Καλά, δε βαρεθήκατε; Μας δήλωσαν πως αν αλλάξουμε τα νούμερα των αποστάσεων από τις στεριές μας ξερωγώ, ότι αυτό σημαίνει πόλεμο. Ήταν 1994. Κι έκτοτε, ΑΥΤΟ το ζήτημα επιμένουμε πως είναι το μόνο που είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε. Δηλαδή, τους κανόνες ενός πολέμου;
Σε τέτοιες περιπτώσεις, προχωρείς σε προφυγή όπου είναι δυνατόν, αυτοανακηρύσσεσαι «χώρα εν κινδύνω», δεν χαμπερίζεις ντιπ από τράπεζες και σύγκλιση με το ευρώ, κόβεις τις καλές σχέσεις και τις ζεϊμπεκιές, και δεν περιμένεις τον Χάνη τον Ερντογάνη να καμώνεται πως «δημιουργεί μια γαλάζια χώρα». Επίσης, αφού έχει μεσολαβήσει ο Οτζαλάν και τα Ίμια, σόρρι, αλλά κόβεις από αλλού και αργότερα για τα αναδρομικά, κι ας σε μαυρίσουν και παραγγέλεις πολεμικά πλοία κι ας σε λένε στρατόκαυλο.
Κυρίως, τάσσεσαι με τους βόρειους γείτονες της Μικρευρώπης, κι εννοώ τους Βαλκανίους, που έχουν λιγότερες διαφορές με εμάς, απ΄οσο οι Κέλτες με τους Σάξονες και οι Κροάτες με τους Σόπτσηδες.
Ποτέ δεν ξεχνώ τη μακαρίτισσα Μελίνα να βγαίνει από κουβέντα με το Οζάλ δηλώνοντας «μείναμε στο πνεύμα του Νταβός». Και όταν βομβαρδίζουν τη Σερβία, πάλι ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
Τώρα, βγαίνει ο Τσαβούσογλου και λέει «τα είπαμε με τους Έλληνες στο Βερολίνο» και χτές ο Ακάρ ειδοποιάει πως «λέμε να τα πούμε στην Άγκυρα» και δεν καταλαβαίνουμε πως μας δίνουν στην ψύχρα, «καίγοντας» ό,τι μαγειρεύονταν!
Cut.
Θα είμαι σύντομος.
Εναντιώθηκα στον Σύριζα μόνο και μόνο επειδή υιοθέτησε αριστεροδεξιά κυβέρνηση, κρατώντας για τον εαυτό του τα «κοινωνικά» και τα «τύπου Μπλανκί και Προυντόν» και αφήνοντας τις παπαράντζες να το παίζουν εθνίκια. Η καταστροφή, ήταν ηχηρή. Ο αριστερισμός, ήρθε και πέρασε σαν κατούρημα και πολλοί χαιρόντουσαν που έβρεχε.
Εντάξει, κατά το motto που ακολουθώ, «είμαστε όλοι δεξιοί», αλλά αυτό σημαίνει απλώς πως δεν κραδαίνουμε φαλτσέτες.
Η «πρώτη φορά αριστερά» παραμένει ένα ολιγόζωο, άτσαλα διανεμημένο αίτημα.
Και το αύριο, δεν θα΄ναι καλύτερο. Πάντως, σαν «αύριο» δεν θα μοιάζει.