Οι φταίχτες στις πυρκαγιές δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τίποτε «φωτιές πλάστρες». Έχω μια ιδέα: το κυνήγι μιας καραμπινάτης παρανομίας πρέπει να προηγηθεί πάσης υποψίας περί ηθικής ευθύνης και ηθικής αυτουργίας του πολιτικού κόσμου. Σε άκρα αντίθεση με αυτό που τελείται σήμερα, εδώ και πολλά χρόνια.
Κάθε παράβαση υπαλλήλου ή στελέχους υπηρεσίας οδηγεί σε οργισμένη τρεχάλα «να βρεθεί η ρίζα του προβλήματος», μήπως και ανιχνευτεί συνέργεια πολιτικού, δικαστικού ή άλλου στελέχους. Έτσι η Νοβάρτις, έτσι η Πυροσβεστική. Γίνεται ο κακός χαμός, τσακώνονται τα κόμματα, πέφτουν εξεταστικές, και στο τέλος, ανέγγιχτη η Νοβάρτις, ανέγγιχτη η πυροσβεστική!
Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Πρώτα να τιμωρηθεί ο αυτουργός και να ακολουθήσει αυτός που προκάλεσε τα φιτίλια. Ένα παράδειγμα: η Νοβάρτις μας απασχολεί δέκα χρόνια. Αλλά δίπλα στη Νοβάρτις, μαύρη προώθηση φαρμάκων γίνεται δι΄αντιπροσώπων άλλων εταιρειών μισόν αιώνα και λίγα λέω. Αντί να εξυγιανθεί ο χώρος της Υγείας, πάμε να στείλουμε στη σάουνα τον Παπαγγελόπουλο. Όση «κάθαρση» και να επιτευχθεί, η Πυροσβεστική δεν θα αλλάξει όσο οι αξιωματικοί της είναι σε θέση να αναστέλουν μια πτήση ή να «διαλύουν» έναν διεκδικητή.
Το παιχνίδι αυτό, μόνον κατ΄όνομα είναι πολιτικό. Η δορά και η δομή του, ατάραχη και ατράνταχτη. Πολύ λιγότερο θα διαβρωθεί μια υπηρεσία αν ο υπάλληλος γνωρίζει πως πάπαλα η σύνταξή του και μια καλή δέσμη προφυλακίσεων, τον Θεό μπάρμπα να έχει. Αλλά καυλώνουμε με τα σκάνδαλα. Την καταβρίσκουμε. Είναι μέρος μιας κοινωνικής σταδιοδρομίας. Παραδείγματα δε λέω, για να μη ξενερίσει ο «διάλογος».
Αλλά το βαρεμένο, υστερικά μονόμπατο, γραφειοκρατικό σύστημα, ξέρει να ξεγλυστράει ακόμη κι από πειθαρχικά, ενώ έχει δημιουργηθεί μια ασπίδα ασφαλείας γύρω από τον μόνιμο υπάλληλο.