Μπορεί να θυμάστε αυτή τη σκηνή από την αρχή τής ταινίας τού Στάνλεϊ Κιούμπρικ (2001: A Space Odyssey, 1968): είναι η στιγμή που ο προϊστορικός ανθρωποπίθηκος πετάει το κόκαλο-εργαλείο στον αέρα και αυτό μεταμορφώνεται σε διαστημόπλοιο-εργαλείο· είναι η στιγμή που ο Κιούμπρικ δείχνει τη συνέχεια και τη συνοχή που κρύβεται μέσα στην έννοια της εξέλιξης απαλείφοντας, ως καλός επιμελητής, μερικές χιλιάδες χρόνια. Αλλά η σκηνή αυτή αποκτά σήμερα και μια άλλη, διαφορετική ανάγνωση: υποδηλώνει, μέσα σε αυτό το συνεχές της προόδου, την αδιαμφισβήτητη συνύπαρξη αντιθετικών-αντιφατικών στοιχείων που όμως τελικά συνιστούν και αυτά αναπόσπαστα δομικά στοιχεία τής εξέλιξης. Έτσι, η σχηματική κιουμπρικ-ική πινελιά τού συγκεκριμένου κάδρου βρίσκει σήμερα τη θέση της σε μια πραγματιστική συγχρονικότητα που μετουσιώνεται στο πρόσωπο της συνύπαρξης της επιστήμης που μάχεται για τη θεραπεία με τις αταβιστικές ιαχές των αντιρρησιών που ρουθουνίζουν προτάσσοντας τις άναρθρες, συνωμοσιολογικές συλλογιστικές τους για το επικείμενο εμβόλιο, τη χρησιμότητα της μάσκας, και ακόμη και για την ίδια την ανυπαρξία του ιού.