Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία των προπέρσινων διομολογήσεων: «25 μαθητές ανά τάξη, ο ποθητός αριθμός».
Αυτά, πριν την πανδημία. Εξάλλου εδώ και πολλά χρόνια, το Κράτος (ένα είναι το Κράτος, ήτοι ένας τυφλοπόντικας και τίποτε άλλο) αγωνίζεται, ανεξαρτήτως κυβερνώντων κομμάτων να ικανοποιήσει μια εμμονική, αφανή αλλά πεισματάρα ευρωπαϊκή οδηγία: «να μειώσετε τον δημόσιο τομέα».
Κατά καιρούς το Κράτος, σεβόμενο αλλεπάλληλες ντιρεκτίβες, δεν τρελάθηκε να διορίζει, ανκαι στην ψύχα του θλίβεται βαθιά που δεν διορίζει αβέρτα. Μόνο που δεν κυβερνά με την ψύχα αλλά με την σκληρή, καλοψημμένη κόρα. Γι αυτό και εφηύρε τους αναπληρωτές και άλλους πονεμένους, ενώ υποκριτικά και υπό συνέργεια «ταϊζει» κάθε ιδιωτικόν φορέα «εκπαίδευσης» ώστε οι εξετάσεις και όλα τα «εμπόδια» να «σπουδάσει ο λαός» να ακυρωθούν εν τοις πράγμασιν.
Αποτέλεσμα: όλες οι μορφές Παιδείας που δεν οδηγούσαν σε πτυχίο Ανωτάτης Σχολής, αναβαθμίστηκαν και στην Επαρχία εκτός από Φυλακές και Στρατώνες, προστέθηκαν και «ανώτατα ιδρύματα». Αν μάλιστα λάβετε τον κόπο να μετρήσετε πόσους Καθηγητές Πανεπιστημίου έχουμε, και ποιοί και πως καθοδηγούν τα μεταπτυχιακά και τις διατριβές, και με ποιό αποτέλεσμα, τετέλεσται. Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτήνοι στον «πιο αδύναμο κρίκο» εξαφανίζονται στις πρώτες δύο ερωτήσεις.
Στο βάθος του πηγαδιού, καθηγητές και δάσκαλοι εμμένουν σε μπαγιάτικα αιτήματα για την τιμή των όπλων. Αυτό δεν ισχύει μόνον για την Παιδεία, αλλά ας αρκεστούμε σε αυτήν. Εδώ οι κραυγές και οι κρωγμοί των συνδικαλιστών αφορούν νέες προσλήψεις μονίμων. Δάσκαλοι και καθηγητές δουλεύουν ως γραμματείς των εκπαιδευτικών χαρτοβασιλείων, τους αποσπούν χάρη σε δεσποτάδες και βουλευτάδες σε πλήθος παραδρόμων, και δεν αναφέρομαι στη μάκινα των εκπαιδευτικών που «διδάσκουν ελληνόπουλα» όπου γης. Κουβέντιασα με αρκετές και αρκετούς στη βαρεμάρα αεροπορικών ταξιδιών και ήπαθα πνευματικό τέτανο.
Γαβρόγλου και Κεραμέως, στα τελευταία χρόνια κατέχουν το μακρύ ζεϊμπέκικο της Παιδείας. Αποδείχτηκε πως έχουν όραμα, ακτινοβολία και επιμονή. Δηλαδή οραματίζονται ως προφήτες δεινών, ακτινοβολούν πολιτικάντικη ραδιενέργεια και επιμένουν μιμούμενοι το είδος του κυρ Μέντιου.
Το Κράτος δαπανά για κτίρια. Οι αίθουσες είναι για την ηδονή των εργολάβων. Οι φωτιές οι πλάστρες έχουν σβήσει και όλοι χορεύουν στα αναμμένα κάρβουνα. Οι διδάσκοντες δεν έχουν πατρίδα τον τόπο διδασκαλιας τους, φορτώνονται πληθυσμούς αφώνων και αδρανών μαθητών που θα μπορούσαν να γίνουν ενεργοί πολίτες όπως γινόταν επί αιώνες. Τώρα, απασχολήσιμοι διδάσκοντες γεωπατθιάζονται με απασχολήσιμους μαθητές.
