Mε δυσκολία διαβάζω τον χρησμό της Πυθίας: στο 16,3 η διαφορά Νέας Δημοκρατίας-Σύριζα. Ο χρόνος θα δείξει αν η διαφορά θα συγκλίνει στις αναλογίες πριν 13 μήνες, όταν η ΝΔ έλαβε 40 παρά κάτι και ο Σύριζα πάνω από το 30 γερά. Πάντως αυτό το 16.3 φαίνεται πως έκανε αρκετούς να αναθαρρήσουν διότι το κύριο πολιτικό πρόβλημα δεν είναι να φωνάζεις από το βάθος του πηγαδιού, αλλά να υπάρξει προοπτική να νικήσεις την πωστηλένε-ξερωγώ, έστω και μετά από δύο σεζόν, αποφασιστικά.
«Αρκετοί» δεν σημαίνει «άντε και σε καλή μεριά»
Ο κομματικός χώρος περιέχει πολλες νυχτερίδες κι αράχνες. Το μονοψήφιο ΚΙΝΑΛ το πολύ να συμπήξει κάποια συμμαχία από τις έρμες κι άραχλες που κάθε τόσο επιχειρεί. Ο Κυριάκος Βελόπουλος που επικάθησε σε ένα πεντάρι, σύνεγγυς του ΚΚΕ, δεν δίστασε στιγμή: αμέσως έρριξε λουμπάρδες, περί προδοτών, υποδούλων σε άκαρδους συμμάχους και μάλιστα με ιδιάζουσα ένταση. Αλλά δε λέει να αφήσει την πέτρινη άγκυρα να ξεκολλήσει από τον βυθό. Εννοώ τις κηραλοιφές, στις οποίες τακτικά επιστρέφει. Αν δημιουργούσε ένα εμπορικό τμήμα στην «Ελληνική λύση» υποστηρίζοντας τα προιόντα του, και ο ίδιος ασχολούνταν με τους «εθνοπροδότες», θα είχε κατακόρυφη άνοδο, αλλά είναι προσεκτικος: τον ενδιαφέρει η λεγόμενη «πατριωτική δεξιά» που μάλλον την έχει στο χέρι. Και την χρειάζεται για να ενωθεί με κάποιας μορφής αντιμητσοτακικο μέτωπο.
Ο Σύριζα και η διφωνία του
Ακόμη και στα ντουζένια του, ο Σύριζα έφτασε κάποτε στο 36% -είναι κόμμα που έχει ανάγκη έστω ατυπικές συμμαχίες. Αλλά από το καλοκαίρι, του βγήκε μια τελείως παράλογη διάσταση, προεδρικών με ωταντέκ δικαιωματιστές. Και μόνον η διαχείριση της κομματικής γραμματείας στο Ζεύγος, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Ο Τσίπρας, από αγνοιακός χαβαλετζής, τιμώμενος από λεγεώνες νεολαίας και από σφήκες που υπήρχαν φωλιασμένες στο Γεωργάκειο ιδιωματισμό, παρουσίασε ένα νέο πρόσωπο -του οραματικού, φασματικού φιλοσόφου με σαφώς κεντρώες βλέψεις. Καθόλου άσχημη προοπτική, ιδίως εάν το από μήνες προετοιαζόμενο «πραξικοπημα των κεντρογενών ανυπόμονων» εντέλει καταφέρει να ψελλίσει πρακτικές, βατές, κατανοητές λύσεις για την χώρα.
Αλλά ο Τσίπρας επιμένει σε φαντασιοκοπηματική νοοτροπία. Στις μοκάρες του ελληνικού λαού το ότι θα αγανακτήσει κάποια στιγμή από τον αμερικανιζέ μελοδραματισμό του μητσοτακισμού. Ο Τσίπρας έχει στερηθεί, λόγω ενηλικίωσης, την εξέλιξη της δήθεν «αλληλέγγυας οικονομίας» καθώς και πλήθος επαφών του Παππά. Αλλά το 32% που ήταν εδικό του, κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσει. Βέβαια, χωρίς δεξιούς στη σύνθεση που τους απομένει μόνον ο ρόλος της πλαισίωσης Σαμαρά που μοιάζει να καιροφυλακτεί για κάθε ολίσθημα της Πολιτικής Προστασίας, του Μηταρακισμού, της Κεραμέως και άλλων, πιο κοντά στον Κυριάκο που δείχνουν να παριστάνουν τον ψόφιο κροκοδειλο.
