊμούδες!», χάρη στον Σαίξπηρ, στον Οθέλλο και στον Σεφέρη, ήχησε και πάλι.
Φυσικά, καθώς σε ζητήματα ελληνικής εξωτερικής πολιτικης είμαι πάντοτε καχύποπτος, κάνω το σταυρό μου πάλι για δύο πράγματα:
- το ότι προέκυψε μια αμερικάνικη πρωτοβουλία άγνωστης πηγής που έκανε τον Πομπέο να χάσει τον ρόλο του γραφικού αμπανταούμπαντα και να θυμηθεί το Ουέστ Πόιντ και το Χάρβαρντ, σύν μια πρόσφατη θητεία στην CiA. Έτσι, πήγε Κύπρο και Ελλάδα, ίδιες μέρες που ξέσπασε στο Καραμπάχ η Αζέρικη επιθετικότητα, και
- πως η Αμερική σκεφτηκε ένα δόγμα γραμμής Κύπρου-Κρήτης που θα ακύρωνε τις «μεσογειακές» τουρκικές βλέψεις, όχι λόγω συμπάθειας προς την Ελλάδα, όσο για να εξασφαλιστεί το Ινσαρλίκ, ανεξαρτήτως εξελίξεων.
Καθώς παράτησα, μετά πολλούς κόπους, τον Μεσανατολικό χάρτη, βρήκα την υποστήριξη της Τουρκίας στους Αζέρους εξεζητημένη, καθώς κανένα μέτωπο απ΄αυτά που η Τουρκία διατηρεί ενεργά ή υπό προσδοκίαν δεν ευτύχησε ακόμη: μήτε ο Έβρος, μήτε τα νησιά, μήτε η Λιβύη, μήτε η Μεσόγειος και οι σωλήνες της, μήτε η Κύπρος, η Συρία και ξάφνου, το Καραμπάχ. Ακόμη προσεξα πως δυνητικοί «σύμμαχοί της» όπως η Μάλτα, χωρίς ΑΟΖ (που υποστηρίζει η Τουρκία) δεν μπορεί να παίξει ρόλο, αλλά και η Λιβυκή προσέγγιση δεν προιωνίζεται τουρκική επιτυχία.
Θα ήταν καταγέλαστος όποιος έχει την ναϊβιτέ να πιστεύει πως πρόκειται για μια διαχρονικά μακροπρόθεσμη απόκλιση του Δυτικού κόσμου. Μάλλον ετοιμάζεται κάποια αντικατάσταση ηγεσίας στην γείτονα, να μη πω κάτι βαρύτερο. Όταν μας αρρεβώνιαζαν αρχές των φίφτις, δεν είχαν την απαίτηση να βάλουμε στεφάνι, αλλά ποτέ ένα συνοικέσιο δεν ήταν εγγύτερα στις προσδοκίες Ελλήνων και Τούρκων. Γνώμη μου.
Μόνη ανακούφιση σε αυτό το γαϊτανάκι, είναι η επίγνωση πως οι Έλληνες τουρκολόγοι αισθάνθηκαν χάλια, δυσαρεστημένοι και απαίσια. Καιρός ήταν, να ιδούμε θεού πρόσωπο. Με εκνεύρισε που τάχα οικτίρουν την Κύπρο επειδή παραμένουν τα καρακόλια και τα τρυπάνια των γειτόνων. Αγνοώντας πως, πολιτικά, η Κύπρος θυσιάστηκε υπέρ της Ελλάδας σε αυτό το ζήτημα και θα καρδιοχτυπάει, τουλάχιστον έως τα Χριστούγεννα.
Αφήνω τελευταίο ένα φλέγον πολιτικό ζήτημα: οι αντιθέσεις, επείγει να μαλακώσουν, κι ας θεωρηθεί ένδειξη μαλάκυνσης αυτό, από τους επιθετικούς εγωπαθείς. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από τον Μεγάλο Πόλεμο. Και επείγει να βιώσουμε συνθήκες διαλόγου και αποθάρρυνσης της πολλής μαλακίας. Ούτως ή άλλως, μπορούμε να αντέξουμε ακομη μία γενιά χωρίς σωτήρες και προφήτες.
Κι αν το μικρό Χορμόπουλο, ένας παραμορφωμένος Ανδρέας με σύμπλεγμα μεγιστοποίησης ενός φοβικού υπερεγώ, επιμένει πως ο Μητσοτάκουλας γυρνάει με άδεια χέρια, απλώς επιβεβαιώνει πως αμφότεροι έχουν κοντινή την ημερομηνία λήξης. Δεν σκοπεύω να αφοσιωθώ στην αλλαγή της γνώμης των πολυάριθμων φίλων μου που επείγονται να δουνε μια Αριστερά ή το σκάχτρο της να ανασύρονται από την ακεφιά. Εξάλλου, λιγα είναι πλέον τα ψωμιά μας, κι ας το δούνε στον ύπνο τους, να ηρεμήσουν.
Και βγάλτε από το νιονιό που σας απόμεινε ότι «νικήσαμε». «Ασταραμαντάρ μοκάρες» νικήσαμε, για να δανειστώ μιαν αθιγγανική έκφραση. Ή Gülü seven dikenine katlanır κατά την γείτονα. Δεν εξηγώ. Εις έρευναν προκαλώ.