Διαβάζω τις παπάρες «που θα χωρέσουν ανά 15» (λογικός αριθμός για ιατρούς και καθηγητές) και παίρνουν κρατικές απαντήσεις δύο ταχυτήτων, καθώς η Πανδημία έχει εσωτερική πληροφόρηση και λέει «βάλε παραπάνω στα αστικά κέντρα, θα μειώσω ως Ιός τα κρούσματα».
Αναρωτιέμαι: τόσους μεκάνικους και αρχιτέκτονες έχομε, μερικούς μάλιστα και πιτσιρικάδες και ιδιοφυείς. Γιατί δεν τους δώσατε σωματομετρικά χαρακτηριστικά για να σχεδιάσουν φτηνά και αποδοτικά μονά καθίσματα με μονό γραφειάκι και θέση για τσάντα, και να δοκιμάσουν, τηρώντας τα ιατρικά πρωτόκολλα, να επινοήσουν (α) τις επιτρεπτές αποστάσεις (β) τις διαστάσεις καθε υπάρχουσας αίθουσας και αν πρέπει να χαραχτεί κυκλικό ή τετράγωνο ή ξερωγώ περίγραμμα όπου ο διδάσκων να ίσταται σε κέντρο κύκλου ή γωνία τετραγώνου και λοιπά. Σε πόσα ισαπέχοντα τμήματα περιφέρειας μπορεί να τοποθετηθεί μαθητικό γραφειάκι; Τέτοια εννοώ, αδάπανα και πρακτικά. Χωρίς υπηρεσιακό ψωλοβάρεμα με το οποίο έχετε αποκτήσει εθισμό.
Οι συνδικαλάρες, δεύτεροι σε όλα (πρώτοι είναι τα σαϊνια της ΠΟΕΔΗΝ) με την ΟΛΜΕ να εκπροσωπεί περίτρανα τον πολιτισμό των Ολμέκων στη Βερακρούζ, είναι εξπέρ στην βραδυπορεία και στην αργολαλία αλλά ζητάνε διορισμούς. Και βέβαια, ζητάνε τους προσωρινά διορισμένους να μονιμοποιούνται. Είναι ο μόνος αγώνας στον οποίον είναι δυναμικοί, δραστικοί και τους φοβούνται οι πάντες.
Η μαύρη αλήθεια είναι πως η Παιδεία, είναι εν τω βάθει ταξική και αφιλοσόφητη. Ένα σωρό πτυχές της δεν είναι αποδεκτές, κι όμως απαιτούνται πάντοτε.
Οι καθηγητές Μέσης Παιδείας πρέπει να δικαιούνται ένα μήνα «επιδημίας» και να υποστηρίζουν μπακαλορεά στους πιο προσανατολισμένους μαθητές, δεν είναι στρατιωτικοί που όπου και να υπηρετούν ορθώς υπάγονται στο ΥΠΕΘΑ. Το κεντρικό υπουργείο Παιδείας είναι μία φενάκη και χρειάζεται αντικατάσταση από παιδαγωγική διεύθυνση των Περιφερειών, ώστε να μη διδάσκεται το «κορηκαραβοκύρη» σε λιμνίσιους πληθυσμούς.
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή η υποβάθμιση της Μέσης Παιδείας που η μοίρα της ήταν να εξελιχθεί σε Προθεωρία της Πολιτιστικής Πράξης και οι νέοι άνθρωποι να βγαίνουν στα 18 έτοιμοι σε κάθε αλλαγή και προσαρμογή της Κοινωνίας.
Με τα πανεπιστήμια και τα προσχολικά, και το ξεχείλωμα της στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης, καταφέραμε να πλάσουμε όντα δεκαοκτώ ετών που πέρασαν ανεκπαίδευτοι τα μισά τους χρόνια.
Και πλαταίνοντας την έννοια του Πανεπιστημίου απλώς οι ηγέτες, οι παπάδες και οι έμποροί μας είναι χωμένοι στη μαύρη άγνοια, θήραμα κάτι τσιοπλάκηδων που τους λένε, τρομάρα τους, και δικαιωματιστές.
Η Παιδεία είναι Βία και Ηδονή, αλλά σε ποιους το λεω…