Εκείνα τα τετράγωνα ψυγεία με τα παγωτά και τις λαστιχένιες μαύρες πόρτες υποβρυχίου που σκαρφάλωνες και έμπαινες ο μισός μέσα. Τα μπουτάκια σου ζεματάγαν γιατί φόραγες σορτσάκι και ακουμπούσαν στο μέταλλο ενώ το στήθος και ο εγκέφαλος σου πάγωναν καθώς προσπαθούσες ν’ ανακαλύψεις που είναι το Ρόκετ στον πολύχρωμο πυθμένα, ναι Ρόκετ για τους έμπειρους γιατί είχε την πιο πολύ ποσότητα για τα λεφτά του.

Αριστερά ήταν οι χιονισμένες χάρτινες θήκες με τα πλαστικά κουταλάκια, κι απ’ έξω ακουγόταν η απόκοσμη φωνή μιας μανιασμένης περιπτερούς να φωνάζει “Τελείωνε και κλείσε την πόρτα” – Θα έπρεπε έστω για μια φορά να είχα πέσει όλος μέσα.