Προοίμιο
Οι ντροπαλοί ας με λέγουν ντροπαλόν, αλλά το κρούσμα της Καρπάθου, και το άλλο της Ζακύνθου, πριν προκάνει να προσγειωθεί η πρώτη πτήσις, προοιωνίζεται πως δεν θα υπάρξει πτήσις όπου θα είναι ελεύθερη η βίνησις. Και το πλέον απειλούμενο επάγγελμα, είναι πλέον του καμακιού. Επιπλέον κάποια ιδιοφυία της κυβέρνησης σκέφτηκε να δεχτούμε συνταξιούχους που θα φορολογούνται ελαφρά, ώστε να χαρούν και οι καημένοι οι ξενοδόχοι, που αν δεν ιδούνε σε τσαντίρια τους τουρίσται να συνωστίζονται πεινασμένοι και άπλυτοι δεν πρόκειται να ανοίξει δωμάτιο.
Από την άλλη πλευρά, βγαίνουν οι ειδικοί, και μας εύχονται καλές διακοπές, αλλά χωρίς πάρτι και συνωστισμούς, γλυκά γλυκά και κατηχητικά (θα επιτρέπεται το άσμα «εσένα, πλάστη και Θεέ») αλλά οι μαλαπέρδες θα μείνουν εν καταψύξει και αχάιδευτοι οι αλατεροί εκ της θαλάσσης θηλυκοί μηροί. Τα φιλήματα θα είναι αέρος, όπως το σαλάμι αέρος και όποιος μπει σε πάρτι, θα τονε βαράνε ώσπου να προσανατολιστεί σωστά προς κάποια ιεραποστολή.
Εγώ λοιπόν ρισκάρω πρόβλεψη και προβλέπω να αυξηθεί ως μόνη λύση η διενέργεια εκλογών του φθινοπώρου, με υποψηφίους κυρίως ιατρούς, αλλά και με ταυτόχρονη αύξηση των προφητειών που θα καθιστούν μόνιμα τα επαγγέλματα των υγειονομικών. Άλλες εκπλήξεις δεν αναμένονται επειδη ο ανηψιός ο δήμαρχος, καταλαβαίνοντας πως κανένας πολιτικός δεν είδε χαΐρι από πανεπιστημιακούς, θα αφοσιωθεί στην κατασκευή παραδοσιακών καλντεριμιών σε όλες τις συνοικίες των Αθηνών και αντικατάσταση των ταξί με υποζύγια Σαντορίνης.
Αλλά τις εκλογές τις βλέπω καθαρά στον τελβέ με μια παράξενη μορφή, του Σαμαρά, να βγαίνει στο εργαλείο κάθε καφετζούς.
Ξήγα να μη το κλείσουμε το μαγαζί
Εξηγώ επί έναν χρόνο πως η Δεξιά έχει επαρχίες, τσιφλίκια, βοεβόδες και σόγια, ενώ η Αριστερά, από την πλέον «ορθόδοξη» βαριάντα έως ένα καφενείο πεισματάρηδων, έχει αρχές. Καθώς ελάχιστοι Έλληνες ζούνε βάσει αρχών, καταλαβαίνετε πως δύσκολα καταλαβαίνουν την κοπτάτσια και την πειθώ σε συνέδρια, αλλά εκλαμβάνουν τον τιμαριωτικό κοινοβουλευτισμό ως αυτονόητη φυσική καταστροφή.
Επίσης, κατάλαβα (καιρός ήταν, στο χείλος της άλλης ζωής) πως δεν ισχύει το once a karamanlarian, always a karamanlarian. Ειδικά εάν προκύψει στην κληρωτίδα Έβερτ, Στεφανόπουλος, ή Τζιτζικωστας, δηλαδή μια ασθενικώς κρατούσα φαμίλια.
Αμφότερες οι πολιτικές αυτές κλίσεις, υπάρχουν μόνον εφ΄όσον υπάρχουν διαφορές μεταξύ των. Με μία διαφορά: του δεξιού το πιάτο είναι συνήθως γεμάτο και παραπονιέται για το αλάτι ή πως έχει καφτερά συστατικά, του αριστερού το πιάτο αποτελείται από μια κοκκαλωμένη πίτσα μπαγιατεμένη, άρα η ένταση της διαμαρτυρίας του φτάνει έως το κοκκαλο της ύπαρξής του. Να, όπως διαμαρτύρεται ο Κωνσταντόπουλος για τον Τσίπρα. Μάλλον θα ζήλεψε που ο Χαβαλές μίλησε ανιστόρητα για «βρώμικο 89» (ο όρος, αν θυμάμαι καλά, ήταν του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά μπορεί και να λαθεύω) ενώ ο άνθρωπος ονειρεύτηκε μια χορωδία με 89 μέλη με τριζάτους γιακάδες υποκαμίσων και πέραν τούτου ουδέν.
Όταν η γενική στρατηγική εμφανίζεται πολύ μπερδεμένη και πέφτει το βρισίδι της αρκούδας (κι αυτή λαθεμένη άποψη εναντίον μιας κατά βάσιν γλυκατζούς ύπαρξης) να προστρέχετε στον Θεμιστοκλή, τον Ανταλκίδα, τον Ισοκράτη, τον Τσώρτσιλ, τον ναύαρχο Νέλσονα και τον Γαλιλαίο -όλο και κάτι πληκτικώς σοφό θα ξέφυγε από τα σφιγμένα τους δόντια.
