«Γιατί δεν παραλάβατε μάσκες εγκαίρως;» ρωτάει δήθεν ψαγμένη δημοσιογράφος μια πεπαγωμένη και συσταζούμενη κυρία που ήρθε να κουβαλήσει χαρτόκουτα. «Η Κυριακή είναι αργία!» απάντησε δις εκείνη, με μια λαμπρή «δόξα» (φωτοστέφανο διπλής μήνης που συνηθάνε οι αγιογράφοι στην Μεταμόρφωση του Κυρίου). Κακώς ρώτηξε, κακώς απάντηξε (τα «ξ» επίτηδες).
Σε ένα κανάλι, μια δημοσιογράφα, της οποίας ο σύζυγος είναι αστυνομικός, ξερνάει στο πανελλήνιο κοινό τον σχεδιασμό των κατασταλτικών δυνάμεων, προσδοκούσα το «μπράβο» του διευθυντή της. Σε μια άλλη σωλήνωση, ο συντάξας τις προδιαγραφές για μάσκες ήτο αυθεντικός Υπερέλλην και δεν ήξερε πως πρέπει να ελληνίζει η έκφραση «μάσκες με πλισέ» οπότε μέτρησε ένα ανάπτυγμα 32 εκατοστών κι όποιον πάρει ο Γιαραμπής. Τα ίδια και χειρότερα στη Μόρια, όπου τα σκηνάκια έμειναν ξέμπαρκα και οι περισσότεροι “αντάρτιδοι” ξαμολύθηκαν στην ωραία φύση της Λέσβου για να τρουπώσουν στην πόλη, ώσπου να βγουν κατάνα και γιαταγάνια και κυνηγετικά όπλα.
Η έκφραση «οι υπουργοί και οι υπουργές δε φταίνε» άρχισε να μετεωρίζεται, και μετεωρισμός είναι και η αφανής κλανιά. Καθώς κάθε υπάλληλος δημόσιος έχει το υπηρεσιακό συμβούλιο στο πλευρό του και δεν φεύγει από την υπηρεσία μήτε με πυραύλους Εξωσέτ, ο λαός γνωρίζει πως ο υπουργός είναι συνήθως ένα είδος ανεπαρκέστατου όντος που χρησιμεύει ως αποδιοπομπαίος τράγος όταν επισυμβεί μια στραβή, κατά το αθάνατο Ντουρέικο ρητό.
Για ελληνοτουρκικά, δε μιλώ. 24 με 25 Σεπτεμβρίου θα ξέρω. Όπως και οι υπόλοιποι «ειδικοί».