Πολλοί ξενέρωσαν με τις χρωματικές παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου για τον Περίπατο, αλλά λίγοι μάλλον θυμούνται εκείνο το άχαρο Σάββατο τέλη Σεπτέμβρη του 2012, όταν την έκλεισαν και την άφησαν για τους πεζούς με μπασκέτες, skateboards και ζευγάρια να χορεύουν.
Σε φετίχ έχουν εξελιχθεί οι παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου, από τις λίγες αθηναϊκές λεωφόρους που χαίρεσαι να περπατάς και ενίοτε να οδηγείς. Καλές και οι πεζοδρομήσεις αλλά μόνο εφόσον λυθούν βασικότερα προβλήματα στο κέντρο και στις γειτονιές της Αθήνας, ειδικά όσων ζουν και δουλεύουν εκεί και όχι μόνο των επισκεπτών. Το ίδιο καλά τα ποδήλατα αλλά προέχει επίσης να λυθούν προβλήματα ασφάλειας πριν τη χάραξη ποδηλατοδρόμων. Στην Αθήνα το να προπαγανδίζεις τη χαρά του ποδηλάτου είναι εξ ίσου ανεύθυνο με το να προπαγανδίζεις τη χαρά του σεξ σε πόλη που η πλειοψηφία δεν γνωρίζει από προφυλακτικά.
At the end of the rainbow του ποδηλατοδρόμου της Πανεπιστημίου, η Αχαρνών και η 3ης Σεπτεμβρίου – riders on the storm, there’s a killer on the road.
Το ανέγγιχτο πρόβλημα του κέντρου είναι η Σταδίου, στην οποία επιλέγω συνειδητά να μην περπατώ. Καλημέρα θλίψη. Ποτέ. Τηρουμένων των αναλογιών, αθηναϊκό Βαρώσι και Τσερνομπίλ. Μαύρη τρύπα και τυφλό σημείο, αγκαζέ με τα οράματα για την Πανεπιστημίου δίπλα.
Τόσες επιχειρήσεις στεγάζονται στην Κηφισίας, άξονα δίχως επαρκή συγκοινωνιακή υποδομή για την κίνηση των εργαζομένων πλην του Ι.Χ. Κάποιες από τις επιχειρήσεις θα προτιμούσαν να στεγαστούν στο κέντρο, στη Σταδίου, με άμεση την πρόσβαση από τους σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού. Δύσκολο να κατανοήσω γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα για μαζικές επισκευές, αποκαταστάσεις, ενισχύσεις και αναβαθμίσεις των κτιρίων εκεί, όταν το είδαμε να γίνεται με τη μετατροπή, στο κέντρο επίσης, άθλιων κτιρίων σε μπουτίκ ξενοδοχεία μέσα σε ελάχιστους μήνες.