Ο κύριος Κυριάκος το παίζει ψύχραιμος, αλλά όλο και πιο ταπί. Θηριώδης όταν πολέμησε το τσιγάρο και τώρα το πλαστικό μιας χρήσης, αλλά τραβάει των παθών του τον τάραχο από τον λαό του που χασομεράει στην έρημο κουβαλώντας την σαρκοφάγο του Ιωσήφ. Αλλά δεν μοιράζει το μάνα με δικαιοσύνη. Παραμένει δεινός στην διύλιση πάσης ασημότητος, προεδρεύει κυριολεκτικά «με τς΄αγκώνες» κατά την σερραϊκή έκφραση και μόνον το κεφάλαιο «δημόσιες σχέσεις» αποστήθισε επαρκώς. Η φτώχεια έπεσε ως ακρίδα, ο τουρισμός θεωρείται μονοκαλλιέργεια και η ξαπλώστρα το εθνικό μας έπιπλο που εισήχθη και στο χρηματιστήριο. ‘Οπως φαίνεται από τις «εικόνες του βίου των ζώων», ο Μητσοτάκης δεν έχει ορατούς εχθρούς, αλλά πρόγονός του διατύπωσε επακριβώς το χωρίον του συμβόλου της Πίστεως: ορατών τε πάντων και αοράτων.
Προφανώς, το πρωθυπουργικό σκαμπώ δεν κινδυνεύει από τον Καραμανλή, ή από κρητικές φαμίλιες (ανκαι στο σείσμα και το λύγισμα της παρουσίας και των δηλώσεων της κυρίας Κεφαλογιάννη μπορεί κάποιος να εικάσει πως περιμένει να αναλάβει τον τουρίζμο, γι αυτό και ο Θεοχάρης απέκτησε βλέμμα ικέτη) αλλά το μόνο πρόβλημα της Δεξιάς ήταν, είναι και θα είναι ο Σαμαράς. Αυτός ο πολιτικός απέδειξε πως απεχθάνεται να παίζει σε γκαζόν και προτιμά γήπεδο ξερό, άδειο από αντιπάλους. Συμπληρώνει τριάντα χρόνους εφέτος. Μπορεί να έχω τελείως άδικο, αλλά ως ορεινός και κατσαβραχικό βλέπω άγγιγμα Σαμαρά στην καταβαράθωση Καμμένου, και τον έχω, εκτός των άλλων, ικανόν να προσεγγίσει τον αμήχανο Τσίπρα και να συμφωνήσει μαζί του μία πλαστή σύμπραξι, κατά τα έθιμα του τόπου. Το να τουφεκάς την Οικογένεια, ξέρετε ποιαν εννοώ, είναι από τα πιο εύκολα παιχνίδια ενός λουναπάρκ, κι ας είναι ψιλοστραβωμένη η κάννη -θα εισπράξεις ένα μπουκάλι κρασί που θά χει ξεραθεί επί μια πενταετία στον ήλιο. Δεν θα προσεγγίσει τη φαμίλια για να την ενωτισθεί, αλλά για να την κάψει.
Προσωρινή υποψία:
Η υπονόμευση του Σύριζα δεν παρουσιάζει πολλές δυσκολίες, όσο τα στόματα δε λένε να κλείσουν και οι «δελφίνοι» αυτού του κινήματος έχουν παράσημα «στους αγώνες» από τον σβέρκο έως τους αστραγάλους. Απέναντι σε αυτό το μπλοκ αγώνων και ευδόκιμης προϋπηρεσίας, ο Τσίπρας θα φορτωθεί ανεξίτηλα τον Νίκο Παππά (κι άλλους πεντέξη, που ακόμη κι εγώ τους έχω ανθιστεί). Αλλά η αναμενόμενη απομείωση της επιρροής Μητσοτάκη που ιερουργεί κάπως άτσαλα και τον κουράζουν οι εκατόμβες των θυσιών, θα απαιτήσει, όπως έδειξε η μητριά Ιστορία, την καθιέρωση ενός ακατάδεχτου ηγέτη τύπου Βισενγραδ, συστατικού από το οποίο ο Σαμαράς είναι καμωμένος. Βέβαια, για να συμβεί αυτό, πρέπει να συμβεί κάποιο επεισόδιο προκλητικό από τη γείτονα, από αγιοσοφίτικο έως κάτι θερμό μεταξύ πολεμικών πλοίων. Τότε η επανάληψη ενός «νεομακεδονικού» είναι ήδη στο νεώριο, και ο μόνος επαγγελματίας του είδους είναι ο Σαμαράς.
Όλα αυτά μου θυμίζουν έντονα τον ποδηλάτη πρωθυπουργό του 2009, που διέθετε κονδύλια για ποδηλατόδρομους, όταν η χώρα προσάραζε στα συμβολικά Καστελόριζα της Μεγάλης Κρίσης. Αλλά οι βιαστικοί ξεχνάνε πως οι ανατροπές δεν έρχονται από τον Λένιν και τον Τρότσκι, μήτε φυσικά από τον Τσάρο και τον Κερένσκι. Έρχονται όταν καταφέρνει ο Γιουσούποφ να απαλλαγεί από τον Ρασπούτιν, κι εγώ ο άπελπις, προαναγγέλω την θριαμβευτική του επιστροφή, καθώς των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν.