Ο γεννημένος το 1913 εργατοπατέρας, άρχων των φορτηγατζήδων της Αμερικής, Τζίμι Χόφα, έζησε μια έντονη περίοδο, όπου οι μεταφορές στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμαιναν πολλά περισσότερα από το να είσαι ταξιτζής ή καπετάνιος. Ανέβηκε τη σκαλέτα του ενεργού συνδικαλισμού, κυριάρχησε με την συνδρομή της Μαφφίας στον χώρο του, ώσπου στα χρόνια του Ρόμπερτ Κένεντι ως υπουργού Δικαιοσύνης κατάφεραν να τον μπουζουριάσουν και το φυλάκισαν για πέντε χρόνια. Το 1975 σβήστηκε από τον χάρτη, διαδόθηκε πως είχε ένα ραντεβού με δύο μαφιόζους, αλλά κανένας δεν τον ξαναείδε έκτοτε. Τον Τζίμι Χόφα θυμήθηκα διαβάζοντας τα νέα της ημέρας, δεν ξέρω γιατί, δεν έγινε κάτι με νταλικιέρηδες, εμείς δεν έχουμε μαφίες, καμιά φορά απορώ με τις ιδέες που μου καρφώνονται, όλες άκυρες και βλαπτικές. Στο κάτω της γραφής, ό,τι κι αν σκεφτώ, αποκλείεται να εξαφανιστώ, εξόν καμία ίωση.
O Xόφας ας μείνει αποτρόπαιο παράδειγμα παραβίασης των παγκοσμίων κανόνων του Εργατικού Συνδικαλισμού. Ευτυχώς η χώρα μας δεν έχει εργατοπατέρες, αν εξαιρεθεί κάποια περίοδος Μακρή τινός. Ας παραμείνει η Ελλάς, ως συνήθως, τηλαυγής φάρος αγαστής και θερμής σχέσεως της Εξουσίας, της δημοκρατικώς εκλεγομένης με την φιλότιμον των δημοσίων λειτουργών τάξιν, η οποία έχει αφήσει χάσκουσα την παγκόσμιον τσοτσιάλεν συνείδησιν. Η πανδημία δεν αλλοίωσεν το φιλότιμον! Το κράτος μοχθεί, δίδον τοις τραπεζοκαρεκλοκενταύροις με το σύστημα «Νέσσος» τους πεζοδρόμους και τας πλατείας, αμή και τα γήπεδα και τας πλατφόρμας αντλήσεως πετρελαίου εις τους καφεδοεξαρτημένους συμπατριώτας μας. Η αστυνομία επιτηρεί. Ο αείμνηστος Ουγκώ, επότισεν ήρωά του, τον Ιαβέρην με υψηλάς ηθικάς αξίας, και διέσωσεν τας Τιτίκας των Παρισίων. Ημείς φυλάττομεν Θερμοπύλας σείοντες ντιν νταν ντον το καμπανέλλι της Δημοκρατίας.