Μέσα σε ένα παρατημένο, έρημο από ανθρώπους Βελλίδειο, αραία-αραία οι δήθεν επιδραστικοί Θεσσαλονικείς μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους Αλεξανδρινούς του Καβάφη: ωραία λουλούδια κι άσπρα, ως ταίριαζαν πολύ, φορείς μιας εξουσίας που εναλλάσσεται μεταξύ παεζάνων, εμπόρων και αιρετών, που κανένας τους δεν διάβασε την «Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου» αλλά κανένας δεν σκέφτηκε τι χαλεύει η μεταλλική μορφή του ως Θεσσαλονίκειο έμβλημα.
Σε εκείνο το άδειο, μισοσκότεινο, θαμπό Βελλίδειο, έτυχε και μιλάει ο Βαρουφάκης. Ίχνη από το αρχαίο sparklin που πατλατάει σε μια ακόμη αρχαιότερη γκαζόζα. Το μέλλον του ανοιχτό σαν ψαρότοπος στη Χηναρού, όπου νηπιαγωγούνται τα συναγριδάκια αλλά δεν υπάρχει ηρώο για τις απωλεσθείσες λίγδες του Θερμαϊκού. Είναι και τα καβούρια οι Ιταλοί που ενίοτε έρχεται ένα τελάρο στο καπάνι. Η αρρώστεια χώνεται στα σαλονικιά πνευμόνια, αυτοί οι κόκκοι που κολλάνε με προθυμία σε κάθε ουρανίσκο. Αλλά εκείνος μιλά. Μπορεί σε πέντε χρόνια να πάψει να υπάρχει ως ανφάν γκατέ, αλλά εγώ κοιτάω τις λίγες αποφασισμένες πλάτες και πλατάρια των ολίγων που τον πιστεύουν. Γιατί όχι; Ποιος χάθηκε στην πολιτική και δεν αποπειράθηκε να επιστρέψει;