Μια σοβαρή κίνηση πολιτών που απεκδύεται των συνηθισμένων κομματικών εντάξεων και είναι αντίθετη με τα νεοκοινωνικά στερεότυπα της Μετανάστευσης, του Περιθωρίου και της αντίθεσης σε μια «προφυλαγμένη κοινωνική σούπα» δημιουργείται με τον καιρό, στοχεύει υπουργούς που μοιάζουν ή είναι «αυταρχικοί», όπως ο Χρυσοχοϊδης, κι όχι μόνο. Αυτή τη φορά, ο Τσίπρας πρέπει να διαλέξει ιδιόλεκτο, χωρίς γενικότητες και έχω μεγάλη απορία που θα καταλήξει.
Που θα πάει, τέλος πάντων, η βαλίτσα;
Ο Μητσοτάκης, πρώτη φορά πρέπει να συνεργαστεί με λυτούς οπαδούς του ή απλώς ομοιδεάτες. Ο Δήμαρχος Αθηναίων σπατάλησε το πολιτικό του κεφάλαιο, ενώ οι ΜΚΟ της φαμίλιας, πραγματικές ή φαντασιακές, καιροφυλακτούν. Kατά καιρούς, όσοι αναλύαμε στην συμπεριφορά του πρωθυπουργού και των εμπίστων του παρτσινέβελων, είχαμε προσέξει και επισημάνει την επιτολή και την δύση πολλών «αστέρων» του. Ωστόσο, αυτό που λείπει από τον Μητσοτάκη είναι το μόνιμο παράπονο των δεξιών οπαδών, όταν αισθάνονται πως τους κυβερνά ένας ήπιο χαρακτήρας. Δεν το αντέχουν. Έτσι και τώρα. Είναι γνώρισμα πολλών συνομοταξιών του ελληνικού φηφοφορικού σώματος, προς τον αρχηγό τους «να τα αλλάξει όλα», να ειναι «καραμάνλαρος», «μπουλντόζας», σε σέβεται το «Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα». Δεν αντέχουν να τους οδηγεί αρχηγός «χαλβάς» ή «συναινετικός».
Εκεί θα πάει η βαλίτσα. Στον συχνό διαχωρισμό των «προδοτών» και των «τρεσάντων» από τους έχοντες το ίρτζι του Κονδύλη ή του Πλαστήρα. Η τύχη της σημερινής κυβέρνησης εξαρτάται από τα ανιχνεύσιμα λάθη, όχι λογω αδυναμίας, αλλά λόγω εσωτερικής πυραμιδοειδούς δομής. Όντως, η Παιδεία και η Πανδημία, κακώς μπλέχτηκαν με μάσκες και καθυστερήσεις. Και η υπερβολική «κάθετη» διοίκηση στα πλημμυρικά φαινόμενα του κυκλώνα, δεν θα έπρεπε να εμποδίσουν κάποιον αρμόδιο να φορέσει νιτσεράδα και μπότες και να είναι στη λασπουριά από τις πρώτες ώρες. Η κυβέρνηση ΔΕΝ μπορεί να αντιδράσει αμέσως. Έχει πολύ σεβαστική ατζέντα. Θα το πληρώσει.
Το επιλήσμον ελληνικο κοινό παραβλέπει το απλό γεγονός πως ο πρωθυπουργός δεν φέρεται ακριβώς σαν σπίρτο καθυστερώντας «να παρέμβει» στην Καρδίτσα και στα Ιόνια. Ο Μητσοτάκης δεν έχει κανένα συμφέρον να ταυτιστεί με το αραλιδικο στύλ των δεξιοδεξιών «σωτήρων» της χώρας. Ενώ ο Τσίπρας, έχει ένα πλεονέκτημα: μπορεί να τον έχουνε ξεγράψει, αλλά μη με βάζετε να σας υπενθυμίσω ένα πλήθος πρωθυπουργησίμων που ανέκαμψαν…