Ο νέος φωτισμός της Ακρόπολης των Αθηνών, επιβεβαιώνει (είναι και φυσικό) την κυριαρχία των μεσόκοπων ηλικιών στη χώρα, που έγινε κανόνας και εμμονή. Η κυρία Ντεκώ οργάνωσε ένα στερεοσκοπικό εκχύλισμα ράβδων φωτός με διαχύσεις διαφόρων τύπων φωτισμού σε επιφάνειες «αδικημένες» ως τα τώρα, ήτοι μη στοχοποιημένες. Φυσικά και απέτυχε! Μόνον ο βραχώδης λόφος αναδείχτηκε και εμπλουτίστηκε.
Από τα χρόνια του «ήχος και φως» έως τον φωτισμό του Σερπετζέ του 2000 και του ψευδοπροπύλου του Καλλιμάρμαρου λίγο πριν, όλα συνέκλιναν προς την λέξη «υποβολή». Σ’ ένα ατλαζένιο γαλαζωπό μαγνάδι κολυμπούσε η τελετή έναρξης του 2004, και η ύπαρξη τρισδιάσταστων όγκων στον Βράχο ήταν πραγματική καινοτομία. Η συνοδός μουσική, κατά τα ειωθότα, βαρετή, άμπιεντ, τάχαμ δήθεν.
Μια παρατήρηση. Συμφωνώ πως οι κορμοί του Ολυμπίου Διός, οι κίονες του Παρθενώνα, οι ράβδοι των αιγυπτιακών αρχαιοτήτων και τα τσουπωτά διαστημόπλοια του Καρνάκ, τεχνικά ταιριάζουν με δέσμες αντιεροπορικών, ως φλακ, που συνηθίζουν οι απανταχού δραματοποιοί φωτιστές που διαθέτουν οι περισσότεροι, ένα στρόμπο στο κεφάλι. Αλλά εσωτερικό μήνυμα, δεν υπάρχει. Οι βέργες φωτός στο άστεγο μνημείο άλλα διδάσκουν. Ίσως καλύτερα θα ήταν να εκτεθεί το αντίστροφο μήνυμα: στον Παρθενώνα επιστρέφει η ύλη, δεν διαχέεται, δεν διασκορπίζεται. Ο λόφος δεν ήταν «ιερός βράχος» με τίποτε. Ήταν και είναι ναοί, μνημεία, κλίμακες και σπόγγοι που απορροφούν το φως, ως μαγνήτες επιδραστικοί.
Η κύρια λειτουργία του Παρθενώνα ήταν ενός ηθικά περιστοιχισμένου Ταμιείου. Αυτού που έφυγε από τη Δήλο. Στην ουσία, δεν διακοπήκε ποτέ ο θρήνος για το Κυλώνειον Άγος, η Άγραυλος, το εκατόμπεδον, το αίμα των γερόντων που έμειναν να σφαγούν στα ξύλινα τείχη.
Μια αισιόδοξη, έστω και λανθάνουσα εντύπωση. Ο κειμενογράφος του πρωθυπουργού, φρόντισε να δώσει μια ενδιαφέρουσα πολιτική χροιά. Αναφέρθηκε ο Μακρόν στην Πνύκα, και η ομιλία του, που συνέβη με άλλη κυβέρνηση και άλλον πρωθυπουργό και πουθενά δεν υπήρξε η οργή του Θρασύβουλου και οι άτακτοι μαθητές του Πλάτωνα. Ήταν μια ευγενής, απαραίτητη υπενθύμιση της συνέχειας του ρημαδοκράτους μας, που το σαλαγάει ο αριστερισμός και απειλεί κάθε Ζακχαίο να πέσει από το δέντρο. Ο αριστερισμός είναι η Αριστερά, όπως την ερμηνεύει μια τελειωμένη δεξιάντζα νοοτροπία, παραμορφωμένη από έγκαυμα πρώτου βαθμού που άφησε δυο μάτια, αβλέφαρα και σαστισμένα σε ένα άφατης σκληρότητας τοπίο. Ζαβοί ξεζαβοί, έρμαια του ντεζαβύ, οι ηγέτες, έστω και θολοί, πρέπει να μιλάνε μεταξύ τους, διότι μέγα το της θαλάσσης κράτος και η σίτισις εν πρυτανείω.
Για τους ξεχασιάρηδες, τόσο ο Περικλής, όσο και ο Λυσικλής, κοιμήθηκαν την αξιέραστη Ασπασία.